ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ ΤΗΣ ΛΑΜΠΑΣ

Η φίλη και αναγνώστης Χριστίνα Πανταζή άφησε αυτή την ζεστή κριτική στο Αθηνόραμα για την χθεσινή sold out παράσταση του Altera Pars:

"To φυτίλι της λάμπας σιγοκαίει και του φωτίζει τις νύχτες. Η παλιά γραφομηχανή ακριβώς δίπλα. Το γραφείο του χτες και η παράσταση σήμερα. Μια πολυδιάστατη άποψη της ομάδας IlluminArti βασισμένη στο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Λέξεις που μεγαλώνουν και αναδεικνύονται με τραγούδια, προβολές, διαλόγους, χορό, αφήγηση. Χωρίς βασικούς ρόλους μια εναλλαγή δράσης με ψυχή. Η φωνή του συγγραφέα είναι ο έρωτας για όσο ροκ αντέχουμε ακόμα..."

Μια ακόμη άγνωστη φίλη, η Μαρίλια Καπλάνογλου έγραψε στο Αθηνόραμα την ακόλουθη κριτική:

"Όταν ό έρωτας γίνεται σιωπή, Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου ακούγεται πιο δυνατά.
Μία ομάδα από νέα, ταλαντούχα παιδιά με όρεξη και το διαχρονικό κείμενο του Σταύρου Σταυρόπουλου, που όσο περνάν τα χρόνια θα ακούγεται όλο και περισσότερο στη διαπασών.
Χορογραφίες που δηλώνουν εκείνα που δεν φαίνονται. Τραγούδια που ζωντανεύουν τη μνήμη. Ζωή που ξεδιπλώνεται μέσα από εικόνες βουβές κι ακίνητες. Όπως της πρέπει. Για να θυμάται. Να μην ξεχνάει ότι κάποτε υπήρξε.
Φωτισμοί που εναλλάσσονται ανάμεσα στα λόγια, τον χορό και κάνουν τη σιωπή να ακούγεται με μεγαλύτερο θόρυβο.
Η σκηνοθεσία δηλωτική της κατάστασης. Να δείχνει χωρίς να φανερώνει. Και σπίρτα που καθώς σβήνουν, μένεις βουβός. Ακίνητος.
Μία παράσταση που θα πρέπει όλοι να πάμε να δούμε. Ξανά και ξανά. Μην τη χάσετε. Γιατί ροκ δεν είναι μόνο τα τραγούδια."

Τις ευχαριστώ και τις δύο πολύ. Πάντα με ενδιέφεραν αυτά τα εν θερμώ, ειλικρινή, εύφλεκτα, προσηλωμένα στην ουσία σχόλια των ανθρώπων οι οποίοι δεν διαθέτουν την "επωνυμία" - που είναι διαβατήριο για την κόλαση, έτσι όπως την χειρίζονται οι περισσότεροι - και την δυνατότητα της παρέμβασης στα κοινά με μοναδικό κίνητρο την ανταλλαγή.
Χριστίνα και Μαρίλια, να είστε καλά.

Ευχαριστώ επίσης, την Μαρία Χρονιάρη για την βοήθειά της και τις ιδέες. Η συνεισφορά της ήταν της ψυχής.

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα IlluminArti που πέτυχε αυτό που σίγουρα δεν θα κατάφερναν "εμπειρότεροι" και "επιφανέστεροι" συνάδελφοί τους στο χώρο: Να προσεγγίσουν τις γραμμές του βιβλίου με αυτή την αθωότητα και αυτόν τον παλλόμενο ενθουσιασμό. Και κυρίως, με αυτό το αποτέλεσμα. Το πολυεπίπεδο της όλης παράστασης απαιτούσε εμμονή και επιμονή στην λεπτομέρεια. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγάλος. Τα παιδιά τα κατάφεραν.

Η επιτυχία είναι όλη δική τους.

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ALTERA PARS

Είναι και το φάντασμα σου. Πού πλανιέται από δω κι από κει.
Αιώνιο.
Καθυστερεί τη νύχτα πού έρχεται.
Την αναβάλει διαρκώς.

Η ζωή είναι ένα λυπημένο τραγούδι.
(Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου)

http://www.alterapars.gr/filoksenoumenes.htm

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=397693&h1=true

http://www.ekpaideytikos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1766%3A-illuminarti&catid=1%3Alatest-news&Itemid=50

http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10006351

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=270971

http://www.vita.gr/html/ent/238/ent.14238.asp

http://www.athensmagazine.gr/portal/theatre/events/2448

http://enet.gr.msn.com/showEventObject.htm?cmsIdentifier=f5523d9d-de32-431f-a638-5f71191eeec2

http://www.metrogreece.gr/News.aspx?a_id=15102&NewsType=6

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=30967

http://www.opencalendar.gr/portal/resource/contentObject/id/f5523d9d-de32-431f-a638-5f71191eeec2

http://theatroland.wordpress.com/2011/04/28/%C2%AB%CF%84%CE%BF-%CF%81%CE%BF%CE%BA-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%85%C2%BB-%CF%83%CF%84%CE%BF-altera-pars/

http://www.inews.gr/126/to-rok-pou-paizoun-ta-matia-sou-sto-Altera-Pars.htm

το τραγούδι του φινάλε της παράστασης εδώ:

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΣΩ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΔΙΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟ ΡΟΚ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Όταν πεθαίνει το παιχνίδι γίνεται αγώνας
όταν πεθαίνει ο έρωτας γίνεται οργασμός
Jim Morrison

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ για την αντοχή μιας γενιάς που φετιχοποίησε τις αντιθέσεις της, μετατρέποντάς τες σε τοπίο αναμνήσεων. Μια παράσταση με σπαράγματα που λειτουργούν οπτικοποιημένα. Μονοπλάνα γκροτέσκα, θωπείες που γλίστρησαν από την κλεψύδρα του χρόνου. Οι χαμένες κασέτες της εφηβείας που περίσσεψε. Μουσική που γίνεται λόγος. Βαρύς.

Η αγωνία που διαποτίζει το κείμενο, το φάντασμα μιας σχέσης που επιστρέφει ξανά και ξανά για να δηλώσει την ανεξίτηλη παρουσία του, μπορεί να σκιαγραφούν με απόλυτο τρόπο το πορτρέτο της γυναίκας, θηλυκού όμως γένους είναι και η γενιά. Η εποχή που δεν προλάβαμε. Τα κληροδοτημένα της λάφυρα γίνονται εδώ προτάσεις ζωής, γίνονται χορός, απουσία. Το ιδιωτικό της όραμα, περιπλάνηση, η μουσική της, χάδι, η ανάγκη της για αυτογνωσία, κραυγή, η νοσταλγία της, νοσταλγία της νοσταλγίας.

Ο έρωτας παραμένει δικαιολογία. Μια ανελέητη πρόφαση, άλλες φορές φτηνή, επίπλαστη, ασαφής, άλλες πάλι φορές ιδανική, σχεδόν αθώα.

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος «κατοικεί» την γλώσσα, παίζει με τις αμφισημίες της περίτεχνα, αντιμετωπίζει τα γεγονότα σαν τροχιές που επαναλαμβάνονται για να ολοκληρωθεί ένας κύκλος. Οι αφηγήσεις του είναι κομμάτια σπασμένων ονείρων που η συγκόλλησή τους δημιουργεί ένα μοναδικό ψηφιδωτό ήχων, λέξεων και χρωμάτων και οδηγεί σταθερά σε έναν ιδιότυπο φορμαλισμό. Η παράσταση προσπαθεί να προσεγγίσει αυτή τη «γλώσσα», με τα χαρακτηριστικά της ροκ όπερας, μέσα σ’ ένα τριπλό σύμπαν: Μουσική – Ποίηση – Χορός.

Η διαδρομή μιας γενιάς, μιας κατεξοχήν παραβατικής γενιάς που τη σημάδεψε το ροκ εν ρολ, ζωντανεύει στη σκηνή από το ξετύλιγμα ενός ερωτικού μύθου που έληξε, μιας ιστορίας που επιστρέφει για να καταφέρει να επιζήσει του χρόνου, ενός εσωτερικού διαλόγου που γίνεται μονόλογος όταν αρνείται να μπει σε καλούπια, όταν δεν μπορεί να εμποδίσει την ασύμβατη εκφορά του, όταν φέρνει στο νου εικαστικό κολάζ, αποδομώντας το κείμενο.

Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου είναι ένα γοητευτικό παραμύθι. Για μεγάλους. Ένα παραμύθι απ’ αυτά τα αληθινά που μας έθρεψαν και μας σκότωσαν συγχρόνως πολλές φορές.

--------------------------------------------------------------------------------

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

IlluminArti - Η ομάδα:

Αντιγόνη Χρόνη - dancer
Έλενα Σταματίου - actress
Βαγγέλης Πιτσιλός - actor, dancer
Ηλίας Πανταζής - musician
Μαρίνα Ρηγοπούλου - dancer
Γεωργία Μήτσουρα - actress
Παντελής Πολίτης -musician
Αλέξανδρος Ρουμπέσης - musician
Εβελίνα Παπαευθυμίου - musician
Άρτεμις Μπρατάκου - vocals
Αλέξανδρος Κουρεβέσης- vocals
Μάριος Πετρίδης- cajon

Κείμενο: Σταύρος Σταυρόπουλος, Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου
Σκηνοθεσία: IlluminArti

Σκηνικά: IlluminArti
Κοστούμια: IlluminArti - Αλεξάνδρα Χατζή
Χορογραφίες: Αντιγόνη Χρόνη – Μαρίνα Ρηγοπούλου
Μουσική: IlluminArti
Φωτισμοί: Ιβάν Ντοντακόβ

Στο θέατρο Altera Pars, Μ. Αλεξάνδρου 123 - Κεραμεικός
(Μετρό Κεραμεικός), τηλ. 210-3410011 www.alterapars.gr
Για 4 μόνο παραστάσεις: 28 Απριλίου, 5, 12 και 19 Μαίου
Πρεμιέρα Πέμπτη 28/4 στις 10.00 μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό:12 ευρώ
Φοιτητικό: 8 ευρώ
Ατέλεια: 5 ευρώ

ΕΚΑΤΟ

ΑΥΤΗ η λύπη του χαρτιού. Ανεβαίνει. Εγινε μια τρομαχτική αλλαγή εδώ. Η βροχή κάνει θρόμβους και σπάει. Στο κρεβάτι μου κοιμάται μια γυναίκα. Λέει τα κύματα ένα ένα. Αν ακουμπήσω την πόρτα θα γίνει ποτάμι.

Στο σκοτάδι, τα σώματα που κινούνται φαίνονται σαν ερωτικές χειροβομβίδες. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Πέφτει. Με συγχωρείτε. Η ζωή έχει άλλη εντύπωση.

ΓΙΑΤΙ λόγος είναι όταν οι λέξεις σε σκάβουν και μπορείς να αλλάξεις την ανθρώπινη σημασία τους. Το σώμα μου, σαν γκρεμισμένο κάστρο. Χάνεται κάτω απ' το νερό των δρόμων. Τα πόδια μου είναι γεμάτα γυαλιά. Η εμμονή με την ομορφιά είναι μια ανίκανη να ωριμάσει επιθυμία. Μέσα στις χαραμάδες και στις ρωγμές των τοίχων κατοικούν τα φαντάσματα.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ μια βιόλα. Σε επανάληψη. Τις νύχτες να θυμάσαι να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια. Να θυμάσαι να πετάς τα σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα και να χορεύουμε. Θέλω να νιώθω το κόψιμο αυτού που υπήρχε. Ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά. Οσο περισσότερο την τρομοκρατείς τόσο αντέχει.

