ΕΠΙ-ΓΡΑΦΕΣ 8

Μέσα σε μια κόκκινη θάλασσα ο θεός φαίνεται πάντα πιο οικείος. Ή πιο ερωτευμένος με τον κόσμο.

Σ.Σ.

ΧΩΡΑ ΠΟΤΕ

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ τίποτε δεν μπορούσε να περιορίσει αυτή τη χυδαία πληγή που ανέβαιναν τα μυρμήγκια και μαζεύονταν. Άφηναν τα χειμωνιάτικα στολίδια τους που σαν αρρώστια όλο μεγάλωνε. Και απ’ το στόμα της. Ερείπια έσταζαν σαν ποτάμια. Όσοι είχαν την ευθύνη του παρελθόντος της είχαν κρυφτεί.

Ξεπούλαγε αυτή η γριά γη την ήττα της σε δημοπρασία. Την έβγαζε στο παράθυρο και την έδειχνε με τα χαλασμένα δόντια της. Σαν δελτίο ειδήσεων ήταν με ματωμένο σεντόνι• η παρθενιά της είχε κοπεί. Αλλά μιλούσε χθες.

Και μιλούσε με το στόμα όλων των λαών γιατί σε αυτήν δεν είχε μείνει πια λαός, ο λαός που ήταν δεν ήταν δικός της, αυτός δεν μπορούσε να είναι άλλο ο δικός της λαός, ήταν ο μοναδικός λαός που ήταν λαός και της τον πήραν μέσα απ’ τα χέρια, είχε φύγει στα βάθη της ιστορίας και στα βάθη του κόσμου, αυτός ο κρεμασμένος λαός δεν είχε άλλο λαό, από αυτόν τον λαό δεν θα προέκυπτε κανείς λαός ποτέ, και έκανε απ’ τα μάτια της να κυλάνε ερείπια.

Ήταν καιρός τότε που σήμαινε να πεθάνει. Σαν ανάμνηση, και δεν χρειαζόταν. Αυτή η ανώφελη γη είχε εξαντλήσει το μέρος της. Γιατί την είχαν εισβάλλει.

Τα σύνορά της είχαν σκιστεί από ζάρες ανάποδες, τα πόδια της παραμορφωμένα. Θα μπορούσε να τη συλλυπηθεί κανείς με το τρομαγμένο βλέμμα ενός ελαφιού. Αλλά εξακολουθούσε να χωρά σε άθλια δωμάτια χωρίς ντους.

Τα σύνορά της δεν είχαν νερό. Ήταν ά- νερα, ά- πλυτα, ά- υγρα. Λες και κάποιος είχε κλείσει από καιρό τη βάνα. Σα να ήθελε να πεθάνουν από τη δίψα τα σύνορα και να σκάσουν με αυτόν τον θόρυβο που θα ακουστεί.

Έτσι σκισμένη θα επέβλεπε την έρευνα για τον θάνατό της. Τον αντιμετώπιζε σαν εξ αίματος αμαρτία. Σαν περίεργη προπατορική δέσμευση. Θα μιλούσε χθες χωρίς λέξεις. Μόνο χθες είχε.

«Τα κράτη είναι κινητά. Ο καθένας παίρνει το δικό του μαζί και ζητάει διόδια. Όλοι μεταναστεύουν, όλοι υψώνουν σημαίες. Σε όλο τον κόσμο. Τα παιδιά τους ήδη κουνούν τις κουδουνίστρες τους και σέρνουν τη βρωμιά τους σε κύκλους» (1).

Αυτή η κορδωμένη γη έχασε το περιεχόμενο της φωνής της και ανοιγοκλείνει τώρα το στόμα της• έγινε βωβός κινηματογράφος. Τη δαπάνησαν με ωμότητα και κάθεται στα σκαλάκια γυμνή, στο μαρμάρινο προαύλιο του πρώην πολιτισμού της. Με την κρύα απουσία του σώματος, και καπνίζει.

Καμιά φορά πνίγεται από την ιστορία. Η ιστορία τής κάθεται στο λαιμό, βγάζει έναν βήχα μαρμάρινο, όλες οι ιστορίες κάθονται στο λαιμό όλων των χωρών και κρυώνουν. Έχουν κλείσει οι αναπνευστικές δίοδοι. Βλέπεις τα γουρλωμένα μάτια. Το αίμα παντού.

Η χώρα ψάχνει τη χώρα. Όχι χώρα.

Χώρα ποτέ.

(1) Wim Wenders – Peter Handke, Τα φτερά του έρωτα

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, εκδ.Οξύ, 2011)

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δε χωρούσαν πια την απελπισία μας

Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα ν' ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο

Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί απ' τα κόσμια
Ίσως κι απ' τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα:

Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009

ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΜΙΑΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗΣ ΧΩΡΑΣ

Κάποτε είχαν φτιάξει το ρολόι του κόσμου. Ο ένας δείκτης ήταν στο 12. Ο άλλος στο παρά 5. Το δώδεκα ήταν τα μεσάνυχτα του κόσμου, το τέλος, η πυρηνική καταστροφή. Ανάλογα με τις κινήσεις της ανθρωπότητας, ο μεγάλος δείκτης πλησίαζε ή απομακρυνόταν από το 12. Εξοπλισμοί, πόλεμοι, πυρηνικά ατυχήματα, πλησίαζε. Συμφωνίες αφοπλισμού, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, απομακρυνόταν. Μπορούμε ν’ αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα. Στο δικό μας ρολόι, το ρολόι που δείχνει την άτακτη χρεοκοπία, την έξοδο από την Ευρώπη, αρχίζουμε να μετράμε μέρες ή μήνες μέχρι το σημείο μηδέν. Αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα, παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα σε «ζωντανή σύνδεση» την αυτοκτονία μιας χώρας.

Υπάρχουν στον κόσμο 150 χώρες πιο φτωχές από μας. Η Ισπανία έχει μεγαλύτερη ανεργία από μας. Οι μισές χώρες της Ευρώπης έχουν χαμηλότερο κατώτερο μισθό από μας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πολύ χειρότερη από την ελληνική. Καμία χώρα δεν διαλύθηκε.

Δεν πιστεύω ότι για την κατάστασή μας φταίει το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης. Μπορώ να βρω ένα σωρό σημεία για να διαφωνήσω με τη λογιστική λογική του που προσπαθεί να διορθώσει τους αριθμούς υπονομεύοντας την πολιτική των μεταρρυθμίσεων, τη μόνη πολιτική που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Όμως σε καμιά άλλη χώρα δεν συνέβη αυτό που συνέβη στη δικιά μας. Μια ολόκληρη κοινωνία, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα. Να γαντζώνεται σε μια ανέφικτη επιστροφή στο παρελθόν. Να αρνείται τις αλλαγές. Να προτιμάει την έξοδο από την ευρωπαϊκή οικογένεια καλύτερα, παρά να προσπαθήσει. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μας γυρίσει σε μια προηγούμενη Ελλάδα της δραχμής. Δεν θα μοιάζει με κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα με δικό της νόμισμα εκτός Ευρωζώνης.

Η βίαιη χρεοκοπία θα οδηγήσει σε μια χώρα που θα μοιάζει με τα αποτυχημένα κράτη της Αφρικής. Σ’ αυτή την ανύποπτη και αμέριμνη κοινωνία, η προσαρμογή θα είναι οδυνηρή. Η διάλυση του κρατικού μηχανισμού, η θυματοποίηση, ο πολιτικός αναλφαβητισμός, που ήδη από σήμερα κυριαρχούν, θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία ζούγκλα. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες θα συναλλάσσονται με ολιγάρχες, ρώσικες, κινέζικες και νιγηριανές μαφίες θα κυριαρχούν στο δρόμο, οι μισθοί γι’ αυτούς που πληρώνονται από το κράτος θα είναι στο αντίστοιχο των 300 ευρώ και οι υπόλοιποι θα κάνουν μεροκάματα και μαύρη αγορά προσπαθώντας να μεταναστεύσουν.

Ιδεοληψίες παρωχημένων δεκαετιών, αδιάλλακτη υπεράσπιση προνομίων και εσόδων που κάποιοι εξασφάλισαν από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης και οργανωμένα συμφέροντα που προωθούν τη δραχμή για να αγοράσουν φτηνά τη χώρα, συγκλίνουν σε ένα ρεύμα που μαθηματικά οδηγεί στη χρεοκοπία και στην εθνική ήττα.

Η ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα, που το ρολόι ακουμπάει μεσάνυχτα, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ποια είναι τα διλήμματα. Αντικατέστησε το δικομματισμό με άλλες εκδοχές του που υπόσχονται, αυτές τώρα, μαγικές λύσεις, βολικές, εύκολες, διατήρηση των κεκτημένων, επιστροφή σε εποχές ανέμελες, αλλά χωρίς τα δανεικά που τις εξασφάλιζαν.

Για την ελληνική κοινωνία, «εξόντωση» είναι αυτό που ζούμε. Δεν υποψιάζεται καν τι σημαίνει η κατάρρευση που πλησιάζει. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί σε μια πολιτική των τηλεοπτικών παραθύρων, στις τσάμπα μαγκιές καφενείου. Ανεπάγγελτοι πολιτικοί, αυτοδίδακτοι οικονομολόγοι, καταργούν διακρατικές συμφωνίες, αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κόσμου όλου. Μόνοι τους. Απέναντι στο τηλεοπτικό κοινό των οπαδών τους.

Ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με απορία. Είναι πραγματικά περίεργο το φαινόμενο. Ένας ολόκληρος πλανήτης προσπαθεί να βρει τρόπο να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα μας ταξιδεύει προς την έξοδό της.

Η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια όλων κάθε βράδυ στα δελτία των 8. Φοβούνται να κυβερνήσουν και αρνούνται να κυβερνήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Προτιμάνε το ρόλο του πολιτικού σχολιαστή στα τηλεοπτικά παράθυρα. Του εισαγγελέα. Αν το 16% διαλύει το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, τότε το πολιτικό σύστημα αυτό είναι νεκρό.

Η κοινωνία μας μέσα σ’ αυτά τα 2 χρόνια δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμικές προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές, ευρωπαϊκές, εκσυγχρονιστικές πολιτικές κινήσεις. Ανικανότητα, ανευθυνότητα και συμφέροντα οδήγησαν στην αποδιοργάνωση, τον κατακερματισμό, το αδιέξοδο. Σε μια ατμόσφαιρα «χαμηλής έντασης» εμφυλίου, με κραυγές για προδότες, δοσίλογους, κρεμάλες που εξαφάνισαν τις ψύχραιμες φωνές, αποσιώπησαν τα διλήμματα, πολέμησαν τις αποχρώσεις. Η «στρατηγική της έντασης» παρόξυνε συνεχώς την ατμόσφαιρα, υπονομεύοντας κάθε απόπειρα αναδιοργάνωσης της παραγωγής. Υπονόμευσε τον τουρισμό, εξόντωσε την εμπορική ζωή, έκαψε τις πόλεις. Επιδείνωσε την ύφεση περισσότερο από τα μέτρα του μνημονίου. Οι συμμορίες της δραχμής ανενόχλητες οδηγούν στο προδιαγεγραμμένο τέλος. Η κοινωνία δεν έχει αντιστάσεις, έχει επιλέξει τη θυματοποίηση.

Ο πρόεδρος του Μεξικού κάποτε είχε πει για τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου: «Αυτοί δεν ξέρουν να υποφέρουν». Είναι ο λίγο πικρός τρόπος που οι outsiders βλέπουν την καλομαθημένη Δύση να αντιδρά σπασμωδικά και αυτοκτονικά. Η πορεία μας των τελευταίων χρόνων θα γίνει ιστορία που θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Μια κοινωνία που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, να φύγει από το κέντρο του κόσμου για να διατηρήσει ένα δανεικό επίπεδο ζωής, αντί να οργανωθεί για να δημιουργήσει το δικό της. Και βρέθηκε στο περιθώριο του πλανήτη.

Φώτης Γεωργελές

Edito, Athens Voice, 17 – 23 Μαΐου 2012

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/392/edito-392

ΟΚΕΣ: ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Η Ελλάδα χωρίς. Χωρίς κυβέρνηση. Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς χρόνο. Χωρίς μέλλον. Χωρίς πολίτες, πολιτική, πολιτικούς. Καταγέλαστη, χωρίς εθνικό σχέδιο σωτηρίας. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς λογική. Χωρίς λαό. Χωρίς προσωπικότητες. Με βαρύ, παλαιοκομματικό λόγο. Με το εθνικό της νόμισμα να παραδέρνει κάθε μέρα ανάμεσα στο ευρώ και την δραχμή. Με το πολίτευμα της να αιωρείται ανάμεσα στον άκρατο λαϊκισμό και την λαϊκή ακράτεια. Με βρώμικα χέρια, με αποκρουστικό πρόσωπο. Ο Κουασιμόδος της Ευρώπης.

Η Ελλάδα λευκή. Μια κενή νοήματος λευκή κουκκίδα. Δυσδιάκριτη στον ευρωπαϊκό χάρτη. Όχι εξαιτίας της αδιαλλαξίας των εταίρων της. Αλλά ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι υπήρξε σε όλη σχεδόν την μεταπολεμική της διαδρομή εταίρα. Μια τεχνητή χώρα – σαν κι αυτές που φτιάχνουν στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα αυτοί που συγκεντρώνουν το παγκόσμιο χρήμα και μονοπωλούν τα τουριστικά βλέμματα. Μια χώρα τουρίστας, μαϊμού, τρανσέξουαλ. Με έναν απόντα λαό. Έναν λαό χτυπημένο στο μπλέντερ ενός αταίριαστου αίματος. Έναν λαό σουβλάκι, με φραπέ όνειρα.

Μισώ αυτή τη χώρα. Την μισώ με όλη τη δύναμη που διαθέτουν τα σάπια ελληνικά πνευμόνια μου. Μισώ την υπερφίαλη επίκληση της μάταιης ιστορίας της που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της. Μισώ όλη αυτή την ακατανόητη παρέλαση αρμάτων του χτες που συγκλίνουν μόνο σε μια αυταπόδειχτη παραδοχή: Αυτή η άρρωστη χώρα, που για πολλούς έδωσε κάποτε τα φώτα του πολιτισμού στους λαούς του κόσμου, σήμερα κλείνει τον διακόπτη. Σβήνει τα φώτα, διακόπτει την παροχή του ηλεκτρικού. Όχι άλλο φως, μόνο σκοτάδι. Μια χώρα σούπερ μάρκετ. Υποπροϊόντων. Οπαδών. Μυωπική. Μοναδικά ανεύθυνη. Ανεδαφική. Ανιστόρητη. Αδιανόητα υποκριτική.

Μισώ αυτόν τον λαό. Αυτό που εκφράζει. Μισώ την απίστευτη ικανότητά του να καταστρέφει, τον εύκολο διαπιστωτισμό που τον διαποτίζει. Τους γονείς αυτού του κακομαθημένου μωρού- τέρατος, τον πατέρα και την μητέρα του που το οδήγησαν ως εδώ: Να θέλει να παραμείνει μέλος ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ, αλλά να του χαρίσουν γι αυτή την μεγαλόπρεπα συγκινητική του άποψη, όλα τα χρέη του, την Αυστρία, μέρος της Ολλανδίας, το Βέλγιο, ολόκληρη την Σαρδηνία και τουλάχιστον 50 έδρες του Γερμανικού κοινοβουλίου για να πίνει τους καφέδες του, συζητώντας περί λαϊκής κυριαρχίας σε επίπεδο δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου. Με το διάσημο πια ένσημο της διατήρησης των δικαιωμάτων του χωρίς υποχρεώσεις.

Η μόνη λύση που μπορεί να προέλθει απ’ το ανόητο στόμα μου – ένα ακόμα ανόητο ελληνικό στόμα κάποιου γραφικού πλάνητα της Ευρώπης – είναι μια κόκκινη λύση, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Μια Ολυμπιακή Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (ΟΚΕΣ) του τελευταίου λεπτού, στην εκπνοή αυτού του, εν είδει στοιχειωμένης κλεψύδρας, εκλιπόντος χρόνου. Εκεί που μίλησαν δια της ψυχής, ο Νταβίντ Φουστέρ και ο Γιώργος Πρίντεζης.

Με πρωθυπουργό, φυσικά, έναν Ισπανό ΚΥΡΙΟ, πολίτη του κόσμου: Τον μίστερ Ερνέστο Βαλβέρδε.

ΥΓ. Οι μόνοι απ’ τους σημερινούς εν σκηνή πολιτικούς που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την συμμετοχή τους σε αυτό το ανορθόδοξο ερυθρόλευκο σχήμα, νομιμοποιώντας το έτσι με την παρουσία τους, είναι ο Φώτης Κουβέλης εκ μέρους της ΔΗΜ.ΑΡ και ο Θάνος Τζήμερος από την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ. Φυσικά, εκπρόσωπος τύπου αυτής της ιστορικής τομής δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από έναν Σέρβο – άδολο υπερασπιστή της αλήθειας και της αξιοπρέπειας, που αγαπά την Ελλάδα: Ο Μάρκο Πάντελιτς.

Σ.Σ.