ΤΣΑΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

ΧΑΝΟΜΑΙ μέσα στην πόλη. Ενας στα δεκατέσσερα εκατομμύρια είναι τίποτε. Στο λιμάνι των αρωμάτων, το πιο έγχρωμο του κόσμου. Ακούγονται βήματα. Να μπορώ. Αυτό μόνο. Τα μάτια μου να μπορούν.
Χονγκ Κονγκ. Η λεωφόρος Νάθαν Ρόουντ όπου η Δύση εναλλάσσεται με την Ανατολή. Ενα σκισμένο πορτρέτο του Μάο. Πατημένο. Πότε ήρθα εδώ; Γιατί ήρθα;

Η σιωπή διακόπτεται από παρατεταμένες φωνές. Φεύγουν λέξεις: σαν μουσική αμετάφραστη. Οσο πλησιάζεις, απομακρύνεσαι. Το φως πεθαίνει από σκοτάδι. Ο καπιταλισμός έχει νικήσει κι εδώ. Παραλίγο να πω νύχτα.

Προφυλαγμένοι στη γη. Κολλημένα σώματα, σπαρμένα. Γύρω απ' το Σινικό Τείχος. Τα νιώθω, πετούν. Ενας πολιτισμός ιερός. Που ετοιμάζεται. Ελα, δεν θα με ρωτήσεις για το όλον; Ολον ποτέ; Να ξαπλώσουμε πάνω στους εαυτούς μας. Μαζί. Για να θυμάσαι.

ΔΙΑΣΧΙΖΩ με ένα ποταμόπλοιο τον Λι Γιανγκ ανάμεσα στα πολυτιμότερα βουνά που ξεκουράζονται κάτω απ' τον ουρανό. Είναι εύκολο να σε βρω. Θα μυρίσω απλώς την παλάμη μου.
Ρύζι, μετάξι, παγόδες. Το άγαλμα του Βούδα. Ο απαγορευμένος Κομφούκιος. Το κόκκινο δόγμα. Μερικά γιουάν. Οι καμπυλωτές γέφυρες. Κάτω από μια με περιμένεις. Με τη μοναδική αρχιτεκτονική σου. Ενσωματώνεσαι στο τοπίο. Ενα επιπλέον κτίσμα, σαν κρεμαστός κήπος.

Καις. Καίω. Ο πυρετός είναι απόδειξη ζωής. Δεν θα τρομάξουμε. Τα πλάνα συνθέτουν, δεν χωρίζουν. Είναι πόλεμος των αισθήσεων. Πόλεμος των χαρακωμάτων. Αυτόν τον δρόμο δεν τον διαλέγει κανείς. Υπάρχει μοναδικός. Ομως, παραλίγο να πω νύχτα.

ΘΥΜΗΘΗΚΑ. Ηρθα εδώ για να πιούμε τσάι. Στη Σαγκάη, την πιο αμαρτωλή πόλη του κόσμου. Το τσάι των εραστών. Των τοξικομανών του έρωτα. Πιες. Λένε ότι για να ανακαλύψεις και να δοκιμάσεις όλες τις ποικιλίες τσαγιού που παράγονται στους «κήπους» της Κίνας δεν φτάνει μια ζωή. Πράσινα φύλλα σαρκώδη, εύκαμπτα σε μια καλυμμένη οβάλ τσαγιέρα. Μια κανάτα από λευκή πορσελάνη, στο χρώμα κορμιού. Ενα σετ διάφανων φλιτζανιών. Για να προβάλλεται το χρώμα του ιερού υγρού.

Εδώ θα συναντηθούμε. Πάνω απ' το άρωμα του τσαγιού, ο Θεός γιορτάζει.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ στην Κίνα. Εξαντλημένος από το μεγάλο ταξίδι. Κάθομαι μπροστά στο ξυλόγλυπτο μιας ιέρειας, προσπαθώ να του μιλήσω. Από πίσω μας φαίνεται ο Ωρωπός. Θα πιούμε τσάι, του έρωτα. Το ξύλινο σώμα της είναι ένα κάλεσμα ομορφιάς. Μέσα στις τρύπες που έχει δημιουργήσει το σαράκι κρύβεται η νύχτα.

Θα του φυσήξω ζωή για να βγει η γυναίκα του ξύλου. Τα μάτια της θα γίνουν ξανά καστανά. Η ψυχή της θα έρθει καταπάνω μου. Δεν θα είναι μόνη.

Δύο στα δεκατέσσερα εκατομμύρια είναι αγάπη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=154687