ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ σημαίνει folie a deux – η τρέλα των
παθιασμένων. Σημαίνει το κρηπίδωμα των λέξεων που αντέχει διά της κατάρρευσης.
Είναι η σιωπή πριν καν εφευρεθεί. Είναι η εγγύτητα που αποδιώχνει και η άρνηση
που λάμπει με την οικειότητα μιας κατάφασης. Ολομόναχοι μαζί σημαίνει να
στέλνεις ανεπίδοτα γράμματα/λέξεις/στίχους/μνημονικά και μνημόσυνα ημερών και
γραπτών σε εκείνο το ακριβό θήλυ –το πιο σκοτεινό και μακρινό και θελκτικό μέσω
της εξαπάτησης-, τη γυναίκα ποίηση, την ποίηση που στιγμιαία εκλογικεύεται σε
ένα σώμα, σε ένα περίγραμμα γυναίκας. Μα, επιδεικνύοντας την άφατη ομορφιά της,
σχεδόν κολασμένη, να γίνεται απροσμέτρητη και δια τούτο απόμακρη και μηδέποτε
προσεγγίσιμη με τα μέτρα ενός δανδή ερωτευμένου που επιθυμεί με την καρδιά και
το νου να την κατακτήσει.
ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ είναι να χρειάζεται να περάσει ο ποιητής όλη
την έρημο των λέξεων που μπορούν να σκεπάσουν ένα στήθος, να γίνει η κατιούσα
του εαυτού του, να επινοεί ακαταπαύστως τον πυρήνα του με την αφή των στίχων,
να μην είναι ζήτημα καίριο ο χρόνος, αλλά η σφοδρή επιθυμία μιας άλλης τάξης
ρυθμού: του απόλυτα ποιητικού.
Ο ποιητής δεν είναι τα διαβάσματά του, δεν είναι τα
δημιουργήματά του: είναι εκείνο που κάποτε είδε και δεν έπιασε. Εκείνη η
διαλάμπουσα ιδιότητα ενός άλλου κόσμου, σχεδόν οραματικού, που μέσα του
καλλιέργησε –σε παρελθόντα και μέλλοντα (ά)χρονο-, την ανάγκη να περιγράψει μια
μικρή φλόγα. Αν η ποίηση είναι αυτό το φως, ο ποιητής είναι ο φορέας μόλις μιας
μικρής λάμψης. Δεν είναι κατακτητής διότι δεν υπάρχει κάτι κατακτήσιμο. Κι όμως
είναι ένα προνομιακό υποκείμενο – είναι σε θέση (κάποιες φορές, όχι πάντα) να
συνομιλήσει με το ακατόρθωτο του λόγου που συνιστά ποίηση. Εντέλει να γράψει σε
μια κάποια γλώσσα για τη λατρεία του ωραίου (Schöngeisterei).
Ο Σταύρος Σταυρόπουλος κλείνει την τετραλογία μύησης σε αυτή
την τέχνη της θωπείας, της έλξης, της άπωσης, του σιγάν της ποίησης και της
λάλουσας ύπαρξής της, με τη συλλογή «Ολομόναχοι μαζί» που μοιάζει με
παθιασμένα, φλογερά billet doux: ραβασάκια ενός πλανημένου ερωτιδέα, ενός
αθεράπευτου γητεμένου, μιας ψυχής που δεν βρίσκει άκρη να κατασιγάσει τα πάθη
της, που αναφλέγεται εξωλεκτικά.
Η συλλογή διαβάζεται με τις δύο όψεις της: με την ακραιφνώς
ερωτική φωτεινότητα που την περιβάλλει (αφού προηγουμένως έχει χρειαστεί να
αναμετρηθεί με σκότη καταχθόνια και αποκαρδιωτικά), αλλά και με τη ζέση του
θεράποντα της ποίησης. Και στις δύο εκφάνσεις η θηλυκή πλευρά επελαύνει,
κρούει, διαμελίζει, προσεγγίζει, αφίσταται και αντιστέκεται, προσδένεται και
αφαιμάσσει, δονεί και συνάμα παρηγορεί. Πάνω από όλα στηρίζει έναν κόσμο, φτιάχνει
έναν κόσμο εκεί που δεν υπάρχει και δίχως αυτήν ποτέ δεν θα γινόταν απτός αλλά
και συνάμα αφαιρετικός.
Η ποίηση του Σταυρόπουλου είναι ενεργητική, γεμάτη εξάρσεις
και ξεπετάγματα, οξύηχα μηνύματα και λεκτικές οκτάβες έκπληξης. Δεν συνομιλεί
μόνο με το ποιητικό σώμα των προηγούμενων, κατέχεται από τον σκοπό να
συνομιλήσει με το ίδιο το κινούν αίτιο: την ποίηση των ποιητών ή, αλλιώς, με
εκείνο το τυφλό σημείο ακαριαίας (ακραίας) ταύτισης των λέξεων με το
ασχημάτιστο της ποίησης. Μια τέτοια ποίηση δεν μπορεί παρά να ρέει με ένα τέμπο
ελεύθερης τζαζ (τζαμαρίσματος στα όρια του αυτοσχεδιασμού). Δεν απευθύνεται σε
μια οποιαδήποτε μορφή, αλλά σε ένα σώμα μεταφυσικό. Ο ποιητής δεν είναι ζηλωτής
της δύναμής του, αλλά η αντήχηση μιας θαυμαστής αδυναμίας. Δεν κουβαλάει
ποίηση, δεν γεννάει ποίηση, αποζητάει από εκείνη να τον φέρει στο φως.
ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ σημαίνει θα είμαστε για πάντα μαζί σε σημείο που μπορεί να μην
γνωριστούμε ποτέ. Διότι το πάντα και το ποτέ είναι τα δύο άλυτα αινίγματα της
ζωής, άρα και της δημιουργίας.
Την ποίηση του Σταυρόπουλου πρέπει να την αφουγκραστείς πριν
την διαβάσεις. Να επαγρυπνείς καθώς την μελετάς, να την τραγουδάς σαν να είναι
συριστική καταιγίδα και τελικά να την αφήνεις να δράσει μέσα του σαν μια
διαπερατή μεμβράνη μέσα από την οποία σε τρυπάει η μικρή φλόγα του ποιητή. Το
μόνο κέρδος του από το ολόλαμπρο κρύσταλλο της ποίησης.
Διονύσης Μαρίνος
Fractal,
21 Ιανουαρίου 2015
*Ευχαριστώ τον Διονύση Μαρίνο και το περιοδικό Fractal για την δημοσίευση αυτής της κριτικής ματιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου