Βλέπω μπροστά μου
Ένα παράθυρο που έσβησε
Όλο σεβασμό προς τον ήλιο
Η θάλασσα δίπλα μου
Κλαίει ανθρώπινο χιόνι
Με αναφιλητά
Απ’ το παράξενο σχέδιο
Του κόσμου
Έμεινε μόνο ο Γολγοθάς του
Κι αυτό ελαιογραφία
Δυστυχώς κακόγουστη
Σε χέρια μακρινών γυναικών
Συν τοις άλλοις
Μέσα σε κείνες τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες
Ακούγονται ακόμα οι αγκαλιές μας
Να φωνάζουν βοήθεια
Λόγω ασφυξίας
Οπότε
Δεν υπάρχει άλλο μελάνι
Για μια σελίδα που δεν αντιγράφεται
ΣΣ
27/04/2012
Το μόνο που τελικά θα μείνει από μας
εκτός από κάτι σαράβαλες λέξεις
χωρίς στίξη
με αδιευκρίνιστο σχήμα
θα ναι τα ασπρόμαυρα αποκόμματα της ψυχής μας
χτυπημένα σε παλιά γραφομηχανή
αρχειοθετημένα σε κάδους
με αλφαβητική σειρά
χωρίς έτος γέννησης
λοιπά βιογραφικά στοιχεία
ή μουσική επένδυση
και μια μοναξιά αυτοκόλλητη
περασμένη προσεκτικά απ’ το λαιμό
με κορδέλες
ΣΣ
ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ
Το να ζεις σε χώρα τραγική ισούται με
Το να ζεις σε τραγικούς καιρούς.
Φαντάσου τώρα βράχους να γέρνουν στις βουνοπλαγιές
Και το ποτάμι να ανοίγει με χτύπους δρόμο πάνω από τις πέτρες.
Φαντάσου τα καλύβια αυτών που ζούνε σ’ αυτή την χώρα.
Αυτό ζωγράφισα πίσω από το ψωμί,
Τα βράχια ούτε καν να τα έχει ακουμπήσει το χιόνι,
Τα πεύκα κατά μήκος του ποταμού και τους ανθρώπους,
ξεραμένους από τον αέρα όπως το ψωμί, να σκέφτονται πουλιά
να φεύγουνε πετώντας από χώρες που καίγονται και ξέρες και ακτές,
Πουλιά που ήρθαν σαν βρομόνερα σε κύματα
Κυλώντας πάνω από τους βράχους, κυλώντας πάνω από τον ουρανό,
Σαν να ήτανε χείμαρρος ο ουρανός που όλο τα έφερνε,
Και τα άπλωνε, όπως απλώνονται στην ακτή τα κύματα,
Το ένα πίσω από τ’ άλλο ξεγυμνώνοντας τα βουνά.
Ήταν το χτύπημα των τυμπάνων που άκουγα
Ήταν πείνα, ήταν οι πεινασμένοι που έκλαιγαν
Και τα κύματα, τα κύματα ήταν στρατιώτες που προχωρούσαν
Που παρέλαυναν και παρέλαυναν, σε τραγικούς καιρούς
Κάτω από μένα, πάνω στην άσφαλτο, κάτω από τα δέντρα.
Ήταν στρατιώτες που παρέλαυναν πάνω από τα βράχια
Και παρ’ όλα αυτά τα πουλιά έρχονταν, έρχονταν σε υδάτινα κοπάδια,
Επειδή ήταν άνοιξη και τα πουλιά έπρεπε να έρχονται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι στρατιώτες έπρεπε να παρελαύνουν
Και τα τύμπανα έπρεπε να κυλάνε, να κυλάνε, να κυλάνε.
WALLACE STEVENS, Dry Loaf, από την συλλογή Parts of the World.
Μετάφραση: Παναγιώτης Γαλανόπουλος
------------------------------------------------------------------------------------------
Σημείωση του μεταφραστή: Συγγνώμη που το ξερό καρβέλι μεταφράσθηκε σε ξερό ψωμί αλλά μου φαίνεται ότι ο τίτλος του ποιήματος θα μπορούσε να είναι και Άνοιξη και Ξερό Ψωμί ή σκέτο Άνοιξη ή Άνοιξη με ερωτηματικό.
Για εξηγήσεις και ανάλυση του ποιήματος, λόγω και της αναφοράς στίχου του, από πού αλλού μπορεί κανείς να αρχίσει (και πάραυτα να τελειώσει) παρά από το άσμα του Nick Cave, We call the author to explain.
Για μουσική υπόκρουση πάντως, φαίνεται ότι ταιριάζει καλύτερα το The End των Doors: Άνοιξη = Τέλος εποχής. Ή Τέλος σκέτο. Τέλος. Όχι: Δεν υπάρχει τέλος χωρίς αρχή. Άρα και τέλος και αρχή. Ούτε αρχή ούτε τέλος. Σκατά αρχή και σκατά τέλος. Σκέτα σκατά, τέλος πάντων. Σκατά ανοιξιάτικα. Αλλά πού θα πάει; Δεν θάρθει το καλοκαίρι;
Έβρεχε πάλι χτες
Ένα ανεμολόγιο φόβους
Στα καφενεία μαζευόταν από νωρίς
Ο Απρίλιος των ανθρώπων
Ένας καπνός από ασήμαντα στόματα
Έβγαινε από τις τηλεοράσεις
Το τρόλεϊ στο δρόμο
Ήταν play mobile
Διώροφο, του 1997
Με σπάνια αγγλική γραμματοσειρά
Είπα
Ο καιρός τελείωσε
Ο άνθρωπος που καθόταν απέναντί μου
Με πένθιμο κράνος
Φορούσε τα ίχνη του εαυτού μου
Είχαν μείνει ακόμα λίγα
Σ’ ένα ανέγγιχτο ποτήρι νερό
Στο μπουκάλι με την ανεξήγητη λύπη
Και σε πέντε τσαλακωμένα τραπουλόχαρτα
Σαν δεκαετίες
Έβρεχε πάλι χτες
Αλλά καθώς όλα ήταν βρεγμένα
Έβρεχε μάλλον στα ψέματα
ΣΣ
19/04/2012
Σχέδιο: Ελένη Βασιλείου Αστερόσκονη
Μοιάζουμε λιγάκι στο σχήμα
Αυτό είναι όλο
Όλα τα άλλα
Αίμα καρφιά λάδι
-Μην μπερδεύεσαι-
Είναι για τις ανάγκες της σταύρωσης
(από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, Μεταίχμιο, 2009 )
Το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ επανακυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Απόπειρα και διατίθεται πλέον κανονικά σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Έτσι, όσοι το έψαχναν – κάποιοι μετά μανίας – θα μπορέσουν, επιτέλους, να το προμηθευτούν.
Ευχαριστώ τον Σαράντη Κορωνάκο και τον Λεωνίδα Καραγκούνη – σημασία έχει πάντα το γεγονός και όχι ο χρόνος.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://apopeirates.blogspot.com/2012/03/blog-post_3856.html
Με την ευκαιρία: Ευχαριστίες στον Τάσο Κάρτα για την αναδημοσίευση κειμένων και ποιημάτων μου.