ΜΙΑ μέρα είδα το φεγγάρι να κολυμπάει στον ουρανό. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έσβησε οριστικά το φως. Εκατό; Θέλω σήμερα να τα γυρίσουμε όλα από την άλλη πλευρά. Πάμε ανάποδα. Εκείνος είπε: Κι αν κατεβούμε τις σκάλες και δούμε τους πεθαμένους; Εκείνη είπε: Ασ' τους. Κοιμούνται χωρίς λύπη.

ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ μαζί. Αφησα αυτή τη μικρή θάλασσα να τρέξει πάνω στα χέρια μου. Κάποια στιγμή άνοιξαν τα κύματα και πέρασε από μέσα τους ο Μωυσής. Μ' ένα μπουκάλι κρασί. Η Μαυρομιχάλη κυμάτισε για ελάχιστα δευτερόλεπτα κάτω απ' το νερό κι έπειτα εξαφανίστηκε. Οταν λες σ' αγαπώ μιλάς στον εαυτό σου. Αλλά κοιτάζεις τον άλλον. Θα μου πεις γιατί είμαστε μόνο στιγμές;

ΟΥΤΕ έρωτας ούτε θάνατος. Γίνεται να κρατήσουμε τις σιωπές σε κουτιά; Εβγαλα το δέρμα μου και το άφησα. Στο καμαρίνι του θεάτρου. Το όριο του ανθρώπου είναι το όριο της πτώσης του.

ΣΧΕΔΟΝ σφαγμένος από αξιοπρέπεια. Η κατάρα του ταξιδευτή είναι να κυνηγάει το φως. Εκεί που κουρνιάζει πάλι ο κόσμος και φαίνεται. Οταν ξανάρθουν τα πράγματα, θα είμαι εδώ. Να σπρώξω τον χρόνο να πέσει. Να πάψει να γεννάει γεράματα και να γίνει ένα σπασμένο αβγό στα μαλλιά σου.

ΒΛΕΠΩ τη νύχτα με χάλκινα δάχτυλα που μιλάει ποδήλατα. Εζησε όλες τις ηλικίες της μέρας όρθια, πριν γίνει νύχτα. Οταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου, κάνει σκοτάδι. Μόνος;

Δεν γράφω πια. Καταστρέφω τη φροντίδα του εγώ. Οσο εγώ μπορεί να είμαι εγώ. Ο πιο μεγάλος ίλιγγος είναι αυτός για τον οποίον αξίζει να ζεις.

Πάμε να γεννηθούμε αλλού, σου λέω. Ο χρόνος αυτός έχει πεθάνει.

Ομως, παραλίγο να πω νύχτα.

*Το κείμενο αυτό είναι το υπ.αριθμ. 100 της στήλης και είναι το τελευταίο σ' αυτό τον κύκλο, αποτελώντας κατά κάποιον τρόπο μια συμβολική ανθολόγηση. Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια. Ευχαριστώ πολύ τον κόσμο που ανταποκρίθηκε τόσο θερμά και μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω. Ηταν συγκινητικό. Τα κείμενα θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο, τον Μάιο, από τις εκδόξεις Οξύ, με τίτλο Πιο νύχτα δεν γίνεται. Η συνέχεια επι της οθόνης.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=269238

Διαβάστε επίσης

Στη στήλη

Νύχτα είναι - θα περάσει

ΕΝΑ ΠΡΩΙ Θ' ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Η Κατερίνα με την Μυρτώ

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.

Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.

Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι - όχι πως φοβάμαι -
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα -
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄ όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!

Προβοκάτορας

(Κατερίνα Γώγου, Τρια κλικ αριστερά)

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

http://www.youtube.com/watch?v=JcJXN1a7c24&feature=related

ΕΚΑΤΗ

ΕΜΦΑΝΙΖΟΤΑΝ ξαφνικά μπροστά μου και απ' τα μαλλιά της έβγαιναν φίδια ξαπλωμένα πάνω σε νύχτες, αλλά αντηχούσαν.

