ΑΠΟ ΤΟΤΕ

Όραμα επί τάσεως προς αυτοκτονία. Ο δρόμος κοιμητήριο αγνού ερωτισμού στο σταυροδρόμι της απόγνωσης. Ψηλάφισμα στα ακροδάχτυλα με βίαιο ρυθμό. Στη πόλη ο χορός των ερπετών. Επιθανάτια κραυγή στον Άγνωστο Παντοκράτορα.  Νοθεία γαλήνης, σιγή που προμηνύει θύελλα και απρόσμενα ξεσπάσματα ακαθόριστης ισχύος. Το εκράν του κόσμου, με συνεχείς σπασμούς αποσύνθεσης, παραδίδεται ξεφτισμένο κουρέλι στην οργή των ανέμων.

Δες, το πρόσωπο αγωνίζεται να παραμείνει. Διατηρούνται ακέραια τα χλωμά χαρακτηριστικά.

Τα σπίτια των άλλων, σβησμένα τζάκια.

(από το βιβλίο μου ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΜΑΙ, εκδ. Βασδέκης, 1983, 1990)