ΔΙΑΙΡΕΣΗ

Έγερνε το φως

Και χάναμε γόνατα

Κάθε μέρα

Από τότε που άρχισαν

Να κάνουν λίμνη τα βλέμματα

Έβρισκες μόνο

Λίγες σπίθες

Κάποτε κόκκινες

Πεταμένες στο τασάκι της θάλασσας

Δεν είχε βρέξει καιρό

Παρότι εκείνη η τρύπα

Από παλιό ήλιο

Μου θύμιζε τον αφαλό σου

Γεμάτο σταγόνες

Διαλυμένο σε χρώματα

Προσπάθησα να ανέβω το σώμα σου

Να επισκεφθώ το λαιμό σου

Μα είχε γίνει κομμάτια

Από παλαιότερη λύπη

Και το φως έγερνε

Και χάναμε γόνατα

Ώσπου θυμάμαι

Σχεδόν τυφλοί

Πίσω απ’ το δέρμα μας

Με την πλάτη γυρισμένη σε μας

Άναψε σαν τελευταίο τσιγάρο

Ο εαυτός μας σε διαίρεση

Σ.Σ.

*Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν χθες στο White Noise. Στο Γκάζι. Ήμουν κι εγώ. Κι άλλοι. Έπαιξε ένα ακουστικό σετ  - από τις λίγες ειλικρινείς καταθέσεις δημιουργών που υπάρχουν σήμερα. Θα κάνει κι άλλα live, σε διάφορα μπαρ της Αθήνας, υποστηρίζοντας τον πρώτο προσωπικό του δίσκο ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε cd και βινύλιο. Να πάτε να τον ακούσετε. Γιατί είναι και μερικά κρίνα που δεν μαραίνονται ποτέ.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Μάζεψα τα πράγματά μου

Κι έκλεισα πίσω μου

Ό,τι υπήρχε

Ο αέρας

Φυσούσε στο πρόσωπό μου

Παγωμένες νυχτερίδες

Τα μάτια μου

Αιμορραγούσαν πουλιά

Ο δρόμος

Ανοιγόταν μπροστά μου σαν φέρετρο

Υπέροχα σιωπηλός

Άδειος

Με την μακριά βελούδινη τουαλέτα του

Το ροκ εν ρολ

Άφηνε σημαιάκια στις στροφές

(κάθε στροφή και τραγούδι)

Να λάμπουν

Για όταν θα φύγει το φως

Είχα καιρό να δω τον Τιμ Μπάκλευ

Το όριο ταχύτητας έλεγε 120

Το ξεπέρασα

Και τον είδα

Πάνω σε μια βάρκα

Κωπηλατούσε

Προς έναν αμετανόητο ουρανό

Με τις βρύσες του όλες

Στραμμένες καταπάνω μου

Μου είπε

Goodbye and hello

Χαμογελώντας

Με το γυάλινο μάτι του

Να ξεβάφει στην άκρη

Άλλη ζωή

Σ.Σ.

Κιάτο, 29/8/2012

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΜΕΣ ΜΟΥ ΓΕΜΑΤΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ

ΣΤΑ ΝΕΡΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ

ΑΠ’ ΤΙΣ ΠΕΥΚΟΒΕΛΟΝΕΣ

ΚΛΑΙΩ

ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ

ΚΟΡΜΟΥΣ

ΜΟΥ’ ΧΟΥΝΕ

ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ

ΤΑ ΠΟΔΙΑ

Μ’ ΕΧΟΥΝΕ

ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΕΙ

Τ’ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ

Μ’ ΕΧΟΥΝΕ ΤΡΥΠΗΣΕΙ

ΜΕ ΤΑ

ΡΑΜΦΗ ΤΟΥΣ

ΤΑ

ΠΟΥΛΙΑ

ΕΙΝΑΙ

ΟΙ ΠΑΛΑΜΕΣ

ΜΟΥ

ΓΕΜΑΤΕΣ

ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ

ΦΤΕΡΑ

Ο ΗΛΙΟΣ

ΛΙΩΝΕΙ

ΤΑ ΧΡΥΣΑΦΙΚΑ ΜΟΥ

ΑΙΜΟΡΡΑΓΩ

ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ

ΛΑΜΠΟΚΟΠΩ

ΣΤΑΖΩ

ΙΔΡΩΤΑ

ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

ΚΑΙ ΡΕΤΣΙΝΙ

ΦΥΤΕΥΩ

ΣΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΜΑ

ΤΙΣ ΦΤΕΡΝΕΣ ΜΟΥ

ΠΛΑΓΙΑΖΩ

ΣΕ ΠΡΟΒΙΑ ΑΡΝΙΟΥ

ΜΥΡΙΖΩ

ΝΕΚΡΑ

ΦΙΛΙΑ

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

ΔΙΠΛΩΜΕΝΕΣ

ΣΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟ

ΣΤΡΩΜΑ

ΠΑΛΕΥΩ

ΓΔΕΡΝΟΜΑΙ

ΑΠΟ ΦΩΛΙΕΣ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΕΣ

ΣΤΙΣ

ΜΑΣΧΑΛΕΣ ΜΟΥ

ΚΟΥΡΝΙΑΣΑΝΕ

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Γιάννης Κοντραφούρης (1968-2007)

Ιοκάστη και άλλα κείμενα για το θέατρο, εκδ. Άγρα, 2010

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Όλα στη ζωή είναι θάνατος

Εκτός από κάτι εξελιγμένα είδη

Οργανισμών

Όπως ας πούμε τις σαύρες

Γιατί έρπουν

Ή τις χελώνες

Γιατί μαθαίνουν να κουβαλούν

Αναίτιο βάρος

Υπάρχει κι η θάλασσα

Με τους χιλιάδες παγωμένους νεκρούς της

Το αποσυρμένο ρήμα αγαπώ

Άκλιτο

Μεταβατικό

Άκληρο

Και οι μικροί άνθρωποι χταπόδια

Με τις χειροπέδες στα μάτια

Που διώχνουν το χώμα μου

Δεν φταίω λοιπόν εγώ

Που τελικά δεν θα μεγαλώσω

Ούτε που δεν θα προλάβουν

Να ασπρίσουν τα μαλλιά μου από σιωπή

Ίσως και να ναι πολύ αργά

Για ένα έκπληκτο σκιάχτρο

Που αποφάσισε να καεί

Μόνο του

Σ.Σ.

ΠΡΟΒΑ

Σηκώθηκα πολύ πρωί κι είπα με απελπισμένη ικεσία τελείωσαν πια για πάντα για μένα τα φυσικά πράγματα. Από σήμερα θα ζήσω περιμένοντας το υπερφυσικό.

 

Γιώργος Χειμωνάς, Ο Εχθρός του Ποιητή