Ηρακλής, Μουσείο Λούβρου, Παρίσι
Σε είδα να χορεύεις
Σαν στρογγυλό ποίημα τοίχου
Έσταζαν οι γραμμές του
Κάτω απ’ τις μασχάλες σου
Οι θηλές του στήθους
Παραμόρφωναν τα επόμενα όνειρα
Μπορούμε να σχεδιάσουμε
Μια δολοφονία
Ή να αρχίσουμε μια θρησκεία
Είπα δυνατά
Ήμουν όμως
Ο μοναδικός που με άκουγε
Ένα άσπρο σεντόνι
Τυλιγμένο ρίζες στα μάτια μου
Έπαιζε την εκτέλεση μου
Εσύ ποτέ δεν ήσουν εδώ
Ποτέ
Να πάρεις λίγο θάνατο
Να τον κρατήσεις σαν φίδι
Απ’ τη μέση
Όπως κάνουν
Οι χορευτές του ταγκό
Και μετά να χωρέσεις
Μια λίμνη
Στην παλάμη μου
Μια λίμνη
Στην παλάμη μου
Σ.Σ.
3 σχόλια:
Καλησπέρα, Σταύρο. Εν αναμονή, λοιπόν, των ποιητικών συλλογών που θα προκύψουν από τα ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ. Βρίσκω το ποίημα ΧΟΡΟΣ πολύ δυνατό. Σαν τον Ηρακλή.
Δεν ξέρω αν σε τέτοια ποίηση χωράει κάποιο σχόλιο ή είναι ιεροσυλία. Γιατί το ποίημα είναι για να μιλάει στις ψυχές και όχι για να σχολιάζεται σε φιλολογικά σαλόνια.
Παρ' όλα αυτά θα ακυρώσω όσα είπα και θα αφήσω σχόλιο. Η θλίψη του στάζει μέσα μου σαν οξύ και λιώνει κάθε τι που με υπάρχει.
Ιεροσυλία το σχόλιο σε ένα τέτοιο ποίημα. Το γνωρίζω.
Να γράφεις πάντα αλλά μόνο για ήλιο και θάλασσα.
Κωνσταντίνε, Μαρία, ευχαριστώ.
ΥΓ1 Οι δίδυμες συλλογές (σίκουελ) θα κυκλοφορήσουν μάλλον τον Ιούνιο.
ΥΓ2 Ο ήλιος και η θάλασσα τελείωσαν. Έμειναν μόνο οι καταστροφικές τους (αλλά και αναζωογοννητικές τους) συνέπειες. Σαν το Aftermath των Stones.
ΥΓ3 Ο Ηρακλής ήταν σίγουρα πιο δυνατός από μένα. Ένα δυο φίδια, όμως, τα καταφέρνω κι εγώ.
Δημοσίευση σχολίου