ΣΚΙΕΣ

Ο ΧΩΡΟΣ είναι σαν παλιό θερινό σινεμά. Βγαίνεις στην αυλή αφού περνάς μέσα από στοίβες βιβλία. Στη μέση ξεφυτρώνει ένα αναρριχώμενο. Τυλίγεται γύρω από έναν κορμό. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι κεραμιδί, βαθύ σομόν, μπορντό. Μέσα στις χαραμάδες και στις ρωγμές των τοίχων κατοικούν τα φαντάσματα. Αν ξύσεις την μπογιά θα βρεις από κάτω τα δακτυλικά τους αποτυπώματα. Το παρελθόν έχει στοιχειώσει τον χώρο με ποιήματα. Με ιδέες. Πολλές έδρες.

Μέσα στο βιβλιοπωλείο του Κώστα και της Ολγας ο Βέλτσος με κοιτάζει από το περιοδικό. Λέει ότι δεν είναι ελεύθερος. Στο τεύχος αυτό, άλλο περιοδικό, η Κατερίνα Γώγου είναι.

Μια πέτρινη σκάλα με γλάστρες στην άκρη οδηγεί σε ένα παραμυθένιο μπαλκόνι. Εκεί ήταν το γραφείο του τραπεζίτη της αγγλικής τράπεζας που λειτουργούσε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Το κτήριο είναι του 1859. Ξύλινα, βαριά παραθυρόφυλλα, τα περισσότερα κλειστά. Ο σοβάς έχει υποχωρήσει από το βάρος των ανθρώπων που τα κοίταξαν. Που έγραψαν, μίλησαν, συζήτησαν, άναψαν ένα τσιγάρο. Αλλη εποχή, κάτω ήταν τα πλυσταριά. Μια τεράστια συκιά σκεπάζει τα κεφάλια των πιστών. Τα φύλλα της θυμίζουν πιρόγες.

Ο Γιώργος Χειμωνάς, ο Παύλος Ζάννας, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Γ.Π. Σαββίδης, η Κική Δημουλά, στις φωτογραφίες της σοφίτας, δίπλα σ' ένα μεγάλο πορτρέτο του Μπέκετ. Τα τραπέζια είναι μαρμάρινα, μιλούν, μαλώνουν, παρακολουθούν, το λευκό έχει ποτίσει με λέξεις που αφήνουν κάτι αδρά στίγματα. Αναμμένα κεριά παντού. Σου έρχεται να προσευχηθείς.

Η Πάτρα κρυφογελά μέσα απ' τις καμάρες των κτηρίων της. Από πάνω της τα Ψηλαλώνια, η σκεπή των θεών. Κάποτε πρέπει να υπήρξα εδώ. Πολύ μικρός. Θυμάμαι έναν κήπο με τριανταφυλλιές, μια σιδερένια πόρτα. Μια ξαδέλφη του πατέρα, με άσπρα μαλλιά. Σε όλη μου τη ζωή επιστρέφω σε κάτι που δεν ξαναρχίζει ποτέ.

Ποιητές έχουν κατακλύσει τον χώρο του ξενοδοχείου στο Ρίο που φιλοξενεί το συμπόσιο. Κυκλοφορούν ανάμεσα σε ανθρώπους με σύνδρομο ντάουν, με κινητικά προβλήματα. Το προαύλιο έχει γεμίσει αναπήρους. Καροτσάκια. Ο αέρας μπερδεύει τα λόγια τους, δεν ξέρεις ποιος λέει τι.

Μετά, τα φώτα θα σβήσουν, οι λέξεις ακολουθούν. Οσο πιο γρήγορα συμφιλιωθούμε με το σκοτάδι τόσο καλύτερα. Αν συνηθίσουν τα μάτια, μπορείς τουλάχιστον να διακρίνεις τις σκιές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=75062