Μ Α Γ Ι Κ Ε Σ (COPY PASTE) ΑΓΚΑΛΙΕΣ Ή Ο ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τι σημαίνουν τα αρχικά ενός ονοματεπώνυμου κρυμμένα σε μια φράση που προσπαθεί – με το εκβιασμένο πρόσχημα της ποίησης – να μιλήσει συνθηματικά για μια "σχέση"; Τι μπορεί να συμβολίζει πέρα από ένα ρηχό και φτηνό τέχνασμα; Όταν αυτό γίνεται φασόν, επαναλαμβανόμενη μανιέρα, φανταστική ρήτρα, συρόμενη επιγραφή, φωτοτυπία σημαίας, διαιωνιζόμενη χυδαιότητα, αντίγραφο προσώπου, θυμίζει εργοστάσιο παραγωγής απορριμμάτων. Ένα ένστολο φέρετρο που, παρά τις συνεχιζόμενες κηδείες του, δεν περιέχει κανένα νεκρό. Ένα ογκώδες, αδιόρθωτο τίποτα. Της χαρακτηριστικής ευκολίας. Της χαρακτηριστικής κενότητας. Της διαρκούς απάτης. Υπό την αιγίδα. 

Προσφάτως έπεσαν εκ νέου στην αντίληψή μου προτάσεις και λέξεις, με ενσωματωμένα αρχικά, ανθρώπου που γνώριζα επί πολλά χρόνια και συστήνεται τώρα ως "ποιητής". Με απαραίτητα συνοδευτικά credits αναφορών σε άλλους. Και θυμήθηκα κι άλλα πολλά, παλαιότερα. Τις ίδιες ακριβώς νοηματικά προτάσεις και λέξεις που απευθύνει παντού (και πρωτίστως σε μένα), αλλάζοντας μόνο τα δύο αρχικά του εκάστοτε ονοματεπώνυμου και τυλίγοντας πρόχειρα την συσκευασία των φράσεων (των ίδιων φράσεων), για να συσκευάσει συλλήβδην ανθρώπους διαφορετικού βάρους, είδους, εποχής και ποιότητας. Και βεβαίως, για να διασκευάσει ποιήματα και συναισθήματα. Φυσικά, άλλων.

Διερωτώμενος γιατί υπάρχει γραφή και άνθρωπος, θέλω να πω το εξής: Η ένδεια και η έκπτωση της γλώσσας είναι η ένδεια και η έκπτωση της ψυχής. Που είναι η ένδεια και η έκπτωση του ανθρώπου.

Πολλοί έρωτες, κανένας έρωτας.
Πολλές ψυχές, καμία ψυχή.
Πολλές λέξεις. Καμία Λέξη.

Η αγάπη, η λογοτεχνία, ο κόσμος ποτέ.

Γράφω μόνο αυτό γιατί είμαι ευγενής. Και γιατί, απλώς, η παραλία της Νάξου έγινε Δούναβης, που λίγο πριν ήταν Καλαμάτα ή Σύνταγμα και αύριο μπορεί να γίνει Σερβία. Ή και Ρόδος. Χωρίς να είναι ποτέ τίποτα.

Photo Credits: DFWM
[ΣΣ ΑΝ ΧΤ ΜΧ]