4 ΩΡΕΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ 400 ΣΧΕΔΙΑ

 Σταύρος Τσιώλης - Θάνος Ανεστόπουλος - Σταύρος Σταυρόπουλος

θα κάνουμε μια δυό ταινίες για τις γυναίκες

που περιμένουν και τους άνδρες

που αργούν να γυρίσουν

θα γράψουμε ποιήματα που όλα

θα ξεκινάνε από ένα γυναικείο όνομα

θα πάμε στο Άγιο Όρος να συναντήσουμε

το μεγάλο ποιητή Μοναχό Συμεών

θα πούμε μερικές ιστορίες ακόμα

για όσα δεν ζήσαμε και για όσα

οι άλλοι νομίζουν πως δεν θα ζήσουμε

ποτέ δεν θα σταματήσουμε να καπνίζουμε

ή να τραγουδάμε τους έρωτες που πήγαν

χαμένοι αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκαν

θα μαζευτούμε στο μπαλκόνι να τα πιούμε

έως ότου κατέβουν οι εξωγήινοι και μας

φανερώσουν τα μυστικά της αιώνιας νεότητας

θα περπατήσουμε ξυπόλητοι στη Δονούσα

μέχρι να μας κάψει ο ήλιος τις πληγές

και γίνουν παράσημα αγάπης

τέλος θα αγαπιόμαστε ασταμάτητα

και θα λατρεύουμε κάθε στιγμή που

θα ξαναβρισκόμαστε

γιατί το ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους

πως αυτό είναι το θαύμα της ζωής μας

οι φίλοι μας

Βάσος Γεώργας

[ένα απομεσήμερο Σαββάτου στην πλατεία Εξαρχείων που ο ήλιος έπεφτε ανάμεσα και τα πρόσωπα αποκτούσαν τη λάμψη μιας ακατάληπτης συντροφικότητας]  

ΘΕΑΤΡΟ

Όλη μου η ζωή

υπήρξε ένα

στημένο θέατρο

στημένο μάλιστα

από εμένα

αλλά

ποτέ

δεν κατάλαβα

ποτέ

δεν μπόρεσα

ούτε τώρα

ξέρω να πώ

τι είν’

αυτό –

δεν καταλαβαίνω –

Δημήτρης Δημητριάδης, Stroheim, Un film muet

εκδ. Σαιξπηρικόν, Μαίος 2015

[Από τις 24 Απριλίου στο Από Μηχανής Θέατρο, η  Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Ακις Βλουτής και η Αγλαϊα Παππά, παρουσιάζουν το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Στροχάιμ, στην πρώτη τους επί σκηνής συνάντηση.

Σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης γοητευμένος από την παράξενη και σύνθετη προσωπικότητα του αυστροαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ, αλλά και από τις μοναδικές ερμηνείες τόσο του ίδιου όσο και της Γκλόρια Σουάνσον στην ταινία – σταθμόΗ Λεωφόρος της Δύσης του Μπίλλυ Ουάιλντερ γράφει τον Στροχάιμ, ένα λυρικό κείμενο, που ξεκινά εκεί … που η ταινία τελειώνει.

Τη Νόρμα Ντέσμοντ, τον μεγαλύτερο ρόλο της ντίβας του αμερικανικού βωβού και ομιλούντα κινηματογράφου Γκλόρια Σουανσον, υποδύεται η  Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια τελευταία συνάντηση με τον Στροχάιμ που ερμηνεύει ο Άκις Βλουτής.  Τον τρίτο κομβικό ρόλο, εκείνο της Ντενίζ, της επί 20 χρόνια συντρόφου του Στροχάιμ ερμηνεύει η Αγλαΐα Παππά. Οι τρεις έξοχοι ηθοποιοί συναντώνται για πρώτη φορά επί σκηνής.

Στο Στροχάιμ ο Δημήτρης Δημητριάδης  εξερευνά μια άλλη αρχέγονη πηγή, αυτή της απαρχής του κινηματογράφου και μιας από τις εμβληματικές του μορφές, του κινηματογραφιστή και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ. Στο έργο έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ανθρώπινους και σαρκαστικούς διαλόγους περί αλήθειας και ψεύδους, πραγματικού και φανταστικού, ζωής και θανάτου. Περί τέχνης εντέλει, την μόνη διαφυγή  της ανθρώπινης ύπαρξης  σε καιρούς χαλεπούς.]

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Φρονώ ότι είναι χρήσιμο και επωφελές να αναδημοσιεύσω την ανάρτηση που αφορά στον Mário Raul de Morais Andrade. Κάποιοι μάλλον δεν κατάλαβαν. Ίσως χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε κάτι σε επανάληψη για να το κατανοήσουμε επαρκώς. 