Στη χάση του φεγγαριού. Σε κάθε της μπράτσο κρεμόταν από ένα σκοτωμένο ελάφι. Ζούσε πάντα με μια φουσκωμένη μήτρα για να γεννάει τον θάνατο, γιατί χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει ζωή. Πίσω της έσερνε κάτι σκυλιά ταραγμένα. Ούρλιαζαν και διέσχιζαν με αλυσίδες τη γη.

ΤΗΝ έβλεπα συχνά τα βράδια καθώς στριφογύριζε. Ανοιγα τα δάχτυλα του χεριού της και φιλούσα την παλάμη της. Μετά την έκλεινα σαν γροθιά για να διατηρηθεί το φιλί. Ο,τι είχε αγγίξει με τα μάτια της ήταν καμένο δάσος.

Το σώμα της, σαν κοράκι, επαναλάμβανε πάντα το ίδιο μάθημα: Ποτέ άλλο πια.

ΑΥΤΗ ήταν η δουλειά της. Να είναι πουθενά, γιατί πουθενά δεν υπήρχε τίποτα γι' αυτήν και ξάπλωσε. Πάνω σε προβολείς, σαν γονιμότητα. Να είναι τίποτα.

Ανοιξα το κορμί της και αφαιρούσα κομμάτια. Ασύμμετρης λύπης. Με καλούσαν τα τραγούδια της να αφαιρέσω όλη τη λύπη, σαν κλωνάρι πεσμένο έστεκε. Εβαλα όλο το χέρι μου μέσα στην κοιλιά της και με το στόμα μου. Σκέπασα τη μεγάλη πληγή να μην τρέχει.

ΜΕΤΑ γίναμε δέντρο καρφωμένο στη γη και η αναπνοή της σαν κεντητή αψηφούσε τον Θεό. Την είδα να παίρνει τα φαντάσματα μου απ' το χέρι και να στροβιλίζεται με φτερωτά βήματα. Εσερνε έναν χορό που βάραινε τη γη και τη σήκωνε στον αέρα.

Η τρύπα στην κοιλιά της μεγάλωνε. Βούλιαξα μέσα στη λύπη. Με έναν πανικό που με καλούσε βούλιαξα και φύτρωσα μέσα της. Αλλοτε σαν ακάθαρτο όνειρο και άλλοτε σαν ανάσα που έκαιγε τη σπονδυλική της στήλη.

Μου είπε, τίποτα σε τούτα τα μέρη δεν μπορεί να βλάψει τον θάνατό μου. Αλλά φοβόταν τη ζωή. Γιατί η ζωή τής έπαιρνε όσο θάνατο είχε απομείνει και τον λιγόστευε.

Η ΑΔΕΙΑ νύφη που φορούσε μαύρα καθάρισε το χρώμα της, σαν ρουζ το έξυσε μέχρι να φανεί ουρανί και προχώρησε με ανοιγμένη κοιλιά και απομακρύνθηκε. Σα λάμπα που σβήνει. Η λύπη έσταζε από την ανοιχτή τρύπα και γυάλιζε σαν παρκέ. Κομμάτια τριμμένα ιδρώτα την έβαφαν. Μπορούσε να ακούσει το χρέος του πόνου που συνοδεύει τον άνθρωπο από την αρχή. Ηταν χαμένη. Σπαταλημένη δύναμη. Μερικές φορές είσαι αυτό που δεν είναι για σένα. Και το ήξερε.

ΤΟ δείπνο που κάθεται μόνη της, στο άδειο από θεούς βουνό, δεν υπάρχει κανείς να της το προσφέρει. Και έγινε σκιάχτρο για να φοβίζει τα πουλιά, να μην μπαίνουν άλλα πουλιά μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και τα ανακατεύουν. Και διαιωνίζουν το κακό της που σαν αβγό μεγαλώνει, σκεπασμένο απ' τη σκόνη, σε μια γωνία του κόσμου.

Γιατί έχασε τόσο άδικα τον θάνατο μέσα απ' τα χέρια της.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=267935

Διαβάστε επίσης

Στη στήλη

Νύχτα είναι - θα περάσει