ΟΛΕΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΣΥ

Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι this will never come again, πόσες φορές πρέπει να γράψω στον καθρέφτη με κραγιόν τη λέξη τέλος, πόσα τσιγάρα πρέπει να ανάψω ακόμα ανάποδα, πόσες φορές θα βρίσουμε ακόμα ο ένας τον άλλον, αφού κατά βάθος αγαπιόμαστε, αφού το  ξέρεις, αφού κρυώνεις, αφού οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο,  γιατί δεν πάμε, γιατί τα χάνεις, hasta siempre, χάσαμε το  μπούσουλα, κρίμα, κρίμα,  καλά, δεν σου ‘μαθε τίποτα ο Νικολαΐδης;   η σκηνή απ’  το  μάθημα της ανατομίας; Δεν σου ‘μεινε τίποτα απ’ αυτά πού σου ‘λεγα μέχρι χθες; Δεν έμαθες ακόμα ότι αγάπη και μίσος είναι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος; Μήπως έχουμε χωρίσει και δεν το  ξέρουμε; Πόσες φορές πρέπει να ακούσω ακόμα το dust in the wind για να ξημερώσει; Αξημέρωτη νύχτα η ζωή, αξημέρωτο κι αυτό το  τραγούδι των Kansas, με παίρνει συνεχώς από κάτω κι εγώ συνεχίζω να το  βάζω συνέχεια για να μου θυμίζει εσένα, οι χορδές τού βιολιού σπάνε τις δικές μου, κάνουν κομμάτια τις ισορροπίες μου, τι ψάχνω άραγε να βρω; να δω; να πω; γιατί τα γράφω όλα αυτά σήμερα; γιατί είναι winter time και ακούω Steve Miller; γιατί θα είσαι πάντα η μικρή μου Αngie και everywhere i look i see your eyes; γιατί no one like you όπως λένε οι Scorpions; γιατί είναι νύχτα και η νύχτα είναι κακός σύμβουλος; σε ποιους πράγματι απευθύνονται; σε πρώην αριστεριστές, νυν αναγνώστες τού Βήματος και της Κυριακάτικης Καθημερινής;  σε μέλη της επιτροπής για την σωτηρία της πόλης; σε διανοούμενους πού αποβλήθηκαν απ’  τις ακαδημίες γιατί ήταν λέει τρελοί; σε οπαδούς της ροκ πού αποπειράθηκαν εφτά φορές να αυτοκτονήσουν; σε θαμώνες καλλιτεχνικών καφενείων; σε φανατικούς θεατές ταινιών τού Βέντερς; σε θλιμμένους ακροατές τού Rock FM; σε σένα; ποιος παίζει σ’ αυτό το  έργο; τι έργο είναι αυτό; είναι πρόζα ή ποίηση; ή μήπως είναι μουσική τού δρόμου, χειμωνιάτικη ιστορία, ελεγειακό ποίημα, χρονικό για το ροκ της χαμένης μας αθωότητας; θα μελοποιηθεί απ’ τον Keith Jarrett και θα κυκλοφορήσει στην ECM; ή θα γίνει ταινία πού το  soundtrack της θα μείνει δέκα εβδομάδες στο νούμερο 1; θα πάρει χρυσό αγαλματάκι στις Κάννες; θα μεταφραστεί στα   Ισπανικά; υπάρχει σκηνοθέτης να την γυρίσει ή πρέπει να βρω τον Αλμοδοβάρ; πλοκή; συγκεκριμένα πλάνα; καστ ηθοποιών;  ποιος κάνει κουμάντο εδώ ρε γαμώ το; να ειδοποιηθούν αμέσως οι αρχές, άσε, αύριο,  αύριο κιόλας θα αλλάξω την διανομή, θα κάνω οντισιόν, ακροάσεις και τέτοια, θα είμαι ήρεμος, θα διαλέξω τις καλύτερες, θα τις κρίνω αυστηρά και με προσοχή,  αντικειμενικά, όλες θα τις παίζεις εσύ, όλες, εντάξει μωρέ, ανακωχή, προσωρινή παύση εχθροπραξιών,  λευκή πετσέτα πώς το  λένε, έλα, πάρε τσιγάρο, πάρε. 

Wild thing, think I love you.

(από το βιβλίο μου ΤΟ ΡΟΚ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, εκδ. Απόπειρα, 2002,2004)

(Θέλω να πω κάτι για την Μαρία. Για το πάθος της Μαρίας Χρονιάρη, αυτό το έντιμο πάθος για το βιβλίο και την παράσταση: Ο μεταφραστής μεταγράφει έναν συγγραφέα, μιλώντας για τον εαυτό του. Ο κριτικός αναλύει ένα έργο, μιλώντας για τον εαυτό του. Ο καθηγητής εξηγεί ένα φαινόμενο, μιλώντας για τον εαυτό του. Η Μαρία σκηνοθέτησε μια παράσταση, μιλώντας για το βιβλίο που είχε αγαπήσει. Για το βιβλίο που έγινε παράσταση, για την παράσταση που έγινε νόημα, για την ζωή που έγινε παράσταση. Άφησε στην άκρη τον εαυτό της και έκανε το προφανές. Αυτό που δεν κάνει κανείς.

Δεν της το είπα:  Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί το ξανάρχισες εσύ.

Μαρία, σ’ ευχαριστώ.)