Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΦΩΣ


Ο ΧΡΟΝΟΣ περνάει αργά. Ακατάστατα. Αν τον τακτοποιούσε κάποιος, θα εξαφανιζόταν. Αν κάποιο χέρι μάς τον παραχωρούσε ξαφνικά, θα σταματούσαμε να τον λατρεύουμε κι εκείνος θα πέθαινε από μοναξιά. Θα γινόταν αιώνιος, σαν τις επιθυμίες. Δεν γνωρίζουμε το τέλος του, γι' αυτό συνεχίζουμε να τον πολιορκούμε· μέχρι να καταλάβουμε. Πώς μπορεί να καταλάβει κανείς τον χρόνο, αν δεν ζήσει πρώτα μέσα του;

Αν γινόταν να τον ζωγραφίσω, θα έκανα μια πέτρα που πέφτει στη θάλασσα. Και μετά δεν βρίσκεται. Κενό. Ψάχνεις στον βυθό. Τίποτε. Πουθενά. Θρυμματισμένος κόσμος. Θρυμματισμένοι άνθρωποι. Θρυμματισμένος λόγος. Ο Κάφκα είναι παρών. Και μπορώ να πω λίγος. Μια δίκη άδικη. Ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια που λείπουν. Τις πέτρες που έπεσαν στο νερό. Ζωή στον λήγοντα. Κληρώνει. Κυνηγητό με τον χρόνο. Κρυφτό. Κάποιος, όμως, πρέπει να τα φυλάει.

Σαν σήμερα, πριν από οκτώ χρόνια, δύο μολυβένιοι σταυροί εμφανίστηκαν στον ουρανό. Εφεραν πάνω - κάτω τον κόσμο και μετά έγιναν ιστορία. Είπαν πως επρόκειτο για αεροπλάνα, αλλά εγώ ξέρω καλά πως ήταν σταυροί που ζήλευαν το έδαφος. Και τα παιδιά ζηλεύουν τα παιχνίδια τους, μέχρι να τα βαρεθούν. Ολοι κάτι ζηλεύουν. Οι πιλότοι ζηλεύουν το φως γιατί τους τυφλώνει.

Ξέρεις, μου έλειψαν τα μέρη που δεν πήγαμε. Θα οδηγούσα εγώ. Ενα αεροπλάνο, έναν μαρτυρικό σταυρό. Θα το συνέτριβα πάνω σου. Ψηλά, ανάμεσα στο χώρισμα των ποδιών. Κι ας βρήκαμε τη στάχτη. Τα χέρια μου είναι πια άνεργα. Κρεμασμένα στους ώμους, διακόσμηση. Αχρηστο αξεσουάρ. Σκηνικό περιοδεύοντος θιάσου. Είμαι ένας ηθοποιός που υποδύεται τον εαυτό του. Ομως σε χρειάζομαι.

Από τη νύχτα έμειναν τώρα πια τα ίχνη της. Εσύ δεν ξέρω πού είσαι. Πού είσαι; Η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά σε πουπουλένια στρώματα. Αστράφτει η πανοπλία της, μέσα στα συντρίμμια των αεροπλάνων. Ενα παιδί τρέχει ανάμεσα στους νεκρούς. Τα σπίτια των ανθρώπων είναι από χώμα. Από μνήμη, ασυναίσθητα βιογραφική. Αύριο, ο στρατός των χαμένων θα επιστρέψει στις πρωινές αίθουσες για την καθημερινή διάλεξη. Αύριο, θα συνεχιστεί ο εμβολιασμός στην αναγκαστική καθημερινότητα. Τα προκάτ συναισθήματα. Οι λευκές ώρες. Αύριο, θα έχουμε προχωρήσει μία ακόμα μέρα. Ολοι μας. Παραμένοντας ακίνητοι.

Και θα φταίει το φως.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=81334

Δεν υπάρχουν σχόλια: