Κάποιες στιγμές, σα νιώθει να τον ζώνουν τα φίδια, παθαίνει κάτι αλλόκοτους και ανάποδους καραμαζοφικούς σπασμούς που τον βγάζουν από τη ρότα του. Τότε είναι που γίνεται μια αξιοθρήνητη καρικατούρα, ένας δυσκίνητος Φάλσταφ της κριτικής, ένας γκρίζος και παχύς μοσχοπόντικας που ψάχνει να βρει αιώνιες ουσίες και συμπαντικές σταθερές. Κανείς δεν λάτρεψε όπως αυτός τις λέξεις λειτουργία, οργάνωση, οργανικότητα, δομή, συνοχή, ισορροπία και εξισορρόπηση, ευκρίνεια και διαφάνεια. Η διάχυση τον ενοχλεί, η διάλυση τον πανικοβάλλει, η αλητεία τον σπαράζει. Τρελαίνεται για τον μύθο, για τις ευσύνοπτες ιστορίες, για τις νατουραλιστικές αναπαραστάσεις, για τη λογοτεχνία που τη διαβάζουμε μονορούφι, για τα ζαχαρωμένα σονέτα. Θέλει όλα να έχουν μία αρχή, μέση και τέλος, ένα βελούδινο νόημα, ένα αβρό κυμάτισμα. Ανήδονος και αναφροδισιακός κατεβάζει το κεφάλι μπροστά στη νοσηρή ηδονή. Τι καταλαβαίνει από τη λύσσα της γλώσσας; Από την ακραία φρενίτιδα του λόγου; Από την ιερή λάσπη του παράλογου; Από εκείνον τον αναβρασμό που εγκυμονεί περιττωματικές εκρήξεις;
Γιώργος Αριστηνός, Η ακάθιστη σκέψη, εκδ. Δελφίνι, 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου