Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

15α (ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ)


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ήταν έκπληκτο, η ψυχή του είχε μεγαλώσει. Απ' τα αγκαλιασμένα σώματα έπεφταν συνεχώς διαλυμένα μηνύματα. Ενα ψαλίδι έκοβε τις λέξεις στη μέση και τις μοίραζε στο πάτωμα. Πολλά βιβλία σκορπισμένα στα ράφια, πεθαμένη Τέχνη παντού: Το βολικό άλλοθι του θανάτου.

Ενα πόστερ του Βαν Γκονγκ κρεμόταν στο κεφάλι μου. Το φως ήταν καθηλωμένο. Μια αγκαλιά: Σαν εκκλησία. Σπάνιας ομορφιάς. Πάνω στο καθιστικό ένα κόκκινο ριχτάρι κρατούσε σημειώσεις απ' τα κορμιά που έτρεμαν· το ένα από την ανάγκη του άλλου. Η ακραία ηδονή είναι ακραία οδύνη. Στους τοίχους σημάδια από σοκολάτα. Από Μπαχ. Από Γκαίτε. Βέρθερος. Ο καταστροφικός του έρωτας για τη Λότε, διακόσια τριάντα έξι χρόνια πριν. Θα μου φέρεις νερό; Μάλιστα.

ΥΠΗΡΧΕ ζωή και παλαιότερα. Τουλάχιστον έτσι λένε οι ενδείξεις. Ετσι παραδέχονται οι ωτακουστές. Είχαν χαθεί κάποια βήματα, αλλά δεν ήταν σημαντικό. Ο χορός θα μπορούσε να διαρκέσει.

Μια νύχτα κλείδωσες όλες τις νύχτες μέσα στη μαύρη καπαρντίνα των ματιών σου και προχώρησες. Απέναντι η μέρα πολεμούσε. Με τα μικρά της χεράκια. Με τις διάφανες λίμνες της. Στον λόφο του Φιλοπάππου, στους πρόποδες της Πνύκας, εκεί που κατά την αρχαιότητα κήρυτταν σπουδαίοι ρήτορες, όπως ο Δημοσθένης. Εβγαζες πάλι λόγο. Χωρίς λόγο. Θα μου κάνεις κακό;

Ο ΕΡΩΤΑΣ θα μας κάνει κομμάτια. Μου είναι αφόρητο να δω αυτό το θεμελιώδες ξεπέρασμα. Ο Παρθενώνας, κομμάτια. Ο Λουμπαρδιάρης, κομμάτια. Θέλω να παντρευτώ εδώ. Για μία μέρα. Η πεμπτουσία του εφικτού είναι το ανέφικτο. Οι άνθρωποι ζουν γι' αυτό. Για να μην αντέχουν να φτάσουν αυτό που φοβούνται να φτάσουν. Θυσιάζουν τους άλλους για να μη θυσιάσουν τον εαυτό τους. Τον θυσιασμένο. Λένε: Αγάπη μου.

ΓΙΑ ΝΥΧΤΕΣ σε μύριζα. Τέλειωσε η οσμή μου πάνω σου. Τα μάτια μου. Η αφή μου. Εφτασαν πάνω σου. Για την ισόβια ζωή. Ελεγα: Να μου μιλάς στα ρωσικά. Καταλαβαίνω καλύτερα τη γλώσσα τού Πούσκιν από τη γλώσσα τού έρωτα. Σήκωσέ το, χτυπάει. Χτυπάει. Να μιλάς στις γωνίες. Αυτό στα αρχαία ελληνικά λέγεται δειλία. Λέγεται κρύβομαι γιατί δεν αντέχω.

Από τη γλώσσα των σωμάτων περάσαμε στη γλώσσα των ψυχών. Πόλεμος. Ανελέητος. Σε φοβάμαι. Το κρεβάτι είναι ανάποδα. Κράτα με. Ποιος είναι αυτός στην πόρτα; Φίλα με.

Ολομόναχοι μαζί. Σ' έναν σιδερένιο σταυρό. Καρφωμένοι. Μαζί. Γράφε, γράφε. Τα χεράκια σου, ένα αναρριχώμενο φυτό στα κάγκελα. Θέλω να τα φιλήσω. Θα μου κάνεις κακό;

Μόνοι μαζί. Εξω η πόλη, οι δρόμοι, οι γειτονιές, σαν πρώτη φορά. Ταβέρνες σαν πολιτιστικά μνημεία. Ο ναός της Αφαίας. Στην Αίγινα. Μια φωτογραφία. Θα φτάσουμε στο 2046;

ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ στη Σταύρωση. Από τα Χριστούγεννα στο Πάσχα. Ανάμεσά τους ένα απροστάτευτο φως. Φύσηξες. Διανύθηκε μια διαδρομή τριάντα τριών χρόνων. Σε τρεις μήνες. Το φως τρεμόπαιξε. Κάποιος έκλεισε τη φωνή.

Κάποτε ανέπνεες απ' το στόμα μου. Χθες. Ηταν αλήθεια; Αληθινό είναι μόνον ότι ονειρευόμαστε. Ονειρεύτηκα. Ηταν σπουδαίο. Σπουδαίο. Μετά, φύσηξες ξανά. Με όλη σου τη δύναμη. Το φως έσβησε. Ο διακόπτης χάλασε.

Δεν είχε προλάβει ούτε να θολώσει το νερό στα βάζα. Ούτε να στεγνώσουμε. Ούτε καν να ξημερώσει.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=161933

ΚΙ ΕΔΩ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ SOUNDTRACΚ
http://www.youtube.com/watch?v=Ar03uKEJSnQ

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

"Tέλειωσε η οσμή μου πάνω σου"...

Σπουδαίο να κάνεις κάποιον να αναστενάζει με λίγες λέξεις.

Unknown είπε...

Όμως, πονάει...

augoustos.. είπε...

Ήθελα απλώς να εκφράσω την μεγάλη μου χαρά,που πρώτον,ανακάλυψα οτι έχεις blog και που δεύτερον, επιτέλους θα ξαναδιαβάσω μυθιστόρημα σου.Γιατί έχω χάσει το μέτρημα ως προς το πόσες φορές έχω διαβάσει το ροκ στα τόσα χρόνια που το έχω,τόσες είναι,που του καημένου έχουν κιτρινίσει οι σελίδες του,έχει αλλάξει χρώμα το εξώφυλλο του και άσε που έχει και αποτυπώματα απο δάκρυα στις σελίδες του.Είναι το αγαπημένο μου μακράν,βλέπεις.Ισως επειδή ήταν το πρώτο που διάβασα απο σένα,ίσως και επειδή ασυνείδητα το έχω συνδιάσει με γεγονότα και πρωτόγνορα βιώματα μιάς άλλης εποχής μου.Για να μην μακρυγορώ,εύχομαι καλή επιτυχία στο καινούριο σου βιβλίο και ελπίζω κάποια στιγμή,να τα φέρει έτσι η τύχη και να σε ξαναπέτυχω στο Μοσχάτο μας,και να μου το υπογράψεις,να πιούμε καμιά μπύρα και να μας πείς ποιά ήταν η αφορμή της γραφής του.(Δεν ξέρω αν θυμάσαι αλλά σε είχανε πετύχει,ευχάριστα τυχαία, ένα βράδυ στην tesoro πριν 3-4 καλοκαίρια,3 φίλες φοιτήτριες,με τρείς μπύρες,που βρήκαν το θάρρος και σε κάλεσαν στην παρέα τους,κι εσύ προς μέγαλη τους χαρά,λιτός και απέριττος δέχτηκες την πρόσκληση τους,ήρθες,και τους έκανες το χατήρι να τους μίλησες για το ρόκ.)Να είσαι κάλα!
Δανάη

Unknown είπε...

Δανάη σ' ευχαριστώ.Τα λέμε όποτε θες, στείλε κάποιο τηλ.επικοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, την Τετάρτη 9 Ιουνίου στις 8 το βράδυ είναι η παρουσίαση του βιβλίου στον Ιανό (Σταδίου 24). Ελπίζω να σας δω εκεί.