ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΟ ΑΙΜΑ

 

 

Κατέστρεψα κάθε μία

από τις ακραίες μου πράξεις.

Όταν έσπασα το κρυστάλλινο γέλιο μου

κανείς δεν είδε τα γυαλιά.

Στην ερωτική μας κρύπτη ήμουν απούσα.

Τα λουλούδια που κόβω δεν σημαίνουν τα χέρια μου.

Ούτε τα καθολικά χάδια μας την ερωτική πράξη.

Φυσικά τίποτα δεν σημαίνει τίποτα πια.

Χαίρομαι γι αυτό.

Δραπέτευσα και από την ώρα του θανάτου μας.

 

Όταν έκοψα τις φλέβες μου

ούτε το έτοιμο να διατυπωθεί

σε αυτό το ποίημα αίμα μου

δεν ήταν το θέμα.

 

ΝΑΝΑ ΗΣΑΙΑ (1934 - 2003)

 

 

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

 

- Το θυμάσαι αυτό;
- Ναι, αμέ.
- Μού έλειψες πολύ.
- ...
- Άγρια πράγματα.
- Το ήξερα, τι νόμιζες τότε, πως δεν το ήξερα ότι ήταν και θα ήταν άγρια;
- Το ξέρω ότι το ήξερες. Εγώ δεν ξέρω τι ήξερα τότε. Ήταν όλα σαν ψέμα, σαν σύννεφο, σαν ζαλάδα.
- Κι αυτό το ήξερα. Το ήξερα καλά. Γι' αυτό έφευγα.
- Και γι' αυτό έφυγες για πάντα.
- Μπορεί.
- Κι εγώ αργότερα έφευγα. Δεν άντεχα. Ειδικά από τότε που έφυγες κι εσύ.
- Το ήξερα. Σε έβλεπα.


- Σήμερα δεν ξέρω αν το θυμάμαι πια.
- Αν καθίσεις και το προσπαθήσεις, θα το θυμηθείς. Πάντα τα θυμόσουν όλα.
- Δεν ξέρω.
- Εγώ όμως τώρα πια ξέρω. Να δεις που θα το θυμηθείς.
- Έχει νόημα χωρίς εσένα;
- Σ' αυτό δεν μπορώ να σου απαντήσω. Είναι πρακτικώς αδύνατο.
- Καταλαβαίνω. Τουλάχιστον, αν και μπορεί να μην ήξερα -με τη βαθιά και συνειδητή έννοια της γνώσης-, καταλάβαινα κι ένιωθα.
- Γι' αυτό σ' αγαπούσα.
- Δεν έχουν νόημα αυτά τώρα πια στη ζωή.
- Όπως ακριβώς το λες. Στη ζωή.
- Γιατί; Έχουν αλλού;
- ...
- Καλά.


- Το ξέρεις ότι σε έχω πάντα μαζί μου, δίπλα μου, από τότε που έφυγες;
- Το ξέρω. Είδες πώς έρχονται τα πράγματα; Εγώ σε είχα κοντά μου μέχρι τότε που έφυγα, και μετά, από τότε που έφυγα, με έχεις εσύ συνέχεια κοντά σου.
- Είναι για να μην χαθούμε ποτέ.
- Δεν πρόκειται να χαθούμε ποτέ.
- Τι θα πει "ποτέ" εδώ όπου μιλάμε;
- Δεν μπορώ να σου πω. Όπως και ό,τι ακριβώς αντιλαμβάνεσαι. Εξάλλου, είπαμε, εσύ αντιλαμβανόσουν πάντα τα πράγματα.
- Καλά.


- Τι λες; Θα προσπαθήσεις να θυμηθείς;
- Μπορεί. Κάποια στιγμή.
- Σ' αφήνω τώρα. Πρέπει να βγω.
- Να βγεις. Αλλά να μην απομακρύνεσαι για πολύν καιρό.
- Δεν υπάρχει καιρός. Ούτε απομακρύνομαι.
- Το ξέρω. Το βλέπω. 


Γιώργος Βελέντζας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ

http://giorgosvelentzas.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html

ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΧΩ - ΡΙ - ΣΜΕ - ΝΟ

Τι θέλεις πάλι μέσα στο θάνατό μου ;

Θα ξυπνήσεις τα φαντάσματα που κοιμούνται

Μεταξύ χολ και κρεβατοκάμαρας

Με το μεγαλύτερο τμήμα της καρδιάς σου

Χωρισμένο

Θα λερώσει και το χαλάκι

Έτσι όπως στάζει

Αυτό το ακατάλληλο κόκκινο

Όσο πάει απλώνεται

Στις γνωστές εβδομαδιαίες συνεδριάσεις μας

Με δαγκώνεις

Και φοράω σκισμένες υπομονές

Πάνω απ’ τη ναφθαλίνη μου

Να μη με γεννάει κανείς

Το ραδιόφωνο στην κουζίνα

Παίζει εκείνο το ξεχασμένο τραγούδι

Θα αλλάξω τις στροφές του

Και θα το γυρίσω ανάποδα

Να έρθει ο διάολος και να φοβηθείς

Να φύγεις απ’ την κουζίνα

Αφού ούτως ή άλλως

Δεν ξέρεις να μαγειρεύεις

Ακούω τα τακούνια σου στο κεφάλι μου

Το κάνουν στρογγυλό

Μοιάζει με πεθαμένο φεγγάρι

Άρχισες να διαδίδεσαι στο σώμα μου

Σαν πυρκαγιά

Ένας δηλητηριώδης κισσός

Βγαίνει απ’ το στόμα σου

Σε μια τελική αναρρίχηση

Σβήνεις μέσα στη γλώσσα μου

Σε χιλιάδες κίτρινα χάπια

Σπασμένα στη μέση

Στο τέλος μάζεψες τα σεντόνια

Χρειάζονται πλύσιμο είπες

Με μια υπόκλιση παλιάτσου

Ήξερα ότι έβγαινες από μέσα μου κρυφά

Το χρώμα στη μύτη και στα μάγουλα

Ήταν ακρυλικό διπλής

Όπως βάφουν τα παλιά αυτοκίνητα

Για να φαίνονται καινούρια

Ένας σκορπιός ανέβηκε

Στη γνωστή κόλαση όπου εργαζόμουν

Άνοιξε ένα τετράδιο

Και άρχισε να καταγράφει ζημιές

Τον πυροβόλησα

Και ξαναέπεσα για ύπνο

(ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ, Αλαζονεία, εκδ. Σμίλη 2014)