ΟΤΑΝ μπήκα στο Κύτταρο, το «Father of night» απ' την εκτέλεση των Manfred Mann με πήρε αμέσως απ' τα μούτρα. Τι κάνεις εδώ, μου λέει. Πώς γίνεται να ενηλικιώνεσαι προς τα πίσω; Του έδειξα την ταυτότητά μου από το «Μουσικό Εξπρές» και πέρασα. Το βλέμμα μου αναζήτησε ασυναίσθητα την Καίτη ανάμεσα σε καμιά εκατοστή σώματα που βρίσκονταν εκεί για τη συναυλία. Υστερα από τριάντα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, η Καίτη τώρα θα είχε τρία παιδιά, το ένα θα σπούδαζε γιατρός στη Ρουμανία, το στήθος της θα είχε κρεμάσει, θα έβαφε τις ρίζες των μαλλιών της στο κομμωτήριο, θα προτιμούσε σαφώς τις ασφάλειες αυτοκινήτων απ' τις περιπτύξεις.
Κοίταξα απογοητευμένος, τα ρούχα μου παρέμεναν μαύρα. Ημουν ξανά δεκάξι χρονώ. Ηταν σκοτάδι. Η ανάγκη μου να καπνίσω, έφερε το χέρι μου στη μέσα τσέπη του μπουφάν. Ημουν σίγουρος ότι το πακέτο εκεί ήταν Rex μαλακό, το τσιγάρο όμως που εμφανίστηκε στα δάχτυλά μου έγραφε Peter Stuyvesant και είχε μια μπλε γραμμή από κάτω. Το άναψα. Ενιωθα κάπως περίεργα, σαν να είχα πέσει σ' ένα πηγάδι και είχα κατεβεί τριάντα χρόνια κάτω. Συμφωνήσαμε στον πρωθυπουργό, Καραμανλής ήταν τότε που αγόρασα το Argus απ' την Ηφαίστου, Καραμανλής και τώρα. Είχα πάρει το πρώτο ενθαρρυντικό μήνυμα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο άσχημα. Πήγαιναν;
Με το που γέμισαν οι πρώτες νότες του «Lady Jay» από το There is the rub, έβγαλα το μπουφάν μου. Θυμήθηκα ότι τότε φόραγα μακό φανελένια με στάμπες και από πάνω καρό πουκάμισο σηκωμένο στους αγκώνες. Χάιδεψα τα μαλλιά μου, έλειπαν μερικά. Είδα τον Martin Turner μ' ένα ινδιάνικο φτερό στο κεφάλι να ουρλιάζει, οι άλλοι δεν ήταν εκεί· όπως η Καίτη. Ο Steve Upton, ο Andy Powell και ο Ted Turner είχαν μυστηριωδώς απαχθεί από κάποια οργάνωση που τρομοκρατούσε τον χρόνο. Εξω έβρεχε, αύριο δεν θα πήγαινα την πρώτη ώρα. Θα κανόνιζα με τον Αλέκο να πάρει αυτός το απουσιολόγιο. Κάποιος απ' το λιγοστό πλήθος φώναξε Argus, ο Martin Turner τον ρώτησε what track, ο άλλος έκανε μια χειρονομία σαν να ζητούσε βοήθεια, τα χέρια του διέγραψαν έναν ολόκληρο κύκλο, μετά ο Martin φώναξε the whole album? Oh, my God, what a fantastic idea! Και έτσι ξεκίνησε.
«Time was», «Blowin' free», «Leaf and stream», «Warrior». Στη σειρά. Εβλεπα την αφίσα του Hendrix στο δωμάτιό μου να αλλάζει χρώματα. Τις πέτρες που είχα κουβαλήσει από τη Σίφνο με κείνη τη Γερμανίδα. Τη μασημένη κασέτα με τους Cream που έπαιζε παπάδες. Στο «The king will come», εν μέσω καπνών, σηκώθηκα. Σε ένδειξη σεβασμού. Αυτός που έβαλαν οι απαγωγείς να κάνει τον Andy Powell, χτυπούσε σεληνιασμένος την κιθάρα του, λες και ακουγόταν το βινύλιο. Ε, βέβαια. Στους εθνικούς ύμνους οι αυτοσχεδιασμοί απαγορεύονται. Στο «Sometime world» θυμήθηκα ότι την άλλη Δευτέρα έγραφα εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο και δεν είχα διαβάσει τίποτα. Ηταν Τετάρτη, είχα άλλες τέσσερις μέρες καιρό. Θα προλάβαινα;
Carring you, carring me. Το ταραρα ταταραρα ταραρα ταραρα ταταραρα ραρα έχανε λίγο στροφές. Θα έφταιγε η βελόνα. Είχα να την αλλάξω καιρό. Στο σόλο όμως ήθελα να πάρω το σκουπόξυλο της μάνας μου και να χοροπηδάω σε όλο το σπίτι σαν τρελός. Μετά, ήρθαν οι παραλίες. «Throw down the sword», με ποιαν ήμουνα, ποιο κορμί κρυφοκοίταζα απ' τις γρίλιες, σε ποιαν έστελνα ερωτικά γράμματα;
Οταν τελείωσε η συναυλία και βγήκα έξω, η βροχή είχε κάνει το θαύμα της: Το RD 50 είχε γίνει ΧΤ 600. Στη Yamaha πάντως συμφωνούσαμε. Τα ρούχα μου μού χωρούσαν ακόμη. Από το καθρεφτάκι της μηχανής κοίταξα για μια στιγμή τα μαλλιά μου - έντρομος. Είχαν ασπρίσει στη διάρκεια μιας συναυλίας. Αύριο θα πρέπει να επισκεφθώ δερματολόγο ή να ρωτήσω τον ψηλό. Α, να πάρω τηλέφωνο και τον Χάρη, να του πω τι χαζός ήταν που δεν ήρθε.
Καβάλησα τη μηχανή, είχα να πατήσω μόνο το κουμπί της μίζας.Αγγιξα απαλά το γκάζι και έφυγα. Σαν καπνός. Τα λάστιχα δεν γλίστρησαν στη βροχή. Ο μόνος που ήξερε τελικά τι έκανε σε όλη αυτή την ιστορία ήταν ο τύπος που άλλαξε το RD με το ΧΤ.
Γίνεται να αλλάξω και την Καίτη με την κανονική Παναγιώτα;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου