25η ΜΕΡΑ ΕΞΟΡΙΑΣ

Νάξος 2012, Πλάκα

Με απομάκρυνες από το δέρμα σου

σαν ξεραμένο αίμα μιας γρατζουνιάς

που δεν θυμάσαι πότε και που έγινε.

Εκεί, στην εξορία

προσπαθώ να ορθοποδήσω

όσο ο αέρας λυσσομανά

κόλαση και νοσταλγία.

Καμία κλειστή κάμαρη

δεν με προστατεύει

από τη μυρωδιά

της στεριάς που μυρίζεις.

Πώς να έρθω;

Και την θάλασσα εσύ την ορίζεις.

Πώς να μην έρθω;

Το χώμα σου έχει κάτι από μένα.

Πώς να μην έρθω;

Ξέρω μόνο να επιστρέφω.

Είναι ανάγκη να 'ρθω.

Θα 'ρθω.

Όχι άλλο εξόριστη.

Στο είχα πει από την αρχή.

Είσαι η πατρίδα μου.

Μαρία Σταϊκοπούλου

(Ερασιτέχνης Άνθρωπος)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΗΣ

http://erasitexnisan.blogspot.gr/2014/03/25.html