Όταν πέσουν τα σύννεφα από τον ουρανό
τότε θα δεις
θα δεις από πίσω να κρύβονται
τα μάτια νεκρών ψαριών
Δεν σε κοιτάνε
Εσύ τα κοιτάς
Η γη είναι ξερή
Το χώμα άσπρο
Το χώμα έχει γίνει σκόνη
Φυτρώνουν δόντια
Πρέπει να περάσεις ανάμεσα από τα δόντια
τα δόντια και τα στάχια
να τρυπήσεις τις πέτρες
Να μπεις στην καρδιά της πέτρας
Θυμάσαι εκείνο τον γέρο άνδρα που πέθανε στο δρόμο;
τα μάγουλα του ήταν φουσκωμένα
Δεν ήθελα να του κλείσω τα μάτια
μόνο να του ξεφουσκώσω τα μάγουλα
Όταν πέσει ο ήλιος από τον ουρανό
τότε θα δεις
θα δεις από πίσω να κρύβεται
το καβούκι μιας χελώνας
Αυτός είναι ο ήλιος σου
Τα πέλματα της μάνας σου ξερά
Λευκή πέτσα γεμάτη χαράδρες
Συνέχιζε να τα τρίβεις με τα κρεμμύδια
Μέχρι τα δάκρυά σου να συναντήσουν τον ιδρώτα της
Βάλε μπαμπάκια στις οπές
Είναι συγκεκριμένη η διαδικασία
Δεν υπάρχουν αιρετικοί στον θάνατο
Εκτός ίσως από αυτούς που ούτε τα σκουλήκια δεν θα τους
φάνε.
Τι αφαιρείς από το λευκό για να γίνει άσπρο;
Μην ξεχάσεις τις φλέβες σου
Είναι τα πιο ανθεκτικά δίχτυα
Όλγα – Αικατερίνη Φουντέα
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK
ΥΓ. Αφιερωμένο στον- ην αήθη που αφαίρεσε χτες από το προφίλ του αθώο σχόλιό μου για το τραγούδι - προφανέστατα γιατί ο ίδιος-α αδυνατεί να συλλάβει το μεγαλείο του καψίματος και την χαρισματική ιδιότητα του ανθρώπου να καίγεται. Αλλά αυτόν-ην ούτε τα σκουλήκια δεν θα τον-ην φάνε. Σε κάθε περίπτωση, ισχύει το ποίημα του Αναγνωστάκη. Και το τραγούδι του Αγγελάκα, φυσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου