ΦΩΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

1.

Θα ξαναρθείς
Όταν θα λειώσουν οι λέξεις
Και θα γίνουν κουρέλια τα μάτια μας από την αϋπνία
Μόνο να καταφέρουμε
Να κρατήσουμε ζωντανό
Το ρήγμα που άνοιξε το φεγγάρι
Στο απέναντι βουνό
Για να ονομαστούμε έτσι συνένοχοι
Στην ανατίναξη του σύμπαντος.

2.

Δεν πρόκειται
Να σου συγχωρήσω ποτέ
Τις ματιές που δεν ήταν ματιές
Αλλά εκπυρσοκροτισμοί
Μουσικές ροκ
Συλλαλητήρια
Ενάντια στο ευγενές τάγμα των αγγέλων.

3.

Το μόνο που τελικά θα μείνει από μας
Εκτός από κάτι λέξεις σαράβαλες χωρίς στίξη
Θα ναι τα ασπρόμαυρα αποκόμματα της ψυχής μας
Χτυπημένα σε παλιά γραφομηχανή
Αρχειοθετημένα σε μπλε κάδους
Με αλφαβητική σειρά
Χωρίς έτος γεννήσεως
Ή λοιπά βιογραφικά στοιχεία
Χωρίς μουσική επένδυση
Και μια μοναξιά αυτοκόλλητη
Τυλιγμένη απ’ το λαιμό
Με κορδέλες.

(αποσπάσματα από το βιβλίο μου, Φως Γυναίκας, εκδ. Αστάρτη, 2004)