ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΚΑΤΩ

στον Δημήτρη

Ο άνθρωπος


Είναι το παρελθόν του ανθρώπου

Μου είπε εκείνη η θαμμένη σκιά

Που έβγαινε σαν φίδι

Από το πάρκο

Μέσα σε ριγωτές πιζάμες

Και το αποφυλακιστήριο βήμα

Ενός κατάδικου

Μετά γύρισα και κοίταξα

Τα ξεφλουδισμένα δέντρα απέναντι

Την μηχανή ορφανή

Στα σύννεφα

Και το σπίτι μου

Που ανίδεο

Κατευθυνόταν προς τον ουρανό

Κάτι είχε συμβεί

Και τα πράγματα πετούσαν

Όπως στους πίνακες του Σαγκάλ

Ή πετούσα εγώ

Προς τα κάτω

Από κάποια λάθος εκτίμηση της βαρύτητας

Βλέποντας τα πάντα

Να ανεβαίνουν

ΣΣ