ΜΑΖΙ

ΣΤΑΣΗ ΕΜΒΡΥΟΥ. Η φωνή κουλουριάζεται στο σκοτάδι. Εκτοπίστηκε. Οταν ξεφύγει απ' την ανάγκη της η φωνή, το μέσον που αποτελεί ακυρώνεται. Αρχίζεις βάζοντας τέρμα σε όλα. Αναθεωρείς. Μετά αγκαλιάζεις τα σημαδεμένα σου γόνατα. Μόνος. Ποιος Απρίλιος θα σου θάψει το θαύμα;
Απ' το παράθυρό μου. Μερικά σιωπηλά σύννεφα. Περνούν. Ουρανός για να τον αλείψω στο ψωμί μου. Από μαρμελάδα. Εχω φυλάξει κάποια κομμάτια του στο ψυγείο. Αυτό το υγρό, κρυσταλλώδες μπλε κολλάει στα μάτια. Θα πηγαίνει σίγουρα στη φωνή μου. Εκτοπίστηκε.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ παίρνω αναπνοές. Δεν μιλώ. Δεν ενώνομαι, το απαγορεύουν. Είναι να απορεί κανείς με τόσο σκοτάδι. Πόσο πολύ μυρίζει ζωή. Πόσο αναγεννημένο δείχνει το μαύρο του. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το σκοτάδι γιατί ίσως μέσα απ' αυτό μπορεί να προκύψει το αποκλειστικό φως που θέλουν. Λέω φως. Εκτοπίζεται.

Θέλω να σε καταλαβαίνω απ' το φως. Να το βουτάω στο γάλα μου. Είναι μια λέξη που τα περιλαμβάνει όλα. Οπως το ρήμα νιώθω. Οπως η ερώτηση: Πού είσαι;
Το φεγγάρι είπε φεύγω και πήγε να φωτίσει τις πέτρες(*). Γύρισε ντυμένο με κόκκινα πουκάμισα. Ματωμένο. Το φεγγάρι είναι δολοφόνος. Τα ρούχα του έχουν καρφιά. Προσπαθώ να το πάρω στην αγκαλιά μου, τα στρογγυλά αντικείμενα γλιστρούν. Είναι μπάλες αγάπης. Διατρέχουν το σώμα μου και περιμένουν.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, δεν μιλώ. Με τα χρόνια συνήθισε η φωνή μου να κουλουριάζεται στο σκοτάδι. Δεν χρειάζεται άλλο να ασκείται στην τέχνη του άχρηστου. Θυμάται ότι δεν πρέπει να μιλά. Επαψε.

Ο άνθρωπος μέσα μου είναι ανθεκτικός. Τόσο φευγαλέα ανεξάρτητος. Τόσο αδιαπραγμάτευτα μόνος. Με τις απελπισμένες πυξίδες του. Ενός λεπτού μαζί. Λέξεις της Δημουλά. Ο βυθός της νύχτας. Πού είναι το μαζί; Αν το βρείτε, κάντε το άρθρο στις κυριακάτικες σελίδες, αφορμή συζήτησης για το δυσοίωνο μέλλον, ομιλία στο Πανεπιστήμιο σε άδειο αμφιθέατρο. Βαδίζω αργά. Μικρά βήματα. Λίγα σχέδια. Οσα μου άφησαν. Καπνίζω τις στάχτες μου και ελπίζω. Αύριο θα καρφώσω τα παράθυρα. Ούτε να βλέπω δεν μπορώ.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, συνεχίζομαι. Πού εδώ; Μαζί. Πληθυντικός αριθμός. Ασπρόμαυρων ονομάτων. Αδύναμων ουσιαστικών. Οι λέξεις δεν λένε ούτε αλήθεια ούτε ψέματα. Λένε μόνο αυτό που προσωρινά υπάρχει.

(*) Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ματωμένος γάμος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=149380