Χριστόφορος Κάσδαγλης
Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος
εκδόσεις Οξύ, σ. 205, 15,50 ευρώ
Αρχικά σκέφτηκα να το ονομάσω «Σπλιτ» - χωρισμός, διαζύγιο, διαίρεση. Αλλά μου είπαν ότι ο τίτλος είναι αγκαζέ και έκανα πίσω. Επειτα σκέφτηκα τον τίτλο «Η Αριστερά και τα τρία γουρουνάκια». Καλό φαινόταν κι αυτό, αλλά κάπου στο δρόμο -δεν ξέρω πώς- το ένα γουρουνάκι διαγράφηκε απ' το κόμμα. Λίγο αργότερα, τα άλλα δύο διασπάστηκαν. Ετσι, κι αυτή η περίπτωση έμεινε στον αέρα.
(Χριστόφορος Κάσδαγλης, από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ το κόκκινο πανό είναι πεσμένο. Το σύμβολο έχει ηττηθεί. Το τέλος μιας μεγάλης διαδήλωσης; Μιας μεγάλης ελπίδας; Ο μικρόκοσμος της Αριστεράς, κάτω από το μικροσκόπιο ενός δημοσιογράφου. Που πονάει για όσα έγιναν. Αλλά, κυρίως, για όσα δεν έγιναν. Το γαμώ το ενός αριστερού που προσπαθεί να μιλήσει γι' αυτά σε ένα 10χρονο παιδί - το παιδί του. Η Αριστερά που πάσχει από ρευμα-τισμούς, που αγωνίζεται να ξεπεράσει τα κλινικά της συμπτώματα, που αγωνίζεται να μεγαλώσει. Που τσακώνεται με τον εαυτό της σε υποστυλωμένους χώρους, με λερωμένα αγάλματα. Που αυτοθαυμάζεται σε ολομέλειες, σε συνέδρια, σε φεστιβάλ διαρκείας. Με εντιμότητα ή ανεντιμότητα. Που κατευθύνεται μπουσουλώντας προς την ωριμότητα και αργεί. Από τον Εμφύλιο, από τη Βάρκιζα, από τη Μεταπολίτευση, από το '89, από τα 1.000+1 πρόσωπα της ανανεωτικής της πλευράς. Από τα 1.000+1 πρόσημά της, θετικά και αρνητικά. Αυτή η Αριστερά. Που όλο αργεί.
«Αν ποτέ σας ρωτήσουν γιατί ψηφίζετε ΚΚΕ Εσωτερικού, απαντήστε τους: γιατί έτσι μας αρέσει», έλεγε στην πλατεία Ομονοίας ο Λεωνίδας Κύρκος, λίγο πριν από τις εκλογές του '81. Και πράγματι. Τότε μας άρεσε. Γιατί μας άρεσε ο ύμνος της χαράς του Μπετόβεν, γιατί μας άρεσε η φυσαρμόνικα, γιατί μας άρεσε η ελπίδα των πραγμάτων.
Από τότε η μικρή κοκκινοσκουφίτσα φόρεσε prada, έγινε ΕΑΡ, Συμμαχία, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ριζοσπαστική, ανανεωτική, ανένταχτη, και ψάχνει το κλειδί της αριστερής διακυβέρνησης σε βιβλία με παιδικά παραμύθια. Το έχει κρύψει εκεί ο κακός λύκος. Οι εκάστοτε ηγεσίες της, οι εκάστοτε πτέρυγές της, οι εκάστοτε συνιστώσες της, ενώ ξέρουν το βιβλίο, αρνούνται να βρουν το κλειδί. Εχουν πνιγεί στις τάσεις, στις αποφάσεις, στις αντανακλάσεις, στους φορείς, στις δυναμικές, και από πολιτική; Τίποτα. Τίποτα. Μονάχα γκρίνια. Και γκρίνια. Και γκρίνια. Αυτό άραγε φτάνει;
Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης μιλάει εδώ θυμωμένα σε δύο παιδιά: το παιδί του, και το παιδί που κουβαλάει μέσα του. Νουθετεί, διαμαρτύρεται, κρίνει, απογοητεύεται. Ομως αυτό που κυρίως κάνει, είναι να πονά. Για τον έρωτα που χάθηκε. Για την Αριστερά που δεν πέρασε την τάξη. Που έμεινε μετεξεταστέα. Που λιγόστεψε επικίνδυνα. Σε ανθρώπους, σε ιδέες, σε φαντασία. Οι 300 του Λεωνίδα τελικά δεν μεγάλωσαν. Ούτε σε εκλογικά ποσοστά ούτε σε νοοτροπία ούτε σε στρατηγικούς προσανατολισμούς.
Τριάντα πέντε κοντά χρόνια από τη Μεταπολίτευση και η ταινία παραμένει ασπρόμαυρη. Το φιλμ, ίδιο. Η Αριστερά φοράει ακόμη κοντά παντελονάκια και παίζει στο δάσος. Δεν πρόκειται για νοσταλγία του παρελθόντος. Ούτε για σύμβολο αθωότητας. Αλλά για αδυναμία επιρροής.
Αν ποτέ μεγαλώσει, τότε μπορεί να παραλάβει και το βραβείο της: Είναι αυτό το βιβλίο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=115002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου