ΜΗ ΒΙΑΖΟΣΑΣΤΕ

Θα περιμένω μέχρι να ακουμπήσει το φεγγάρι στη θάλασσα

Θα περιμένω μέχρι να γίνει η Νάξος το σπίτι μου

Θα περιμένω μέχρι να ξεγλιστρήσει στη στεριά

Και το τελευταίο πλοίο

Ύστερα θα σαλτάρω

 

Θα περιμένω μέχρι να απογειωθούν οι μοτοσυκλέτες

Από τις βρεγμένες λεωφόρους

Να φτιάξουν γέφυρα φωτεινή μέχρι τ’ άστρα

Στη μνήμη των χαμένων φίλων

Ύστερα θα σαλτάρω

Θα περιμένω μέχρι τα δέντρα να γίνουν

Κόκκινα

Μέχρι τα χείλη της να γίνουν

Πράσινα

Ύστερα θα σαλτάρω

Θα περιμένω τα σχολικά λεωφορεία

Ν’ αλλάξουνε πορεία

Να πάνε στα πάρκα να τα γεμίσουν με παιδιά

Να μην τα ξαναπάνε ποτέ σχολείο

Ύστερα θα σαλτάρω

Θα περιμένω μέχρι να μείνουν χωρίς δουλειά

Μπάτσοι, παππάδες, δικαστές, γιατροί, μηχανικοί

(οι άλλοι και αυτοί που έχω μέσα μου)

Και επαναστάτες επαγγελματίες

Ύστερα θα σαλτάρω

Θα περιμένω μέχρι να κατεβάσουν από τους ουρανοξύστες

Και τον τελευταίο ντίλερ

Να τον βγάλουν έξω στους δρόμους της Τραϊμπέκα

Να μοιράζει φρέσκα ζεστά ψωμιά (και κρουασάν)

Ύστερα θα σαλτάρω

Θα περιμένω μέχρι τότε που κανείς δεν θα νοιώθει

Την ανάγκη να γράψει ή να διαβάσει ποιήματα ξανά

Μέχρι τότε που δεν θα υπάρχει κανένας λόγος πια

Για να σαλτάρω

Τότε θα σαλτάρω

Παναγιώτης Γαλανόπουλος

(από την υπό έκδοση συλλογή ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΡΥΒΟΥΝΕ ΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ)