Είχα ζήσει το μέλλον
Στις κερκίδες μιας κιθάρας ηλεκτρικής
Απλά έπαιζε χαμηλά το ραδιόφωνο
Και πέρασε απαρατήρητο
Δεν ακουγόταν καλά η φρίκη
Το είδα ξανά
Στα ακρωτήρια των ματιών σου
Να διεκδικεί
Απομεσήμερο Κυριακής
Μισές αποζημιώσεις
Ερχόταν με ανοιγμένα πανιά
Καταπάνω μου
Το πέρασα για ιστιοφόρο
Κι ανέβηκα
και τελικά ακόμα ιδρύουμε φεγγίτες
ΑπάντησηΔιαγραφήμάταιο; μπορεί...
αναγκαίο; ίσως
όμορφο; σίγουρα!
τις καλησπέρες μου
Είναι όμορφο. Και αναγκαίο. Και σίγουρα, μάταιο. Μου ταιριάζει καλύτερα αυτή η σειρά. Μακάρι να ισχύει η δική σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσει πολύ αυτό το I promise never to make art again. Ένα p λείπει. Μπροστά απ' το art, ίσως...
Να είσαι καλά φίλε μου