ΑΝ - ΜΙΚΡΕ ΠΡΙΓΚΗΠΑ

[ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΕΝΟΣ ΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ]

ΕΝΕΣΤΩΣ                          ΑΟΡΙΣΤΟΣ

------                                    ------

Γαμιέσαι                            Γαμήθηκες

Γαμιέται                             Γαμήθηκε

--------                                  --------

Γαμιόσαστε                       Γαμηθήκατε

Γαμιούνται                        Γαμήθηκαν

*Το πρώτο ενικό πρόσωπο και το πρώτο πληθυντικό δεν υπάρχουν. Μάλλον, δεν υπήρξαν ποτέ. Αδιάφορο όμως, μπροστά στην συγκλονιστική τραγωδία της γραμματικής.

Μια μέρα ενός φθινοπώρου. Μουντού, με τον κόσμο κομμένο. Σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο των Αθηνών. Ημιπαραμονή, ευρώ 22. Έχυσε. Στον κώλο της. Στο μουνί της. Στο στόμα της. Τον είπε βροχή μου. Από τότε ήθελε μόνο να βρέχει για να τον φορά. Ζήσανε ώρες μυστικής μουσικής μέσα στα σώματα και έγιναν Θεία Λειτουργία απόλυτης αγάπης, είπε εκείνη. Από τότε, και για μήνες ολόκληρους, τον καληνύχτιζε γλυκά, όπου και αν γυρνούσε, "χαμένος μέσα σ' αυτή την πόλη". Τον περίμενε, της έλειπε το φως του στις γρίλιες της, Περίμενε να της πει έρχομαι, με το χάρτινο καραβάκι του, σε κάθε θάλασσα, σε κάθε γη, στα όνειρά της. Έμοιαζε τέλειο, σαν φόνος. Τον περίμενε τις γιορτές να έρθει, αναρωτιόταν αν θα τον ξαναδεί, φοβόταν που τον περίμενε τόσο, παρακαλούσε, εκλιπαρούσε να έρθει, να της φέρει δώρο τον εαυτό του, τον καλούσε να γράψει το παραμύθι που της έλεγε. Εκείνος ξαναήρθε, μια ακόμα φορά. Στο ίδιο ξενοδοχείο. Με το ίδιο βρώμικο φως από πάνω τους. Στα ίδια μεταχειρισμένα σεντόνια. Η βροχή. Το σπέρμα. Η αγάπη. Ο μικρός πρίγκιπας. Το παραμύθι. Αιώνιο. Αιωνία του. Εκείνος ξαναέχυσε. Στο κώλο της. Στο μουνί της. Στο στόμα της. Και έφυγε. Εκείνη ξαναέχυσε. Και έμεινε. Που ακριβώς, ούτε η ίδια ξέρει. Μεταχειρισμένη. Θηλυγενής. Ολόγυμνη. Να κοιτά κάτι δροσοσταλίδες - που θύμιζαν πολυκαιρισμένο ανδρικό σπέρμα - στα σύννεφα. Έναν μόλις μήνα μετά, διάβασε ένα ποίημα. Με προδοσία. Σε μια παρουσίαση. Άρρωστη. Για έναν άλλο άνθρωπο που απουσίαζε απ’ τη ζωή επί ενάμιση χρόνο. Προς τιμήν της.

Για την αντιγραφή

Σταύρος Σταυρόπουλος

ΥΓ1. Έκτοτε ακολούθησαν μήνες. Μήνες και ώρες ΑΝ. Το ένα και μοναδικό αστέρι, το ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο που προοριζόταν μόνο για εκείνον, είχαν θαμπώσει. Τον κοιτούσε, ξεθώριαζε κι άλλο, αλλά εκείνος δεν την καταλάβαινε. Εκείνη τότε σκέφτηκε, προς το τέλος του χρόνου, ότι ίσως πρέπει να είναι μακριά από εκείνους που αγαπά, επιστρέφοντας σε εκείνους που την αγαπούν. Όμως ο κόσμος δεν υπήρχε πια για να ταξιδέψει μέσα στα παραμύθια του. Τον είχε σταματήσει αυτός που απουσίαζε επί ενάμιση χρόνο, προς τιμήν της.

ΥΓ2. Το μόνο που βρέθηκε ανάμεσα στα ερείπια των πτωμάτων και του στοιβαγμένου τσιμέντου ήταν ένα λασπωμένο εικόνισμα.

ΥΓ3. Εκείνη δεν βρέθηκε ποτέ.