Τι μπορώ να ελπίζω;
ΚΑΝΤ, Κριτική του καθαρού λόγου
Πέμπτη μέρα των γεγονότων στο κέντρο της πόλης, σήμερα Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου, έχω κι εγώ, μετά τόσους τηλεοπτικούς καθοδηγητές, τόσους θλιμμένους πολιτικούς καριέρας, τόσους γιαλαντζί κοινωνιολόγους, τόσους βραχύβιους αναλυτές, τόσους διορισμένους παραθυράκηδες, τόσους αβαθείς δημοσιογράφους, τόσους τρομαγμένους νοικοκυραίους, τόσους κατεστραμμένους εμπόρους, τόσους αργόσχολους πηγαδάκηδες των περί την Ομόνοια γενεών, τόση και τέτοια απουσία του πνευματικού κόσμου και της πανεπιστημιακής κοινότητας (με την εξαίρεση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών που παραιτήθηκε), να κάνω μια δήλωση, μια και το προ τριημέρου κείμενο μου, μέσα από τα πολλά ερωτηματικά του, προκάλεσε ερωτηματικά σε όσους το διάβασαν.
Θέλω, λοιπόν, εν συντομία και σχεδόν παρανόμως, να πω ότι είμαι κατά της βίας. Είμαι, όμως, και υπέρ των παιδιών. Πάντα ήμουν. Όποτε αυτά τα δύο συναιρούνται εις σάρκαν μια, περιέρχομαι σε δύσκολη θέση. Ακόμη και τότε, όμως, λες από ένα πνεύμα απελευθερωτικής ουτοπίας, από μια θυμωμένη συνείδηση, έχω την απαράδεκτη πολιτικά, αλλά συναισθηματικά επαναστατική θέση, να ελπίζω σε αυτό που έρχεται. Και αυτό που έρχεται είναι αυτά τα 15χρονα παιδιά με τις πέτρες στα χέρια (αλλά και στα μάτια), που αρνούνται να αποδεχτούν ότι το παρόν σύστημα - που όλοι μας κατακρίνουμε, αλλά στο σαλόνι μας - είναι αμετάβλητο.
Θα είμαι πάντα με αυτά τα ανώριμα παιδιά, όσο χαμένα και άν δείχνουν, με αυτά τα παιδιά, που ψάχνοντας να βρουν τα πατήματά τους στο πάρκο του κόσμου, δεν αποδέχονται την παραίτηση, την συνθηκολόγηση, την παθητικότητα. Θα είμαι πάντα μαζί με αυτά τα παιδιά, γιατί η ελπίδα είναι πάντα επαναστατική. Και γιατί εγώ δεν είμαι πλέον παιδί, έτσι έχω οριστικά απωλέσει το τεκμήριο της ιδιωτικής μου αθωότητας.
Όλο αυτό το ξέσπασμα οργής που καταστρέφει, μακάρι να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αφυπνιστούμε. Και να μπορέσουμε, επιτέλους, να βάλουμε σε λόγια την αγράμματη δυσλεξία των πιτσιρικάδων μας που καίγονται να μιλήσουν, αλλά δεν έχουν να πουν τίποτα. Παρόλα αυτά καίγονται, όταν όλοι οι άλλοι σαπίζουν.
Όλη αυτή η αρρώστια κρύβει μέσα της τεράστια αποθέματα υγείας. Να τα διακρίνουμε κάποια στιγμή, γιατί πριν φορέσει κουκούλα η νεολαία, φορέσαμε εμείς κουκούλα στο μέλλον της.
Σταύρος Σταυρόπουλος
βράδυ Πέμπτης, γύρω στις 12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου