ΘΑΛΛΑΣΙΝΟ ΠΑΓΚΑΚΙ

ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ του δρόμου. Εκεί όπου όλα οπισθοχωρούν προς τα μέσα. Που παραχωρούν βάθος. Κόβεται ο ορίζοντας, γυαλί. Πέφτει στη νύχτα και χάνεται. Εκεί θα βρεθούμε. Στο μόνο μη λεηλατημένο παγκάκι. Περιμένει σαν παλλακίδα. Θα μου κάνεις λίγο χώρο να καθήσω;

Συχνά ταξιδεύω όρθιος. Κουράστηκα. Βλέπεις, αυτά τα ποτάμια δεν σταματάνε. Τρέχουν στο μέτωπό μου και το γεμίζουνε. Από μέσα τους περνάει ο κόσμος, υγρός. Δεν είναι εύκολο να βρεις κόσμο σήμερα. Ούτε και χώρο. Υπάρχουν κάτι πελώριοι άνθρωποι που καταλαμβάνουν από δέκα θέσεις ο καθένας τους. Στοιβάζονται στις δημοσιές μέσα σε κάτι καμιόνια και δεν τους νοιάζει. Είναι ο νέος τύπος. Δεν ξέρω πού ανήκουν, έχουν πάντως κίτρινα χαμόγελα. Κίτρινους τρόπους. Κίτρινα περιβραχιόνια. Θέλουν όλοι να κατευθυνθούν προς τη θάλασσα. Κανείς τους δεν θα φτάσει. Κανείς. Απαγορεύεται.

Θα βάλουμε μια σημαία εδώ, να ξέρουν ότι είναι δικό μας. Να το σημαδέψουμε. Πόλεμος είναι, δεν ξέρεις τι γίνεται. Κάθε πρωί θα κάνουμε έπαρση. Εμαθα στην τρομπέτα ένα κομμάτι του Miles Davis - να συνοδεύει τους βομβαρδισμούς. Να δεις, θα σ' αρέσει. Πρώτα όμως να τη σιδερώσουμε. Είναι τσαλακωμένη από αξιοπρέπεια. Η δική μας σημαία. Στο παγκάκι.

Μετά, η ζωή. Ενα απόσπασμα ζωής, στο απόσπασμα. Ακου, περνάνε. Σσσς. «Κάνε την πόλη να μπουσουλάει πάνω στη σκόνη της. Οξείδωσε τα τερατόμορφα πτηνά. Γέμισε τους κοιτώνες με αναμμένη μπαρούτη ρουμπινιών»(1).

Θα γίνουμε δολοφόνοι, ε; Φλέγεται η πόλη τόσο όμορφα. Κι αυτοί οι τύποι με τα καμιόνια, δεν έχουν άλλα χαρτιά. Τελειώνουν. Θα αναγκαστούν να γεράσουν. Η εφηβεία είναι η ηλικία των κακοποιών. Εμείς είμαστε ακόμα. Εφηβοι. Κακοποιοί. Εχουμε μια ελαφρά απόκλιση απ' το σύμπαν. Θα τη δούμε τη θάλασσα. Από αυτό το παγκάκι. Το μόνο μη λεηλατημένο παγκάκι. Περιμένει σαν παλλακίδα. Μέσα στη φαντασμαγορία των πυροτεχνημάτων.

Κάτω απ' το πλακόστρωτο, είναι η παραλία.



(1) Αρθούρος Ρεμπό, Μια εποχή στην κόλαση, εκδ. Γνώση, 1981, μτφρ.: Νίκος Σπάνιας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=37925