Σταύρος Σταυρόπουλος, Καπνισμένο Κόκκινο
εκδόσεις Σμίλη, σ. 117
Αν από ένα
σημείο περνάνε άπειρες ευθείες, ποια είναι αυτή που φτάνει στο άπειρο; Στο
τέλος και μετά στην αρχή; Και
συνεχίζει; Χρειάζεται να σπάσουμε
αυτό το σημείο και στα μόρια του να εντοπίσουμε τη θεϊκή γραμμή. Αυτό κάνει ο Σταύρος Σταυρόπουλος στο τελευταίο του
βιβλίο Καπνισμένο κόκκινο.
Με
φουτουριστική, αποκαλυπτική ματιά, διορατική, καταργεί τη συμβατική έννοια του
χρόνου και σαν ουδέτερος παρατηρητής εντοπίζει τη γέννηση και την αναγέννηση
του κόσμου. Διαρκείς μεταμορφώσεις, χρώματα σηματοδότες και το νερό που θα
δημιουργήσει τη νέα ζωή.
Η αθωότητα
και η συναισθηματική αντοχή του Σταυρόπουλου είναι το μέσο για να επιτευχθεί ο
σκοπός. Με αλληγορικό και στοχαστικό λόγο και ποιητική υπέρβαση, αποκαλύπτει το
ατέρμονο σπιράλ της ζωής που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει.
Τοτέμ η
γυναίκα και τα φλογισμένα μάτια του / της, που διευρύνουν τα όρια μέχρι να
φανεί αυτό της αόρατης γραμμής.
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Περιοδ. Οδός Πανός, τχ. 162,
Απρίλιος –
Ιούνιος 2014
3 σχόλια:
Τόσες κι άλλες τόσες αντίστοιχες κριτικές αξίζουν για το βιβλίο σου Σταύρο, που μας αποκαλύπτει τη ζωή και το φως ακόμη και μέσα από το θάνατο και το σκοτάδι γιατί είναι οι λέξεις του που λαμποκοπούν.
Καλή σου βδομάδα
Δυστυχώς, Μαρία, αυτά που μας αποκαλύπτει η ζωή μέρα με την ημέρα είναι τρομαχτικά, βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες και πολλές φορές αηδιαστικά.
Η τέχνη, φαίνεται, είναι μόνο ένα στάδιο, για να αλλάξει κανείς επίπεδο. Κρίμα. Και ντροπή.
Αυτό μόνο.
Δημοσίευση σχολίου