***
ΕΙΝΑΙ MIA ιστορία που στάζει. Λες και μόλις βγήκε απ’ τη θάλασσα. Πρέπει να τη σκεπάσω, θα κρυώνουν οι λέξεις της. Η ήβη, πάντα αλμυρή. Ένα χαμηλοτάβανο σπίτι με γεύση ξινού ροδάκινου. Μ’ αρέσει να την κοιτάζω. Εκεί σταματάει η μνήμη. Σωπαίνουν τα πράγματα.
Πώς να γράψει κανείς πάνω στο νερό ;
***
ΕΧΩΣΑ τη γλώσσα μου τόσο βαθιά που ήταν σαν να έγλειφα το παρελθόν της. Όπως βυθίζεις ένα μπισκότο στο γάλα. Το αιδοίο της τεντώθηκε σαν καλώδιο και άνοιξε εντελώς. Η μήτρα της αναποδογύρισε. Έλιωσε σαν καραμέλα στο στόμα μου. Το στρίφωμα της σάρκας της άρχισε να υποχωρεί. Τα σωθικά της γκρεμίστηκαν απ’ τη θέση τους και πλημμύρισαν το πρόσωπό μου, τον απέναντι δρόμο, τον κόσμο όλο.
Ήταν σαν να είχε σπάσει κάποιος κεντρικός αγωγός, ένας γιγαντιαίος σωλήνας, η υδροροή ενός μπαλκονιού. Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε. Στη πραγματικότητα, είχαμε σπάσει εμείς. Για την ακρίβεια : είχαμε γίνει κομμάτια.
(απόσπασμα από το βιβλίο Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Απόπειρα)
3 σχόλια:
Πάντα κομμάτια δεν γίνεται ο έρωτας τελικά;
Καλό μεσημέρι Σταύρο
(σου έχω στείλει μαιλ)
Αυτός που γίνεται κομμάτια Μαρία δεν είναι ο έρωτας, αλλά εμείς. Ο έρωτας έρχεται, κάθεται λίγο στο τραπέζι μας και μετά σηκώνεται και φεύγει χωρίς να πληρώσει τον λογαριασμό. Μένουμε εμείς. Ο λογαριασμός. Και το τραπέζι.
Nαι... κάπως έτσι το εννούσα και γω.
Πάντα εμείς γινόμαστε κομμάτια μετά την επίσκεψή του.
Τελικά ακόμη κι αν δεν θέλουμε να του ανοίξουμε, καταφέρνει να εισχωρεί...
Kαλά ταξίδια εύχομαι
Δημοσίευση σχολίου