ΣΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ, Η ΒΡΟΧΗ

ΕΙΧΕ περάσει καιρός. Μπορεί μήνες ή χρόνια. Τότε που δεν υπήρχε δρόμος και τον έφτιαχνα προχωρώντας. Τον έσκαβα με τα νύχια μου. Φαινόταν σαν ένας ολόκληρος κόσμος ιδεών να είχε μετακινηθεί απ' τη θέση του. Σιωπές που γκρεμίστηκαν απ' τα κάστρα τους και μαζεύτηκαν κουβάρι στα πόδια του χρόνου.

Μια άδικη άνοιξη. Ενας νικημένος στρατός. Κάποτε καταλαγιάζει. Πέφτει. Κάνει να φύγει. Αλλά μετά, όλο έρχεται. Διεκδικητικό, όπως ένα κενό που μεγαλώνει. Θέλω αυτό το χαμένο κενό στις ειδήσεις που παίζουν τα γραμμένα σύννεφα. Πάνω σου. Θέλω να κυλάω σαν μαγνητοταινία, στις λάσπες. Θέλω ραμμένα στα μάτια σου τα τελευταία μαθήματα πιάνου. Να με λεηλατείς. Μ' ένα ιλιγγιώδες παράπτωμα. Θέλω. Να με πονούν οι μέλισσες. Στο κορμί.

ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ όλους τους επιλόγους. Δεν μας άφησαν να γράψουμε ούτε έναν. Μας πήραν το τέλος από το στόμα. Ολους τους ενεστώτες των εκδρομών μας. Και μας έδωσαν να κρατάμε ένα συνταγολόγιο για θλιμμένους. Μας έβαλαν στα χέρια μια φαρμακευτική αγωγή. Κατά των ψυχών. Μια δειλή εκτίμηση μέλλοντος που να εξυπηρετεί το παρόν τους. Κι ένα ζευγάρι γυαλιά. Μαύρα. Για να μπορούμε να βλέπουμε χωρίς πόνο αυτό που περισσότερο απ' όλα πιστέψαμε. Μετά απομακρύνθηκαν.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ δεν περιγράφει τον κόσμο, συμμετέχει στη δημιουργία του, λέει ο Αντρέι Ταρκόφσκι. Δεν ξέρω αν μπορώ. Αν γίνεται να τα καταφέρω μέσα σε τόσο θάνατο.

Πώς πεθαίνουν οι πεταλούδες; Κοίτα, το τέλος μιας πτήσης. Κάθε μέρα τελειώνει μια μέρα. Στην πεταλούδα τελειώνουν όλα. Στους ανθρώπους μάλλον αναβάλλονται. Εχουν μάθει να πετούν χαμηλά. Με αναμμένα τα φώτα προσγείωσης - για λόγους ασφαλείας. Φαίνεται η ομορφιά, αλλά σε πίξελ. Εγκαίρως παραμορφωμένη. Δεν έχει το ρίσκο της πεταλούδας.

ΣΤΑ ΤΖΑΜΙΑ των ματιών σου κυλάει πάλι η βροχή. Στολίζει τους κήπους μας. Κλειστά παραθυρόφυλλα, σφαλιστά. Τα ξύλα τους έχουν φαγωθεί. Η νύχτα είναι άυπνη. Γιατί πονάμε; Μήπως γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να αισθανόμαστε ζωντανοί; Το αντίθετο του πόνου δεν είναι η χαρά, είναι η μη ζωή. Αυτή που συνηθίζεται στους δρόμους.

Επειτα ξύπνησα και σε είδα. Πλάι μου. Σε τυραννούσαν οι ομορφιές - οι φόνισσες. Ανέβαιναν το βουνό που υπήρχε στο στήθος μου. Το διέσχιζαν κάθετα. Με φως.

ΚΑΝΕ ΜΟΥ έναν κατάλογο με τα πράγματα που πρέπει να κόψω τώρα, κάνε μου. Απ' αυτά τα καλά, για το καλό μου. Και μετά, κρέμασέ με στην ντουλάπα σου, αποσμητικό δωματίου, για να μυρίζω όπως σου αρέσει. Πάλι θα το σκάσω. Πάλι.

Αλλά αυτή τη φορά, θα είναι προς το μέρος μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=140307