Και καθώς όλοι οι καλοί κίνδυνοι έχουν σωπάσει και το φεγγάρι
σιγά σιγά, ενόψει του επικείμενου θέρους, απομακρύνει τις πλεκτάνες του, μένει
η ηχηρή απόδειξη ενός κόσμου που με εμμονική διάθεση αντιστέκεται στη φθορά των
χρονικών ορίων.
Για εκείνη τη νύχτα του ζώου. Που ήταν λερωμένη με ελεεινό φως.
Και όπως τα ρούχα σου έχουν πέσει
στο πάτωμα
Και τα μαλλιά σου έχουν ελευθερωθεί
Θα μου παραδοθείς σε αυτό τώρα;
Επειδή ναι, υπάρχουμε μόνο στη δική μας
Συμφωνία της σάρκας
Στο δικό μας σύμπαν, της ευτυχίας
Στο άπειρο φιλί, το άπειρο φιλί
Όπως σε υποδουλώνει τώρα
Όπως σε καρφώνει στο έδαφος
Σαν δεμένο ζώο
Όπως σε σέρνει από τους γοφούς
Και σε αναγκάζει σε αυτό
Είναι η κόλαση, αλλά μέσα βρίσκεται η ευτυχία
Είναι το άπειρο φιλί
Το άπειρο φιλί
Καθώς κινείσαι σαν μηχανή
Και το παιδί μέσα σου φωνάζει, «πότε ήταν ο παράδεισος τόσο αισχρός;»
Είναι το παιχνίδι μας στο πάτωμα ακραίο
Είναι η ποίηση που έγινε σάρκα
Είναι η συμφωνία μας, της ευτυχίας
Το άπειρο φιλί
Το άπειρο φιλί
Songwriter: Brett
Anderson
Song: The
infinite kiss
From the album:
Brett Anderson (2007)
Μετάφραση: Σταύρος Σταυρόπουλος
["Πιο πολύ όμως σου μοιάζει η βροχή που την έχεις μέσα σου κι ας γεννήθηκες άνοιξη. Κι εγώ την είδα και βράχηκα κι από τότε θέλω μόνο να βρέχει. Για να σε φορώ".]
