ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΕΣ ΟΝΕΙΡΟΥ

ΧΘΕΣ ονειρεύτηκα πάλι ότι άνοιξα μια τρύπα στον χρόνο προσπαθώντας να εξηγήσω τις ημερομηνίες που έλειπαν. Τις τράβαγα να ξεχειλώσουν, να γίνουν ελαστικές, για να μπορέσω να ενώσω τις άκρες τους, τράβαγε και ο Keith Richards μαζί μου κεντώντας πάνω στις παρτιτούρες του «Under my Thumb» σχέδια κόκκινα, τράβαγε κι ο Lou Reed στο «My House» στις ροκ εν ρολ βοήθειες που ανασύρονται αυτόματα όταν οι βότκες δεν επαρκούν, όμως ο χρόνος είχε στυλώσει τα πόδια του για τα καλά και δεν έλεγε να μετακινηθεί ούτε βήμα. Τίποτα.

Για μια στιγμή τα ‘χασα. Ο Μπατάιγ λέει ότι κάτι τέτοιες στιγμές έχουμε «μια επιθυμία να ζήσουμε σταματώντας να ζούμε και μια επιθυμία να πεθάνουμε χωρίς να σταματήσουμε να ζούμε». Η έλλειψη αποτελεί βασικό άξονα κάθε επιθυμίας.

Ο χρόνος αντιστεκόταν γερά. Δεν ήθελε να τρυπήσει. Την τελευταία στιγμή, και ενώ η απουσία σου έκαμπτε διαρκώς τις αντιστάσεις του, διασπάστηκε στα δυο με μια μεγαλοπρεπή έκρηξη. Χωρίστηκε σε ασύμμετρα μέρη.

Έγινε κόκκινα κομμάτια ονείρων που ξεχύθηκαν στο δωμάτιο:

ΘΑ ανοίξουμε μια πλωτή διώρυγα για ερωτευμένους, τα μάτια σου θα είναι πάλι κατάμαυρα και θα δεσπόζουν στους δρόμους, θα φοράς εκείνη την κοντή φουστίτσα που φορούσες στην Αίγινα, θα φοράω το μακό της Κεφαλονιάς, θα έχω μακρύνει τα μαλλιά μου πολύ, θα έχεις διαβάσει Ρολάν Μπαρτ, θα έχω αντέξει την πίεση των ημερών, θα μου έχεις αγοράσει ένα καινούργιο βραχιολάκι, θα σου αφήνω cd του Van Morrison κάτω απ ‘το μαξιλάρι μαζί με σοκολάτες υγείας και σημειώματα «μ’ αγαπάς;», τα πρωινά θα μου σερβίρεις κέικ βανίλια με παγωτό σε στρογγυλούς δίσκους, θα έχω δερμάτινο παντελόνι, δερμάτινα βιβλία, δερμάτινο βλέμμα, ο χρόνος θα επιπλέει μέσα μας σα φελλός, όταν ξημερώνει θα με παίρνεις αγκαλιά και θα πηγαίνουμε βόλτα στη θάλασσα, θα φτιάχνουμε γοργόνες στην άμμο, θα τις ζωντανεύουμε και θα μας ταξιδεύουν μακριά, τα βράδια, όταν θα πέφτει σκοτάδι πηχτό, θα με κολλάς στο σώμα σου σαν αυτοκόλλητο σηματάκι από παιδικό παιχνίδι, εγώ θα σου διαβάζω ποιήματα του Ελυάρ και δοκίμια του Ντεμπόρ και του Πας, θα είσαι απροσδόκητα όμορφη, θα είμαι απροσδόκητα τυχερός, θα βλέπω στα μάτια σου όλες τις συναυλίες των Who, θα βλέπεις στα χέρια μου όλες τις τροχιές των άστρων, δεν θα σταματήσεις ποτέ να αγαπάς την σιωπή, δεν θα σταματήσω ποτέ να καπνίζω, δεν θα χρειάζεται πια να μιλάω, θα σου λέω στίχους από τραγούδια και συ θα τα καταλαβαίνεις όλα, όταν ζαλίζεσαι θα σου αγοράζω σκουλαρίκια από πλανόδιους ή αλυσιδίτσες για τη μέση, όταν απελπίζομαι θα μου κλείνεις το μάτι και θα χαμογελάς πονηρά, τα όνειρα που θα κάνουμε θα τα αριθμούμε και θα τα κρεμάμε πόστερ στους τοίχους, θα πιστεύεις ότι ο έρωτας καταβροχθίζει το χρόνο, σε όλα τα παραμύθια θα πέφτει χρυσόσκονη ανακατεμένη με αθωότητα, τα ρολόγια στους πίνακες του Νταλί δεν θα λειώνουν γιατί ο χρόνος θα’ ναι αιώνιος, ένα απόγευμα θα χτυπήσει η πόρτα και θα μπει η Patti Smith, θα σου χαρίσει το άσπρο φόρεμα που φοράει στο εξώφυλλο του Wave, θα κρατήσω τα περιστέρια, οι επόμενες κόπιες του άλμπουμ θα εκδοθούν χωρίς περιστέρια και με την Patti Smith γυμνή, το «Dancing Barefoot» θα κοπεί απ’ την λογοκρισία γιατί θα έχουν προστεθεί στίχοι που θα λένε για μας, θα συναντιόμαστε κρυφά στη χώρα των θαυμάτων κάτω από ουρανούς με μαρμελάδα και μεγάλα σοκολατένια βουνά, μέσα σε κίτρινα υποβρύχια, εκεί θα μας περιμένουν οι καρδιές του λοχία Πέπερ που δεν θα είναι μοναχικές, μανταρινιές από σελοφάν και η μικρή Αλίκη, μια μέρα με λιακάδα θα καβαλήσουμε τη μηχανή και θα χωθούμε στα σύννεφα, δεν θα φοβάσαι στις στροφές, θα φτιάξω ένα ροκ συγκρότημα και θα το πω «Διαμαντένια Προβλήτα», θα παίζεις μπάσο και θα γράφουμε τους στίχους μαζί, τα καλοκαίρια θα περιοδεύουμε σε τουρνέ, τους χειμώνες θα αγοράζεις τελάρα και θα ζωγραφίζουμε τις ψυχές μας, θα ζούμε ακόμα τόσο μακριά που θα μπορείς να απλώσεις το χέρι σου και να κατεβάσεις τον ήλιο, θα σου πω «το τέλος δεν είναι παρά μόνο η αρχή», θα μ’ αγαπήσεις ως την άκρη του χρόνου.

Κι έτσι αποκοιμήθηκα, ενώ ο ήλιος ξεφλουδιζόταν.

( από το βιβλίο μου ΓΙΑ ΟΣΟ ΡΟΚ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΑ, εκδ. Απόπειρα, 2005.)