Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Σαββάτο 17 Ιανουαρίου 2009
ΟΤΑΝ μπήκα στο Μέγαρο – παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις – ήταν είκοσι λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Ο Θάνος Μικρούτσικος κάπνιζε την πίπα του πάνω στο λευκό μάρμαρο του Μεγάρου, έξω από την αίθουσα που θα έπαιζε ο Gilad Atzmon. Έμοιαζε με τον Χέμινγουεη. Με χαιρέτησε με μια κίνηση του κεφαλιού του κι ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Ανταπέδωσα και προχώρησα προς τα μέσα. Χάζεψα λίγο στο σταντ όπου λειτουργούσε μπαζάρ με παλιά βινύλια, περιοδικά και βιβλία – είχα ώρα. Βρισκόμουν ανάμεσα στις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου. Η ωραιότερη, πάντως, κρεμόταν από το μπράτσο του Κωνσταντίνου Τζούμα, που έβγαινε χαμογελαστός, με ατσαλάκωτο βήμα και απαράμιλλο στυλ από την συναυλία του Γιώργου Φακανά.
Buona sera, Stavros! Come stai? άρχισε τα ιταλικά του ο Κωνσταντίνος, συστήνοντας με στην ωραιότερη γυναίκα του κόσμου. Του είπα να κάτσει για τον Atzmon, αλλά μου είπε ότι πλέον, αποσύρεται νωρίς. Εμένα δεν με συνόδευε καμία ωραία γυναίκα. Αν με συνόδευε, το πιθανότερο ήταν να αποσυρόμουν κι εγώ νωρίς – ας με συγχωρούσε ο Atzmon. Θυμήθηκα την φράση του Κωνσταντίνου στο «Ως εκ θαύματος»: «Ναι, η ζωή μας έχει πολλή μαγεία, που έρχεται από κει που δεν την περιμένεις». Η νύχτα ανοιγόταν μπροστά μας, με τα κατάλευκα πέπλα της, στρωμένη υποσχέσεις.
Αργότερα, καθώς στριμωχνόμουν στο πλήθος, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα της αίθουσας για να μπούμε, είπα στον Χάρη ότι θα πρεπε να ντρεπόμαστε που ήρθαμε να παρακολουθήσουμε το κονσέρτο ενός Ισραηλινού σαξοφωνίστα, την στιγμή που η Γάζα έχει ισοπεδωθεί. Κάποιος φρόντισε να με πληροφορήσει ότι ο Atzmon είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος μουσικός που μάχεται για τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Σα να μην το ξερα. Του είπα ότι απλώς, φοβάμαι τρομοκρατική ενέργεια της Χαμάς και έψαχνα ήδη, με την άκρη του μυαλού μου, έξοδο διαφυγής. Τελικά η τρομοκρατική ενέργεια συνέβη επί σκηνής, όταν το σαξόφωνο του Atzmon πήρε φωτιά, καίγοντας και τα τελευταία υπολείμματα φόβου που είχα.
Μετά, ο Πατερέλης και ο Marcus Roberts, σε παράπλευρες αίθουσες, ανέλαβαν δράση. Πήγαινα απ’ τον ένα στον άλλον, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Δεν γίνονται αυτά, έλεγα και ξανάλεγα, ακολουθώντας με το στόμα μου το σόλο του τυφλού Roberts στο πιάνο. Ο «ιερός» χώρος του Μεγάρου είχε ξαφνικά καταληφθεί από διάφορους μυστήριους τύπους με πολύχρωμα κασκόλ, σκισμένα τζιν και σκουλαρίκια. Λικνίζονταν στους ήχους της τζαζ, ανάμεσα σε ιστορικά εξώφυλλα της Blue Note που γιόρταζε τα 70 χρόνια της. Θύμιζε κακόφημο μπαρ, σε κάποιο απομονωμένο στενό της Νέας Ο
ρλεάνης, που λογικά θα φοβόσουν να διασχίσεις μόνος.
Τραπεζάκια με ποτά, μωβ φώτα, άμα θες να καπνίσεις βγαίνεις έξω. Βγαίνω. Στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου, στο άλλο σταχτοδοχείο, ένα εκπληκτικό γυναικείο κορμί, μέσα σε ένα τζιν, καπνίζει κι αυτό. Την κοιτάζω, να λιποθυμήσω τώρα; Δεν δείχνει χαρούμενη, κατά πάσα πιθανότητα όμως θα γίνει σε λίγα χρόνια. Όταν γίνει μαμά. Εγώ δεν έχω πολλές ελπίδες. Αυτός που έπεισε τις γυναίκες να ντύνονται με παντελόνια, εγκλημάτισε κατά της ανθρωπότητας.
Ακούω ένα σόλο μπάσο και ξαναμπαίνω. Εδώ ήμαστε. Είναι 4.15 τα ξημερώματα, νυστάζω, αρχίζει ένα τρελό τζαμάρισμα, μια ευλογία πνευστών, ένας δαιμονικός γάμος των σημαντικότερων ελλήνων μουσικών της τζαζ με σπουδαία ονόματα της διεθνούς σκηνής, τα μάτια μου ανοίγουν, γίνονται καλειδοσκόπια για να χωρέσουν αυτά που βλέπουν. Θα χρειαστώ την βοήθεια του κοινού.
Κάποιος από το πλήθος, έβγαλε ένα σαξόφωνο απ’ τη τσέπη του – όπως βγάζει κανείς το πακέτο με τα τσιγάρα του – και άρχισε να συνοδεύει τον Atzmon στο σόλο του. Ήταν πάνω από εξήντα. Η γυναίκα που καθόταν δίπλα του - με αποστεωμένο κορμί - ήταν κι αυτή ίδιας δεκαετίας. Παρότι είχε γύρει το κεφάλι της, που κρεμόταν στους ώμους, και κοιμόταν, το αριστερό της πόδι παλλόταν σύμφωνα με το ριφ του σαξοφώνου του άντρα της. Η αγάπη έβρισκε, μάλλον, τον καλύτερο ορισμό της.
Όταν πια βγήκα, εξουθενωμένος, στις 6 παρά 10 το ξημέρωμα, έξω είχε αρχίσει να φέγγει. Πλέον, όμως, είχε αρχίσει -δειλά δειλά-, να φέγγει και μέσα μου.
δείτε την σελίδα εδώ
ΟΤΑΝ μπήκα στο Μέγαρο – παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις – ήταν είκοσι λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Ο Θάνος Μικρούτσικος κάπνιζε την πίπα του πάνω στο λευκό μάρμαρο του Μεγάρου, έξω από την αίθουσα που θα έπαιζε ο Gilad Atzmon. Έμοιαζε με τον Χέμινγουεη. Με χαιρέτησε με μια κίνηση του κεφαλιού του κι ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Ανταπέδωσα και προχώρησα προς τα μέσα. Χάζεψα λίγο στο σταντ όπου λειτουργούσε μπαζάρ με παλιά βινύλια, περιοδικά και βιβλία – είχα ώρα. Βρισκόμουν ανάμεσα στις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου. Η ωραιότερη, πάντως, κρεμόταν από το μπράτσο του Κωνσταντίνου Τζούμα, που έβγαινε χαμογελαστός, με ατσαλάκωτο βήμα και απαράμιλλο στυλ από την συναυλία του Γιώργου Φακανά.
Buona sera, Stavros! Come stai? άρχισε τα ιταλικά του ο Κωνσταντίνος, συστήνοντας με στην ωραιότερη γυναίκα του κόσμου. Του είπα να κάτσει για τον Atzmon, αλλά μου είπε ότι πλέον, αποσύρεται νωρίς. Εμένα δεν με συνόδευε καμία ωραία γυναίκα. Αν με συνόδευε, το πιθανότερο ήταν να αποσυρόμουν κι εγώ νωρίς – ας με συγχωρούσε ο Atzmon. Θυμήθηκα την φράση του Κωνσταντίνου στο «Ως εκ θαύματος»: «Ναι, η ζωή μας έχει πολλή μαγεία, που έρχεται από κει που δεν την περιμένεις». Η νύχτα ανοιγόταν μπροστά μας, με τα κατάλευκα πέπλα της, στρωμένη υποσχέσεις.
Αργότερα, καθώς στριμωχνόμουν στο πλήθος, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα της αίθουσας για να μπούμε, είπα στον Χάρη ότι θα πρεπε να ντρεπόμαστε που ήρθαμε να παρακολουθήσουμε το κονσέρτο ενός Ισραηλινού σαξοφωνίστα, την στιγμή που η Γάζα έχει ισοπεδωθεί. Κάποιος φρόντισε να με πληροφορήσει ότι ο Atzmon είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος μουσικός που μάχεται για τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Σα να μην το ξερα. Του είπα ότι απλώς, φοβάμαι τρομοκρατική ενέργεια της Χαμάς και έψαχνα ήδη, με την άκρη του μυαλού μου, έξοδο διαφυγής. Τελικά η τρομοκρατική ενέργεια συνέβη επί σκηνής, όταν το σαξόφωνο του Atzmon πήρε φωτιά, καίγοντας και τα τελευταία υπολείμματα φόβου που είχα.
Μετά, ο Πατερέλης και ο Marcus Roberts, σε παράπλευρες αίθουσες, ανέλαβαν δράση. Πήγαινα απ’ τον ένα στον άλλον, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Δεν γίνονται αυτά, έλεγα και ξανάλεγα, ακολουθώντας με το στόμα μου το σόλο του τυφλού Roberts στο πιάνο. Ο «ιερός» χώρος του Μεγάρου είχε ξαφνικά καταληφθεί από διάφορους μυστήριους τύπους με πολύχρωμα κασκόλ, σκισμένα τζιν και σκουλαρίκια. Λικνίζονταν στους ήχους της τζαζ, ανάμεσα σε ιστορικά εξώφυλλα της Blue Note που γιόρταζε τα 70 χρόνια της. Θύμιζε κακόφημο μπαρ, σε κάποιο απομονωμένο στενό της Νέας Ο
ρλεάνης, που λογικά θα φοβόσουν να διασχίσεις μόνος.
Τραπεζάκια με ποτά, μωβ φώτα, άμα θες να καπνίσεις βγαίνεις έξω. Βγαίνω. Στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου, στο άλλο σταχτοδοχείο, ένα εκπληκτικό γυναικείο κορμί, μέσα σε ένα τζιν, καπνίζει κι αυτό. Την κοιτάζω, να λιποθυμήσω τώρα; Δεν δείχνει χαρούμενη, κατά πάσα πιθανότητα όμως θα γίνει σε λίγα χρόνια. Όταν γίνει μαμά. Εγώ δεν έχω πολλές ελπίδες. Αυτός που έπεισε τις γυναίκες να ντύνονται με παντελόνια, εγκλημάτισε κατά της ανθρωπότητας.
Ακούω ένα σόλο μπάσο και ξαναμπαίνω. Εδώ ήμαστε. Είναι 4.15 τα ξημερώματα, νυστάζω, αρχίζει ένα τρελό τζαμάρισμα, μια ευλογία πνευστών, ένας δαιμονικός γάμος των σημαντικότερων ελλήνων μουσικών της τζαζ με σπουδαία ονόματα της διεθνούς σκηνής, τα μάτια μου ανοίγουν, γίνονται καλειδοσκόπια για να χωρέσουν αυτά που βλέπουν. Θα χρειαστώ την βοήθεια του κοινού.
Κάποιος από το πλήθος, έβγαλε ένα σαξόφωνο απ’ τη τσέπη του – όπως βγάζει κανείς το πακέτο με τα τσιγάρα του – και άρχισε να συνοδεύει τον Atzmon στο σόλο του. Ήταν πάνω από εξήντα. Η γυναίκα που καθόταν δίπλα του - με αποστεωμένο κορμί - ήταν κι αυτή ίδιας δεκαετίας. Παρότι είχε γύρει το κεφάλι της, που κρεμόταν στους ώμους, και κοιμόταν, το αριστερό της πόδι παλλόταν σύμφωνα με το ριφ του σαξοφώνου του άντρα της. Η αγάπη έβρισκε, μάλλον, τον καλύτερο ορισμό της.
Όταν πια βγήκα, εξουθενωμένος, στις 6 παρά 10 το ξημέρωμα, έξω είχε αρχίσει να φέγγει. Πλέον, όμως, είχε αρχίσει -δειλά δειλά-, να φέγγει και μέσα μου.
δείτε την σελίδα εδώ
Σταύρος Σταυρόπουλος, "ΑΠΟΨΗ", εφημ. metro 21-01-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου