ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΓΓΕΛΟΥ: ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΧΑΙΡΙ

 ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΓΓΕΛΟΥ ( 1984 - )

I.

όταν κοιμάσαι

βγάζω τα νύχια από το πρόσωπο σου

θα μου πάρει νύχτες

η ομίχλη της κουζίνας

οι λίμνες στο μπάνιο

γεννήθηκα από τις λάσπες σου

τώρα φορώ γαλότσες

και περπατώ με τσιμεντένιες γάμπες

και τσαλακώνω το νερό

πίσω απ' τα βρώμικα κατοικίδια σου

που τρώω κρυφά

ή τα φιλώ

και τα βάζω στις τσέπες

σαν πριγκίπισσα

εκεί που δεν με άφησες να υπάρχω

οι αναθυμιάσεις του παραμυθιού

γίνονται χέρια που κλείνουν το παράθυρο

για να πνιγόμαστε σ' ευτυχισμένο τέλος

μαζί

σε ατελείωτο τέλος

με την αγάπη μαχαίρι

να κόβει τα κρεμμύδια

(που μας δακρύζουν)

και τα βλέμματα

(που απλώνουμε στον ήλιο)

II.

Πήρε το βιβλίο στα χέρια της

Μόρφαζε ηλίθια

Την κορόιδευε

Πως κατάφερε να του δώσει τέτοιο σχήμα;

Θέλησε να στάξει το αίμα της επάνω του

Ν' αυνανιστεί και να χύσει επάνω του

Να σκουπίσει τον κώλο της μ' αυτό

Να το λερώσει με τον ίδιο του τον λόγο

Της φάνηκε ξένο

Σκληρό

Μήπως ήταν ο τάφος της;

Τι είχε εξάλλου από αυτήν

Πέρα από τ' όνομα της;

Δήμητρα Αγγέλου

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με μια νέα ποιήτρια και δυο ανέκδοτα ποιήματά της, σε ένα απ' τα καλύτερα δείγματα γραφής που έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό. Εκτός προβεβλημένου χώρου και γνωστών ονομάτων που μας βασανίζουν χρόνια με την δεκαετία τους, την έλλειψη πηγαίου ταλέντου και την ανταλλαγή δώρων. Γιατί υπάρχουν και αυτά.