ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ

Έχω μέσα μου ένα παιδί

Και κάτι παλιοσίδερα νύχτες

Παρασημοφορημένες

Με ελάττωμα αγάπης

(από το βιβλίο μου ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)

ΑΚΟΥΣ ΠΑΛΑΜΑ;

Νιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά, άμυαλε γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ γλυκοκοιτάζοντας τις πουτάνες και πίνοντας ένα διπλό ουίσκι.

 Σ’ ακολούθησα μέσα από ομίχλες, από τσιγάρα και χάχανα λόγω των γυναικείων μαλλιών μου.

Κάθισα να με κεράσεις πάνω στο σανιδένιο πάγκο δίπλα σε μια σειρά καθισμένα αγάλματα.

Είμαστε οι ζωντανότεροι τούτης της νύχτας. Οι χαφιέδες μας κοιτάζουν καχύποπτα και τα φώτα σβήνουν σε μια ώρα.

Ποιος θα μας κουβαλήσει στο σπίτι; Κωστή Παλαμά, έρημε, φωνακλά, άσωτη κλήρα μου.

Τη Ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά και βουή, ανεβασμένος στην κορφή της ελπίδας, όταν ξαφνικά η νύχτα πετάχτηκε σα μαχαίρι απ’ τη θήκη.

Κι απόμεινες στην καρέκλα παράλυτος με τ’ όραμα μιας αυγούλας που άχνιζε.

Νιώθω σχολιαρόπαιδο που του ’λαχε στραβόξυλο δάσκαλος. Καιρό λογάριαζα μαζί σου πως θα τα πάω.

Φρικτό γερασμένο σκυλί πάμε να ξεράσουμε τ’ αποψινό μας μεθύσι, σ’ όλες τις πόρτες των κλειστών βιβλιοπωλείων.

Πάμε να κατουρήσουμε όλα τα αγάλματα της Αθήνας, προσκυνώντας μονάχα του Ρήγα.

Και να χωρίσουμε ο καθένας στο δρόμο του σαν παππούς κι εγγονός που βιαστήκανε.

Φυλάξου καλά απ’ την τρέλα μου γέρο. Όποτε μου τη δώσει, θα σε σκοτώσω.

 

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ, Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα

TERMINUS ANTE QUEM

Κανείς δεν χωράει εδώ

Ούτε η ξαφνική γενναιοδωρία

Αυτής της άσπρης ζωής

Που κουκουλωμένη

Σαν φάντασμα στα σκαλιά

Μοιάζει με ακάλεστο επισκέπτη

Καλά το λες κανείς

Μιλώντας για θνητούς βέβαια

Γι αυτό το άρρωστο είδος

Των κλόουν της ιστορίας

Που μαθημένοι σε μοναδικά ψέματα και σε παύλες

Εκτελούν κάθε βράδυ 9-11μμ

Το ίδιο συγγενικό νούμερο

Στο τσίρκο της πόλης

Με κόκκινα απαγορευτικά μάτια

Κανείς δεν δηλώνει παρών

Φυσικά

Εκτός από τους απόντες

Τους ρακένδυτους λαθρεπιβάτες του μέλλοντος

Κι αυτό εδώ το πολλά υποσχόμενο τέλος

Που δείχνει

Να περιφρονεί τις αρχές του

ΣΣ

16/8/2013

ΥΓ. Το πολύ όμορφο ποίημα που δημοσίευσε χθες η Μαρία Χρονιάρη στο μπλογκ της με τίτλο Mea requies (το δικό μου υπόλοιπο) με ανάγκασε να σπάσω, ή να διακόψω προσωρινά, αυτή την άτυπη μουσική σιωπή που εκλυόταν τους τελευταίους δυο μήνες από το μπλογκ μου. Το Terminus ante quem (όριο πριν από το οποίο) δέον να διαβαστεί, όχι ως απάντηση διαλεκτικού χαρακτήρα στο εν λόγω ποίημα, αλλά ως διαχρονικό σχόλιο, πάνω στα επίπεδα ζωής που εννοούνται στο ποίημα της Μαρίας και τελικώς σφραγίζουν την παρουσία μας. Ή την απουσία μας από αυτά.

Η μια εκ των δυο φωτογραφιών της ανάρτησης είναι ίδια. Την διατήρησα, βρίσκοντας εντυπωσιακό τον τρόπο που μια μοναξιά - η μοναξιά μιας γυναίκας, εν προκειμένω - μπορεί να λειτουργήσει και να βρει εφαρμογή, σαν αρχετυπικό πρότυπο, στην άλλη μοναξιά ενός άντρα.

Άλλωστε, η μοναξιά ήταν πάντα γένους θηλυκού. Δηλ. παγκόσμιου.

Το ποίημα της Μαρίας, στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://mchroniari.blogspot.gr/2013/08/mea-requies.html   

 

ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Μόνος μου. Με τον αριθμό δεκαπέντε κρεμασμένο στο λαιμό μου. Η στίξη έχει χαθεί. Οι άνθρωποι αραίωσαν, όπως το σαπούνι. Έλιωσαν πάνω στις πινακίδες τους. Αναπνέω ασφόδελους. Δεν υπάρχει κανείς εδώ στο χώμα. Αισθάνομαι τα πέλματα των σκύλων στο κεφάλι μου. Με κατουρούν. Με πιέζουν. Τα μάτια μου έγιναν μπλε. Με περιστοιχίζουν τυχαία αγάλματα. Στενεύω. Στενεύω. Στενεύω.

Αν έρθει βοήθεια, θα είναι μόνο απ' τους απόντες.

ΕΝΑ ΜΠΑΣΟ

Δεκατέσσερα συνεχίζεται. Προς το τέλος το μπάσο θα γράψει την ιστορία. 

Χθες εξεδόθη προσωρινή διαταγή κλεισίματος του κόσμου. Να δούμε πως μπορεί αυτό να προσβληθεί. Να δούμε. Για την ώρα υπάρχουν μόνο αλυσίδες.

ΕΝΑΣ ΤΟΙΧΟΣ

ROGER WATERS, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΘΗΝΑΣ, 31-7-2013

Δεκατρία. Is there anybody out there?

Όταν ήμουν μικρός είχα ένα πυρετό
Ένιωθα τα χέρια μου σαν δυο μπαλόνια
Τώρα έχω ξανά αυτό το συναίσθημα
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, δεν θα καταλάβαινες
Δεν είναι αυτός ο πραγματικός μου εαυτός

Έχω βουλιάξει μέσα σε μια ατάραχη σιωπή

Pink Floyd, Comfortably numb
Μετάφραση: ΣΣ





Is there anybody out there?

Is there anybody out there?