ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

 

- Το θυμάσαι αυτό;
- Ναι, αμέ.
- Μού έλειψες πολύ.
- ...
- Άγρια πράγματα.
- Το ήξερα, τι νόμιζες τότε, πως δεν το ήξερα ότι ήταν και θα ήταν άγρια;
- Το ξέρω ότι το ήξερες. Εγώ δεν ξέρω τι ήξερα τότε. Ήταν όλα σαν ψέμα, σαν σύννεφο, σαν ζαλάδα.
- Κι αυτό το ήξερα. Το ήξερα καλά. Γι' αυτό έφευγα.
- Και γι' αυτό έφυγες για πάντα.
- Μπορεί.
- Κι εγώ αργότερα έφευγα. Δεν άντεχα. Ειδικά από τότε που έφυγες κι εσύ.
- Το ήξερα. Σε έβλεπα.


- Σήμερα δεν ξέρω αν το θυμάμαι πια.
- Αν καθίσεις και το προσπαθήσεις, θα το θυμηθείς. Πάντα τα θυμόσουν όλα.
- Δεν ξέρω.
- Εγώ όμως τώρα πια ξέρω. Να δεις που θα το θυμηθείς.
- Έχει νόημα χωρίς εσένα;
- Σ' αυτό δεν μπορώ να σου απαντήσω. Είναι πρακτικώς αδύνατο.
- Καταλαβαίνω. Τουλάχιστον, αν και μπορεί να μην ήξερα -με τη βαθιά και συνειδητή έννοια της γνώσης-, καταλάβαινα κι ένιωθα.
- Γι' αυτό σ' αγαπούσα.
- Δεν έχουν νόημα αυτά τώρα πια στη ζωή.
- Όπως ακριβώς το λες. Στη ζωή.
- Γιατί; Έχουν αλλού;
- ...
- Καλά.


- Το ξέρεις ότι σε έχω πάντα μαζί μου, δίπλα μου, από τότε που έφυγες;
- Το ξέρω. Είδες πώς έρχονται τα πράγματα; Εγώ σε είχα κοντά μου μέχρι τότε που έφυγα, και μετά, από τότε που έφυγα, με έχεις εσύ συνέχεια κοντά σου.
- Είναι για να μην χαθούμε ποτέ.
- Δεν πρόκειται να χαθούμε ποτέ.
- Τι θα πει "ποτέ" εδώ όπου μιλάμε;
- Δεν μπορώ να σου πω. Όπως και ό,τι ακριβώς αντιλαμβάνεσαι. Εξάλλου, είπαμε, εσύ αντιλαμβανόσουν πάντα τα πράγματα.
- Καλά.


- Τι λες; Θα προσπαθήσεις να θυμηθείς;
- Μπορεί. Κάποια στιγμή.
- Σ' αφήνω τώρα. Πρέπει να βγω.
- Να βγεις. Αλλά να μην απομακρύνεσαι για πολύν καιρό.
- Δεν υπάρχει καιρός. Ούτε απομακρύνομαι.
- Το ξέρω. Το βλέπω. 


Γιώργος Βελέντζας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ

http://giorgosvelentzas.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html