Σ.Σ.
 

PHOTO:ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΔΕΛΛΑΣ

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες, τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο - μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται. Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν, είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν. Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼ όσες έχω ποτέ φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος, ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου.



 Mário Raul de Morais Andrade (1893 – 1945)
 Βραζιλιάνος ποιητής και μουσικολόγος

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΜΑΥΡΟΣ

Μερικοί άνθρωποι φορούν μόνο μαύρα. Γιατί δεν δέχονται την είσοδο στην ευθεία και ποτέ δεν θα απαρνηθούν τη δύναμη που πηγάζει από τους κύκλους. Γιατί ονειρεύτηκαν λευκά πανιά να ανεμίζουν σε ταράτσες κόντρα στον άνεμο. Γιατί μάθανε να αγαπούν τα όχι και να μην εξαγοράζουν τα ναι. Γιατί όπου ξάπλωσαν, άφησαν εκτός από τον ιδρώτα του οργασμού τους, κάτι από το λίγο της ψυχή τους. Γιατί ζήσανε μέσα σε άδεια μεσημέρια, αχανή δωμάτια και αλήθειες που τσακίζουν. Γιατί ένας χειμώνας δεν τους φτάνει για όσα κάθε ξημέρωμα φοβούνται να θυμούνται. Γιατί καβαλήσανε μια καταιγίδα και έκαναν τσουλήθρα πάνω σε ουράνια τόξα. Γιατί πίστεψαν σε έναν άλλο θεό που δεν έχει ανάγκη από κεφαλαία γράμματα στο όνομά του. Γιατί κάθε φορά που είπαν σε χρειάζομαι, έχασαν. Γιατί η ηθική και η ανηθικότητά τους δεν έπαψαν ποτέ να αγκαλιάζονται σε μια ασταμάτητη ερωτική πάλη. Γιατί γεννήθηκαν λάθος ή γιατί ο κόσμος λάθεψε όταν βρέθηκαν ανάμεσά του. Γιατί η ζωή τους δεν πουλήθηκε στα καροτσάκια κι ο θάνατός τους δεν κρεμάστηκε στα περίπτερα. Γιατί δραπετεύουν σαν νερό, καμιά φορά και σαν σωπαίνω. Γιατί ποτέ δεν έπαψαν να ψάχνουν την μυστική ζούγκλα των αστεροειδών μέσα στο κεφάλι τους. Γιατί όταν γεμίζει το φεγγάρι, το δίνουν μπάλα ασημένια στα παιδιά της γειτονιάς να το κάνουν παιχνίδι στις αλάνες και αστράφτει η νύχτα.

Αερικό του Νότου

Η ΛΟΥΣΙΛ ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ

 

 B.B.King (16 Σεπτ. 1925 - 14 Μαι. 2015)

ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΖΟΥΝ

καταφερτζήδες τα ξαδέλφια μου βολεύτηκαν μια χαρά

έστησαν δουλειές παντρεύτηκαν έφτιαξαν οικογένεια

μεγάλωσαν παιδιά έχτισαν σπίτια και τώρα με ύφος

ξιπασμένου μαλάκα διανοούμενου καμαρώνουν όποτε

συναντιόμαστε σε γάμους ή κηδείες ντυμένοι κουστούμι

γραβάτα στη τρίχα για να μοιάζουν σαν θεοί

παπουτσωμένοι και ευτυχισμένοι

κατά τα φαινόμενα

κούραση όπως όταν βγάζεις νερό από βαθύ πηγάδι

για τη μανούλα μου το απειροελάχιστο σύνολο όλων

αυτών που έζησα αιχμάλωτος ανάμεσα σε στοίβες

από βιβλία και ξένα περιοδικά πελαγωμένος στη πιο

λεπτή ειρωνεία συνέχεια να γουρλώνω τα μάτια

και να ψάχνω τις απλές χαρές ενός τυπικού αιγόκερου

ακούγοντας με προσοχή χαρισματικά μέντιουμ

και διπλωματούχους αστρολόγους να μιλάνε

για το μέλλον μου με μουσική μπράμς

για υπόκρουση στις τέσσερις το πρωί

στη τηλεόραση

από μικρό παιδί με έδερναν ρίγη ευαισθησίας

όταν παρατραβούσα το σχοινί το έδενα κορδόνι

και ύστερα το έκανα κομποσκοίνι γιατί λάτρευα

τις ζωγραφιές στα μοναστήρια αν και δεν ήταν

γραφτό μου μικρός μικρός να καλογερέψω

άτιμη οδός μιχαήλ βόδα έγινα αυτό που είσαι

ένα εκτεθειμένο σημείο ξεχασμένης εφηβείας

και όλες οι σπουδαίες αποφάσεις που πήρα

τι ήθελα να γίνω όταν κάποτε θα μεγαλώσω

παρασύρθηκαν από τον άνεμο σαν ένα

ξεφούσκωτο μπαλόνι και δεν πρόφτασα

να κάνω ούτε τα μισά απ΄όσα είχα υπολογίσει

ήταν λάθος μου να πάρω τοις μετρητοίς

σαχλαμάρες που άκουγα μονότερμα

στα ρεμπετάδικα της κοκκινιάς

από πολύ μεγάλους μάστορες

πως τάχα σε ετούτη τη ζωή

καμιά ζωή δεν πάει χαμένη

Βάσος Γεώργας

ΑΝΟΙΞΤΕ

 Έκτωρ και Ανδρομάχη, Ντε Κίρικο

Ανοίξτε τα κορμιά με τα νύχια

ανοίξτε το φλασκί με το γλυκό κρασί

ανοίξτε τα βλέφαρα πόρτες

ανοίξτε τ’ ανοιχτά παράθυρα

ανοίξτε τα λειψά και μισοφώτιστα δωμάτια

ανοίξτε τις σιωπές

ανοίξτε τα ουράνια τοπία

ανοίξτε τις υπέροχες μήτρες

ανοίξτε τα καλαίσθητα λευκώματα

ανοίξτε τις κάμαρες των αναμνήσεων

ανοίξτε τα πρόσχαρα κελλάρια

ανοίξτε τις παράφωνες νότες

ανοίξτε τα τριαντάφυλλα των γιορτινών αποφοιτήσεων

ανοίξτε τις πέτρινες μοναξιές

ανοίξτε το λιβάνι και την σμύρνα

ανοίξτε τις μορφές του φθινοπωρινού ύπνου

ανοίξτε τα τσακισμένα μυστικά

ανοίξτε τις ψευδείς ευδιακρισίες

ανοίξτε τις απαγορευμένες πλατείες

ανοίξτε τους πόνους της ίασης

ανοίξτε τους πύρινους χορούς

ανοίξτε τα παιδικά μας πρωτολόγια

ανοίξτε τις αγκαλιές που δεν ήταν αγκαλιές

ανοίξτε τα ρεφρέν από τα παλιά τραγούδια

ανοίξτε το χρώμα και το αλάτι της σκουριάς

ανοίξτε τα γλυκοθώρητα αγόρια

ανοίξτε τους αξεδιάλυτους πόθους

ανοίξτε τα χαϊδεμένα δρεπάνια

ανοίξτε τα χαριτωμένα κορίτσια

ανοίξτε τα σκουριασμένα σφυροδρέπανα

ανοίξτε τις κάσες των άδικων νεκρών

ανοίξτε την χωματένια απληστία

ανοίξτε τις διασκεδάσεις των αχρείων

ανοίξτε τα πλεχτά καλάθια με το τυρί

ανοίξτε τις στεγνές στυμμένες βρύσες

ανοίξτε το ράμφος της ηδονής

ανοίξτε τα ποιήματα που γράφτηκαν Φλεβάρη

ανοίξτε τα ποιήματα που γράφτηκαν για να την θυμίζουν

ανοίξτε τα ποιήματα που γράφτηκαν για να λησμονηθούνε

ανοίξτε τα σφαλισμένα χείλη

ανοίξτε τις αποθήκες με τις κραυγές

ανοίξτε το εύμορφο στόμα

ανοίξτε το αμαρτωλό νερό

ανοίξτε το ανευχάριστο όνειρο

ανοίξτε την στενάχωρη θάλασσα

ανοίξτε τις ευδαιμονικές μουσικές

ανοίξτε το παραμύθι με τους νεκρούς μας φίλους

ανοίξτε τα μαξιλάρια με τα πούπουλα

ανοίξτε τους ανασασμούς των κρίνων

ανοίξτε τα γράμματα της φυλακής

ανοίξτε τα πορτοφόλια των διαβόλων

ανοίξτε τις ζωές των νοικοκύρηδων

ανοίξτε τις βαριές ψυχές της Κυριακής

ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών

ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών

ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών

και κλείστε την τηλεόραση.

Θάνος Ανεστόπουλος

 *Σήμερα στις 9 το βράδυ στους "Χάρτες" (Πλ. Εξαρχείων) μαζευόμαστε οι φίλοι του Θάνου. Σε μια συνάντηση γνωριμίας και λύσεων.