Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ 17Ν

Η από πολλού αναμενόμενη λύτρωση των στελεχών της 17Ν με τη σύλληψή τους, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τις προανακριτικές και εισαγγελικές απολογίες τους, δεν φαίνεται να συνάδει με τις αρχές της συνωμοτικότητας που διέπουν διεθνώς τέτοιες οργανώσεις.

Δεν έχει το κατάλληλα ελκυστικό ιδεολογικό περίβλημα που θα περίμενε κανείς, ούτε το μέγεθος του διαμετρήματος της προσωπικότητας του Ρενάτο Κούρτσιο, της Ούλρικε Μάινχοφ ή του Μάριο Μορέτι. Η αθρόα πρσέλευση της ομάδας κρούσης της στην Αλεξάνδρας, αυτή η άνευ όρων, άνευ αξιοπρέπειας, άνευ πολιτικής συμπεριφοράς παράδοση, χωρίς καν να τηρούνται -έστω προσχηματικά- μεταξύ τους οι «δεσμοί αίματος» που τους ενώνουν, οδηγεί τα πράγματα και τις αναλύσεις στην εξαγωγή λειψών συμπερασμάτων από «ειδικούς αναλυτές» τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων, με την εύκολη εκφορά χαρακτηρισμών όπως «δολοφόνοι», «τσογλάνια», «καθάρματα», «κοινοί εγκληματίες», «απολίτικοι».

Από την άλλη, μια Αριστερά αμήχανη στο σύνολό της, ηττημένη από τις μεταπολιτευτικές εξελίξεις, μαζί κι ένας ολόκληρος χώρος αντιεξουσιαστών και διανοουμένων, νιώθοντας να λοιδορείται, δείχνει να μην μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά στον ορυμαγδό όσων λέγονται, κρατώντας με ηττοπάθεια το ρόλο του απολογούμενου σε πράγματα που ιδρυτικά, πολιτικά και ιδεολογικά είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Αν ζούσε ο Τρότσκι, είναι πιθανόν να υπενθύμιζε ότι ο αγώνας του ήταν ενάντια σε κάθε είδος και μορφή ατομικής τρομοκρατίας, όμως δεν είναι λίγο οξύμωρο να περιμένουμε μια τέτοια επισήμανση από ανιστόρητους δημοσιογράφους και γνωστούς παραθυράκηδες που αποκαλούν τον τροτσκισμό «τροτσικισμό» και τους αρχειομαρξιστές «αρχιμαρξιστές».

Τα άθλια ελληνικά του εκπροσώπου Τύπου της ΕΛ.ΑΣ., το αστυνομικό, φωσκολικής έμπνευσης θρίλερ που παίχτηκε τόσες μέρες στις γειτονιές και τα νησιά της Ελλάδας και η εν πολλοίς κρατούσα πολιτική άποψη περί εξάρθρωσης (πώς λέμε ώμου) της τρομοκρατίας γενικότερα, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσουν σε όσους λίγους σοβαρούς (ανάμεσά τους και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρυσοχοΐδης) έχουν απομείνει να παρακολουθούν σιωπηλά τις εξελίξεις. Τέτοιου είδους κινήματα μόνο με την πλήρη αποϊδεολογικοποίησή τους μπορούν να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά. Χωρίς κορόνες, χωρίς υστερίες. Και με την ανάλογη για την περίσταση διορατικότητα.

Γιατί αν δεν εκλείψουν οι λόγοι και οι αφορμές δημιουργίας τους, γίνονται Λερναίες Υδρες που όσα κεφάλια και να τους κόψεις βγάζουν πολλαπλάσια. Και γεννούν εν δυνάμει τρόπους, συμπεριφορές και ιδεολογίες στρεβλές, νεφελώδεις, άρρωστες και απομονωμένες κοινωνικά που στο όνομα μιας δεδομένης κρατικής αυθαιρεσίας και μιας ακόμα πιο δεδομένης εξουσιαστικής πρακτικής, αυτοδιορίζονται άγγελοι-εξολοθρευτές και τιμωροί που διαβρώνονται όλο και περισσότερο από αυτό που θεωρητικά αντιμάχονται. Η μετακύλισή τους σε μορφές δράσης που προσβάλλουν ακόμα και τους ίδιους είναι μάλλον εύκολη και ανώδυνη αρχικά. Το επώδυνο αρχίζει από τη σύλληψή τους και μετά, όταν πέφτουν οι μάσκες των Ζορό και αρχίζουν καταρρέοντας να συνειδητοποιούν -όχι σπασμωδικά πλέον- μετά από τόσα θύματα, πόσο θύματα υπήρξαν και οι ίδιοι του άγνωστου εαυτού τους. Πόσο τα ποτάμια αίματος που έχυσαν ήταν τελικώς τα λύτρα ή τα αργύρια για να περάσουν τα στάδια της αυτογνωσίας.

Η απομυθοποίηση, η πλήρης ανυποληψία, όχι στα μάτια του απλού πολίτη, αλλά στα δικά τους, είναι η μεγαλύτερη ποινή που θα κληθούν να πληρώσουν, αφού για κάποιον άγνωστο ακόμα λόγο, η γοητεία της βίας υπερίσχυσε μέσα τους της γοητείας των ιδανικών μέσα από μια διαδικασία σταδιακής τους μετάλλαξης και διολίσθησης σε μονοπάτια πλήρους ιδεολογικού αποπροσανατολισμού.
Η μοναξιά τους θα είναι σε ισόβια κάθειρξη και κυρίως δεν θα υπάγεται στις ευεργετικές διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Στις συνειδήσεις άλλωστε δεν υπάρχουν εκπτώσεις.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/08/2002

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=09.08.2002,id=25928416