ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Χθες στου Ζωγράφου. Δυό πιθαμές βήματα από κει που βρισκόταν ο κόσμος. Στα απομεινάρια μιας ανεπιβεβαίωτης ανάμνησης. Έζησα 12 ψεύτικες ζωές εδώ για να καταφέρω να πεθάνω τελικά απ' την αλήθεια της πραγματικότητας. Ο χώρος, ένα πανίσχυρο τοπόσημο φορτωμένο με ιστορικό βάρος, σαν αρχιτεκτονικό θαύμα μιας εποχής, στολίδι για την περιοχή του Ζωγράφου. Στην παρουσίαση του βιβλίου της Πέλας δεν είδα πουθενά τον Ίωνα Δραγούμη. Εκ των υστέρων του είπε: "Σου τάραξα τη ζωή σου". Το έχω ακούσει κι εγώ, λίγο μετά τον εν ψυχρώ φόνο μου: "Λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι". Επρόκειτο προφανώς για ένα δαφορετικό "Ανκόρ", ένα Deja vu. Στο τέλος πήρα τον Καλημέρη απ' το μπράτσο, φορούσε το αδιάβροχο πορτοκαλί μπουφάν με τις τρύπες, και κατηφορήσαμε τον γνωστό δρόμο προς την κεντρική λεωφόρο, για το Avec 4. Δεν υπήρχε ίχνος ζωής εκεί, δεν είχαν απομείνει παρά ερείπια. Νόμιζα πως βρισκόμουν στην διαλυμένη Γερμανία, λίγο μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μεσολάβησαν 8 μπύρες για 12 κεριά. Μετά ο Κώστας είπε την φράση κλειδί: "Ήθελε να είναι με τον Τζιμ Μόρισον χωρίς να είναι ποτέ." 

Θυμήθηκα τότε όλον αυτόν τον ευφάνταστο μύθο της "μεγάλης αγάπης" της Πάμελα Σούζαν Κούρσον για τον Τζιμ, όταν εκείνο το μοιραίο φεγγάρι του Απρίλη του 71, ο Μόρισον πήγε να ζήσει πάλι μαζί της στο Παρίσι, κάνοντας μια νέα αρχή και την βρήκε να συζεί, ανανεώνοντας τον μεγάλο της έρωτα για τον κόμη Jean de Breteuil, με τον 21χρονο κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας, που διασκέδαζε με το να κυκλοφορεί στον περίγυρο των σταρ και να απολαμβάνει ό,τι μπορούσε από σάρκα, χάπια, σκόνες και διασημότητα, μοστράροντας το κύριο προσόν του: να ταΐζει τον ροκ περίγυρο, ιδίως τις γυναίκες, με ηρωίνη μέχρι κωματώδους αναισθησίας. Θυμήθηκα με ποιό ακριβώς τρόπο - και με ένα μόλις βιβλίο (!), η Μάτση Χατζηλαζάρου απέκτησε τον τίτλο "η μεγαλύτερη ελληνίδα ποιήτρια", έχοντας εγκαταλείψει, ξαφνικά και αναπάντεχα τον Ανδρέα Εμπειρίκο, για τα μάτια ενός νέου ποιητή, του Ανδρέα Καμπά, που γνώρισε στην οικογενειακή τους στέγη, στις γνωστές συναντήσεις της Πέμπτης. Για να συνεχίσει έπειτα, ακάθεκτη με τον ανηψιό του Πικάσο, Χαβιέρ Βιλατό και με τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Θυμήθηκα μια ακόμα παρεκτροπή της πραγματικότητας και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται, ακόμα και σήμερα, αυτός ο μεγάλος ποιητής με το όνομα Τεντ Χιούζ, στον μύθο που κυκλοφορεί για την αυτοκτονία της Σύλβια Πλαθ. Θυμήθηκα, ξέχασα, ξαναθυμήθηκα. Ξαναξέχασα.

Μετά δεν είχα να θυμηθώ άλλα. Ούτε να ξεχάσω. Δεν υπήρχε τίποτα πουθενά. Κατεβήκαμε στην κενή λεωφόρο, με την απελπισία κρεμασμένη στο μανίκι και έβαλα τον Καλημέρη μέσα σε ένα κενό ταξί. Εγώ ανέβηκα στην κενή μου μηχανή και έφυγα. Προς ένα κενό μέλλον.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

[Χθες, Τρίτη 14 Μαρτίου, στο Μουσείο Μαρίκας Κοτοπούλη, στην παρουσίαση του βιβλίου "Ανκόρ", εκδ. Καστανιώτη, της Πέλας Σουλτάτου. Και με τον Ίωνα Δραγούμη απόντα.]