Ένα πράσινο λικέρ ήταν συχνά το κέρασμα για τα κάλαντα. Ηδύποτο, λέξη που την συνδύαζα με το μυστηριώδες πορτ μαντό στο διάδρομο. Ήταν τα δικά μας βραχνά, παγωμένα κάλαντα. Όχι, δεν είχε χιόνι στους δρόμους ούτε στο γείσο των παραθύρων. Το χιόνι ήταν πάντα ο μυθικός διάκοσμος στις ιστορίες που διαβάζαμε. Το πράσινο λικέρ μας έφερνε μια ήπια, όμορφη ζάλη. Το χιόνι ήταν περισσότερο ένα λευκό μελάνι- κάτι υπερβατικό και μακρινό.
Δεν υπήρχαν κορίτσια στην αγέλη μας. Οι μικτές χορωδίες θα ερχόταν αργότερα, μαζί με τον ήλιο. Τον πράσινο ήλιο που διαδέχτηκε τα πράσινα λικέρ.
Νικόλας Σεβαστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου