ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΣΕ

 Francois Boucher (1703 - 1770)

 

_μ ι σ ό  λ ο υ λ ο ύ δ ι  π ι ό  π λ ο ύ σ ι ο ς_

Ένα χτύπημα στον μίσχο με το δάχτυλο

Λύνει τον ύπνο και δίνει σύνθημα στη νέα αγωνία

Τότε εκείνο  α ν ο ί γ ε ι  με το ελαφρύ αεράκι

Τα σταχτιά του πέταλα

Με τραβάει μέσα του και με μπολιάζει με επιθυμία

Λιγωμένες από πόθο καλλονές κολακεύουν το φύλο μου

Δεν αρνιούνται διόλου να αποδείξουν το σφρίγος τους

Κάνοντας έρωτα μια δωδεκάδα φορές   Θυμίζοντας θεές

Με στήθη από βαριά τριαντάφυλλα που αν τα χαιδέψεις περιστροφικά

Θα σε πάνε θωπεύοντας στην Κίρφη και στον Ελικώνα

Τίποτα δεν με κρατά   Χώνω τον εαυτό μου στο χώμα

 

Για να υπάρξει αυτό το λουλούδι υπαινίσσομαι  τ ρ υ φ ε ρ ό τ η τ α

 

Αυτή η λέξη θαρρώ πως είναι το πιό όμορφο τριαντάφυλλο του κήπου

 

 

 

Όμως γιατί να αυταπατώμαι με αντικείμενα ποιητικά!

 

Ό,τι μυρίζω   Ό,τι ανθίζω καταστρέφεται

 

Ο μίσχος όπως διατρέχει ολόκληρο το σώμα του ποιήματος

 

Δρόμος μακρινός άδειος και εξαντλημένος

 

 

 

Κι όμως, τα ύστερά μου λόγια αποβλέπουν

 

Σε μια σαρκική μεγαλοπρέπεια

 

Σε μια απελπισία φωτός ενσαρκωμένη

 

 

 

Έτσι όπως ανοίγω σαν έγκλημα τη νύχτα

 

στους βαθυκύανους Κήπους του Μπουσέ

 

Που ακολουθεί τροχάδην την οργή

 

Μεγάλων θηλυκών βισόνων-

 

 

 

 

[ Οι θεές για τις οποίες μιλώ  Εξατμίζονται

 

   Ό,τι μένει απ' αυτές         Δεν είναι παρά

 

  Ό,τι μένει από μένα   Εκεί όπου η θλίψη μου

 

Βρίσκεται ήδη εκτός -  Πολύ μακριά από τον εαυτό της ]

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ

 

από την υπό έκδοση ποιητική ενότητα "Όρια άνοιξης"