Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΧΡΩΜΑ



ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008


Το φως της ημέρας

Επέπλεε

Πάνω στα στρώματα των ανθρώπων

Οι φωνές τους χώλαιναν

Έως την άκρη του δρόμου


Διαμπερή τραύματα

Κυνηγούσαν σφαίρες

Για το xριστουγεννιάτικο δέντρο τους

Και τις τελευταίες δύο σακούλες παραμύθια

Που είχαν μείνει

Στο ράφι της επιβίωσης


Η ώρα είχε περάσει πολύ

Και όλοι ανέπνεαν

Με τη βοήθεια δακρυγόνων


Μέσα στο σπίτι

Με χρωματιστό εξώφυλλο

Άνθιζε

Ένας κοντοκουρεμένος θάνατος

Από κεκτημένη συνήθεια

--------------------------------

ΟΜΟΛΟΓΙΑ


Εγώ φταίω

Που τα συνθήματά μας

Ήταν πάντοτε

Παρατατικός


Και μιλάω για τη γενιά μου


( απόσπασμα από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)





(επανάληψη μέχρι να το εμπεδώσουμε και να κάνουμε επιτέλους κάτι)

4 σχόλια:

ειρήνη είπε...

αυτό το "να κάνουμε επιτέλους κάτι" με βασανίζει..τι να κάνουμε;
εσείς τι κάνετε;και το ρωτάω τελείως καλόπιστα .εκτιμώ όσα γράφετε, μα αρκεί αυτό;κι εγώ εξοργίζομαι..σ' όλη μου τη ζωή υπήρξα ακέραιη..μα αρκούσε αυτό;
ποιος είναι ο εχθρός ;

Unknown είπε...

Δεν έχω καμμία απάντηση Ειρήνη. Απολύτως καμμία. Ιδίως τώρα, που τα πράγματα είναι τόσο ρευστά, τόσο σύνθετα, τόσο διαφορετικά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να απαντήσω για το τι κάνω. Κάνω, μάλλον, κάθε μέρα, ό,τι πλησιάζει περισσότερο σε αυτό απ' το οποίο συνεχώς απομακρύνομαι. Γράφω, αλλά αυτό δεν θεωρώ ότι συνιστά και παρέμβαση. Ούτε και ξέρω τι συνιστά. Κάνω, απλώς, τα βιβλία μου. Ή με κάνουν αυτά.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο.
Σ' ευχαριστώ για την εκτίμησή σου.

(ναι, νομίζω πως αρκεί να έχεις υπάρξει ακέραιος σ' όλη σου τη ζωή. Ακούγεται πια σαν ένα παλιό ξεχασμένο σύνθημα.)

ειρήνη είπε...

κι εγώ αυτό πίστευα ..
μα τώρα αμφιβάλλω και αισθάνομαι υπόλογη απέναντι στα μάτια των δυο παιδιών μου και των εκατοντάδων μαθητών μου..ένοχη για όλα αυτά που με πληγώνουν και προσπαθώ να ξορκίσω μόνο με το γράψιμο..

ήταν έντιμη η απάντησή σου και σ'ευχαριστώ γι' αυτό..

μακάρι κάποιος να είχε μιαν απάντηση

ποιος είναι ο εχθρός;

Unknown είπε...

Ο μεγαλύτερος έχθρός είναι ο εαυτός μας. Είναι απ' τα ελάχιστα που είμαι σίγουρος.

(η κόλαση είναι οι άλλοι - αλλά, κυρίως: εμείς οι άλλοι)