Και εγδυνόσουνα. Και φορούσες εσύ αραχνοΰφαντο νυχτικό και εγώ απ' έξω τα σάβανά μου. Η κάμαρά σου ευγενική, χαριτωμένη, μικρή, αρωματική κι απ' έξω απέραντος, μαύρος ο δρόμος. Τώρα κάτσε εσύ και κοιμήσου, εγώ τραβώ. Η μουσική ας προηγηθεί. Άγνωστοι κόσμοι, πεθαμένοι αστέρες, πλανήτες με χρυσές ουρές, ας έμπουν μπροστά. Ο γαλαξίας ας ακολουθεί σαν χρυσή διαδήλωση. Έπειτα ας παραταχθούν τα εξαπτέρυγα των ερώτων. Έπειτα ο ίππος μου ο πολεμικός. Κι έπειτα εγώ, ο νεκρός.
~ Ρώμος Φιλύρας ~
(1898 - 1942)
