ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΕΓΩ, Ο ΝΕΚΡΟΣ

Και εγδυνόσουνα. Και φορούσες εσύ αραχνοΰφαντο νυχτικό και εγώ απ' έξω τα σάβανά μου. Η κάμαρά σου ευγενική, χαριτωμένη, μικρή, αρωματική κι απ' έξω απέραντος, μαύρος ο δρόμος. Τώρα κάτσε εσύ και κοιμήσου, εγώ τραβώ. Η μουσική ας προηγηθεί. Άγνωστοι κόσμοι, πεθαμένοι αστέρες, πλανήτες με χρυσές ουρές, ας έμπουν μπροστά. Ο γαλαξίας ας ακολουθεί σαν χρυσή διαδήλωση. Έπειτα ας παραταχθούν τα εξαπτέρυγα των ερώτων. Έπειτα ο ίππος μου ο πολεμικός. Κι έπειτα εγώ, ο νεκρός.

~ Ρώμος Φιλύρας ~ 
   (1898 - 1942)



 

ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στο Polis Art Cafe την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου. Στις 8 το βράδυ. Να είστε εκεί.

Η ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑ

Έχω αυτή τη γυναίκα

που μου ζητάει ένα περίστροφο

πριν πιει τα χάπια της.

Βάφεται,

αγοράζει παπούτσια

και κομπινεζόν

που κοστίζουν όσο το νοίκι μου,

της πληρώνω τους καφέδες της

και ξεχνάει πως με λένε

όταν πάει να με συστήσει.

Παραπονιέται για την κοιλιά της

τις πιλάτες της

και τη σαλάτα με κοτόπουλο

που πρήζει το στομάχι της.

Στα μπαρ μιλάει με όλο τον κόσμο

για πράγματα

που δεν σου πάει το μυαλό

ότι συζητάνε οι άνθρωποι.

Γκρινιάζει για τη βροχή

και για τον καράφλα με παιδιά

που θέλει στο κρεβάτι της.

Ανεβάζει σαν μάγισσα

τα απαγορευτικά των μπάτσων

όταν η πόλη τρέμει μετανάστες

και λέει πως η μπεμβέ της

κοιμάται μόνο στα υπόστεγα.

Με μια διαολεμένη πειστική φωνή

μου κάνει νάζια όταν πίνω,

φοράω τα γυαλιά της το πρωί

κοιμάμαι στον καναπέ της το βράδυ

και μου πετάει ένα τυρί

για να χορτάσω σαν σκυλί

κάθε που ο ήλιος

μου δείχνει δυο σαγόνια.

Γυρνάμε σε μέρη που δεν θέλει

σαν πεταμένος άγγελος

βάφει τα φτερά της

μου λέει για το όπλο

που θέλει το μυαλό της

για τα χάπια

που δεν χορταίνουν το κορμί της

για την σίγουρη αυτοκτονία της

με το αίμα να σκουπίζει

το κομπινεζόν της

και στο λαρύγγι απιθωμένη τη στρυχνίνη.

Δεν είναι ώρα για ποιήματα πια.

Ποτέ δεν ήταν.

Κάθε που γέρνω πίσω από το δέρμα

ξέρω πως αυτή η Μαρία

κάποτε

ίσως και να τινάξει τα μυαλά της

στο δωμάτιο με τα δυο σκυλιά της.

  
Γιάννης Ζελιαναίος

[την ποιητική συλλογή «Μακάριοι οι Σκύλοι του Οινοπνεύματος», εκδόσεις Straw Dogs]

Η ΜΑΡΙΑ

Ἡ Μαρία σκεφτικὴ ἔβγαζε τὶς κάλτσες της
Ἀπὸ τὸ σῶμα της ἔβγαιναν
φωνὲς ἄλλων ἀνθρώπων
ἑνὸς στρατιώτη ποὺ μιλοῦσε σὰν ἕνα πουλὶ
ἑνὸς ἀρρώστου ποὺ εἶχε πεθάνει ἀπὸ πόνους προβάτων
καὶ τὸ κλάμα τῆς μικρῆς ἀνεψιᾶς τῆς Μαρίας
ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες εἶχε γεννηθεῖ

Ἡ Μαρία ἔκλαιγε ἔκλαιγε
τώρα ἡ Μαρία γελοῦσε
ἅπλωνε τὰ χέρια της τὸ βράδυ
ἔμενε μὲ τὰ πόδια ἀνοιχτὰ

Ὕστερα σκοτείνιαζαν τὰ μάτια της
μαῦρα μαῦρα θολὰ σκοτείνιαζαν

Τὸ ραδιόφωνο ἔπαιζε
Ἡ Μαρία ἔκλαιγε
Ἡ Μαρία ἔκλαιγε
τὸ ραδιόφωνο ἔπαιζε

Τότε ἡ Μαρία
σιγὰ-σιγὰ ἄνοιγε τὰ χέρια της
ἄρχιζε νὰ πετάει
γύρω-γύρω στὸ δωμάτιο

Μίλτος Σαχτούρης
από την συλλογή ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ Ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ (1958)

ΓΙΑ ΟΣΟ

Ήσουν η ζωή μου. Σε περίμενα από πριν γεννηθώ. Και ακόΜη Χαραμίζεσαι.

Σ.Σ.

ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΕΡΩΤΙΚΟ

Με αγάπησαν πολλές φορές, σαν να με μισούσαν.
Με μίσησαν πολλές φορές, σαν να με αγαπούσαν.

Μια μέρα θέλησα να αγαπήσω κι εγώ.

Αλλά δεν μπορούσα.
Να σκοτώνω ήξερα μόνο.

Τζιμάρας Τζανάτος

ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΜΕ ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ

Σε μια άλλη γη.
Καλύτερη.

ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (1967 - )