ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ

Με αφορμή τον συνεχιζόμενο και διαρκώς εντεινόμενο «θόρυβο», εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια, των πολλών ψυχοπαθολογικών υποστάσεων που περιφέρονται μεταξύ πραγματικής ζωής και facebook, παραμένοντας πάντα ανύπαρκτοι, «ανθρώπων» που κρύβουν, σκεπάζουν, γεμίζουν τις δικές τους πληγές με τις ζωές των άλλων, αναγνωστών ή μη, συγγραφέων ή μη, εκδοτών ή μη, φίλων ή μη, συνεργατών ή μη, θαυμαστών ή μη, «ποιητικών υποκειμένων» που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν κανένα αντικείμενο, ούτε όνομα, ταυτότητα, αξία, ελλειμματικών προσομοιώσεων δηλητηριασμένων με άρρωστα «όνειρα» από την προφανέστατα μοναδική πηγή έγχυσης δηλητηρίου που είναι η παιδική τους ηλικία, το «σπίτι» και ο τρόπος που μεγάλωσαν, σχετικά με την σχέση μου με την Μαρία Χρονιάρη, και την χθεσινή της, ξαφνική απουσία από την παρουσίαση, που πυροδότησε ακόμη περισσότερο την άθλια σπερμολογία, έχω, άπαξ δια παντός, να στείλω το εξής οριστικό μήνυμα: Το τι διεμήφθη, διαμείβεται, ή θα διαμειφθεί στο μέλλον, ανάμεσα σε μένα και την Μ.Χ., είναι αποκλειστικά θέμα που αφορά εμένα και την ίδια την Μ.Χ. Ο ανατριχιαστικός θόρυβος που προξενούν τα άρρωστα στόματα, παράγοντας ολοένα και περισσότερα σκουπίδια, με ενοχλητικά inbox, e-mail, σχολιασμούς, «παρηγορητικές» κουβεντούλες του συρμού, κλπ, που αποδέκτης είμαι πάντα εγώ, από ανθρώπους που δεν γνωρίζω, σε συζητήσεις με ανθρώπους που γνωρίζω, με διασπορά ψευδών, υπαινιγμών με την μορφή «συμβουλών», και συμπλεγματικών παραινέσεων επιπέδου ιντερνετικών σταθμών της πυρκαγιάς και συνοικιακού καφενείου, αυτή η τόσο μεγάλη παραγωγή λάσπης και βρώμας από ανθρώπους- σκιάχτρα που το μοναδικό τους εύρημα σ’ αυτή την ζωή είναι το φαίνεσθαι (γιατί είναι δεν υπήρξε ποτέ) και ο θάνατος του άλλου (γιατί οι ίδιοι είναι, ούτως ή άλλως, νεκροί), τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα εδώ, με αυτήν μου την σταθερή και δημόσια τοποθέτηση. Δεν θα ανεχτώ οτιδήποτε λιγότερο από αυτό. Το ποιος είναι ποιος προκύπτει εύκολα και αποκαλυπτικά από την προσωπική στάση και την ιστορία που κουβαλάει ο καθένας.

Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους υπεύθυνους του βιβλιοπωλείου Booktalks, τον Άγη Αθανασιάδη και την Κατερίνα Μαλακάτε, για την φιλοξενία της χθεσινής εκδήλωσης, τον κόσμο που βρέθηκε χθες μαζί μου, τιμώντας την παρουσίαση (και ιδιαίτερα την Παναγιώτα Αξιώτου που προσήλθε για τρίτη συνεχόμενη φορά, μέσα σε δύο μόλις μήνες, για μια εκδήλωση του ίδιου βιβλίου), τον φίλο Γιάννη Τάσιο για την οπτικοακουστική κάλυψη και συνεργασία και την Ζαχαρούλα Βαλαβάνη, που ανταποκρίθηκε άμεσα και υπέροχα σε ένα γεγονός της τελευταίας στιγμής.

[ΥΓ. Όσοι αρέσκονται σε ρομαντικές «λογοτεχνικές» περιπέτειες θυελλωδών υψών, τύπου Τεντ Χιούζ – Σύλβια Πλαθ, Χένρι Μίλλερ – Αναίς Νιν, Ανδρέα Εμπειρίκου – Μάτσης Χατζηλαζάρου, Ζαν Πωλ Σαρτρ – Σιμόν Ντε Μπουβουάρ κλπ, για να εξαγνίσουν την αθεράπευτη ακαλλιέργεια της ψυχής τους, ας περιοριστούν σε περιστατικά τύπου Μιμίκου και Μαίρης που τους αξίζουν καλύτερα. Δεν θα επανέλθω.]

Σταύρος Σταυρόπουλος / 24.3.2016