...και ύστερα με έστεψες
Ήμουν τυλιγμένη σε άσπρη γούνα και σε μαύρη και
Με γύμνωσες κι ύστερα
Σε χρυσό φως μ’ έστησες
Κι ύστερα μ’ έστεψες
Καθώς το χιόνι έπεφτε διαγώνια, έξω
Απ’ την πόρτα, σαν βέλη.
Καθώς χιόνι ως δέκα ίντσες
Έπεσε σαν άστρα,
Σε μικρά, ασβεστώδη θραύσματα,
Εσύ κι εγώ ήμασταν στα δικά μας κορμιά
(εκείνη η κάμαρα που τάφος μας θα γίνει)
Κι εσύ ήσουν στο δικό μου κορμί
(εκείνη η κάμαρα που θα ζει μετά τον θάνατό μας)
Και, πρώτα, στέγνωσα τα πόδια Σου
Με μια πετσέτα
Γιατί ήμουν σκλάβα σου
Κι ύστερα με φώναξες πριγκίπισσα.
Πριγκίπισσα!
Ω, ύστερα
Ορθή σηκώθηκα μες’ στο χρυσό μου δέρμα
Κι έδιωξα σαν κατεβασιά τους ψαλμούς
Κι έδιωξα σαν κατεβασιά τα ρούχα
Κι από τον χαλινό με γύμνωσες
Τα σπλάχνα μου άνοιξες
Κι άνοιξα τα κουμπιά
Γυμνώθηκα από τα οστά, τα μπερδέματα
Τις καρτ ποσταλ της Νέας Αγγλίας
Τη νύχτα το Γενάρη, στις δέκα ακριβώς.
Κι ανυψωθήκαμε σαν στάρι,
Το ένα χρυσό εκτάρι μετά το άλλο,
Και θερίσαμε
Θερίσαμε.
Anne Sexton, Εμείς
(Απόδοση: ThalaMys)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου